Η ΦΟΥΞΙΑ ΤΣΙΓΓΑΝΑ

ΤΕΛΕΑ, ΕΠΟΠΤΙΚΑ, ΜΥΗΘΕΙΗΣ, ΗΓΕΙΣΘΑΙ, ΡΩΣΘΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΞΗΘΕΙΣ, ΕΞΑΙΦΝΗΣ, ΚΑΤΟΨΕΤΑΙ ΘΕΟΦΙΛΗΣ, ΠΡΟ ΠΑΝΤΟΣ Η ΕΙΚΩΝ ΤΟΥ ΘΕΑΣΘΑΙ
(ΟΜΗΡ. ΥΜΝ. ΔΗΜ. 480 την ευδαιμονία της θέας για τα ελευσίνια μυστήρια)


Κάποτε, στην όραση συμβαίνει η ακαριαία αιωνιότητα της στιγμής, όταν στη θέα κάποιας ακατέργαστης ουσίας, σου τυχαίνει να συλλάβεις το ενιαίο της μορφής και της ιδέας. Τότε, καταργώντας τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ συνείδησης και ασυνειδήτου, μνήμης και παρόντος, μαγεία, αίσθηση, λόγος κι ένστικτο δρουν αδιαχώριστα προσεγγίζοντας την πρωταρχική κατάφαση πάνω στην οποία οικοδομείται η πλάση. Ακυρώνοντας κάθε συναισθηματισμό, το εγώ θυσιάζεται απόλυτα στο βωμό του αντικειμένου, το οποίο με τη μουσική και το χρώμα του, γίνεται σύμβολο που νεύει στο πνεύμα, δίνοντας το έναυσμα στο συνειρμό, στο σκίρτημα της φαντασιακής ορμής, το φύσημα που σηκώνει τρικυμία στον ωκεανό του αίματος. Και είναι αυτή η σύζευξη μορφής και ιδέας που αποτελεί το μόνο κάλλος και οδηγεί στον τέλειο έρωτα - στην πεμπτουσία της ψυχικής τέρψης και λύτρωσης.
Σαν ανθισμένη ροδακινιά που σου δίνει το δικαίωμα του Παραδείσου, πέρα από κάθε κατηγορία σκέψης, κώδικα ή τρόπο έκφρασης που άπτονται της δικής σου βούλησης, η εκστατική στιγμή περνώντας φευγαλέα, σου υποδεικνύει και σε κάνει να νιώθεις τη μόνη σου μοίρα – ως δοξαστικό επιφώνημα για το φως.

Θέλω να ασελγήσω σε κάθε κορώνα
Πλασμένη - επι ταύτα - ερημικής τέρψης
Πολυ-αμήχανος Οδυσσέας σε κενό
εκτρέφομαι με τα σωματικά ύγρα σας

Παρασιτώ στα άκρα σας
Ενταφιάζω τη βουλιμία μου
σε στίχους ανορθόγραφους
-με εικονικό μελάνι -

Κολλάω τη γλώσσα μου στον ουρανίσκο
Οι φθόγγοι μου , ανώνυμοι ήχοι
Κροτάλισμα κερμάτων

Σας συλλέγω στο αριστερό μου μάτι
-Ένας μονήρης Κύκλωπας-
Και μηρυκάζω με την τέφρα
που έπλασε τη λέξη

Πράξη

Σήμερα έκανα έρωτα με τον εαυτό μου
Αύριο δεν θα κάνω μαζί σου
Χθες αυνανίστηκα

Και έτσι θα κυλήσει η πράξη - δεύτερη
Κλεισμένη σε κουτιά
Στιβαγμένα άτακτα στα χέρια σου
Σε ντύνουν μέχρι τους ώμους
Αναπνέεις σε περιόδους εξαερισμού

Άνοιξες τον απορροφητήρα
Πρόσφερες σπιτικό φαγητό
Τα γεννητικά σου όργανα ξεχασμένα κάτω απο το κρεβάτι
Αγέρωχη εκδηλώνεσαι
Και μαγειρεύεις τα σπλάχνα σου σε φοιτητική τιμή

Ημέρα εσωτερική
Πρόφαση λανθάνουσας φάσης
Οι ζωγραφιές σου κολλημένες στο ξύλο
Εξαναγκάζονται σε πρόωρη σήψη

Μια παρθένα καρφωμένη στο πέτο σου
Το αίμα της αναδεικνύει τον κύκλο σου
Με κάποιες μέρες καθυστέρηση
Φυτεμένες στον κήπο σου
Ανθίζουν μόνο το χειμώνα

Σκάλισες το πάτωμα με τα νύχια σου
Και έκρυψες τα ρούχα σου
Μονοπωλείς πια στην αγορά
Και όλοι αναζητούν την πράξη - τρίτη

Το Κλειδί

ξέρεις πως το κλειδί γι' αυτήν την κλειδαριά

ήταν αυτό που ξέχασες σε κάποιο απο 'κείνα

τα χαμηλοτάβανα δωμάτια,τα σκοτεινά

που έβρισκες καταφύγιο τις νύχτες των κατακλυσμών.

για να το ψάξεις πρέπει να ξανακατέβεις

εκείνες τις σιδερένιες σκάλες

τις δίνες , τις καταπακτές,

τα σκουριασμένα σκαλοπάτια τους,

οι ώρες οι αργές,

η φλύαρη βροχή

κι εσύ ανήσυχος μες τις νωπές κουβέντες της

ήσουν που έψαχνες κάποιο σπίρτο που ν' αντέχει την φωτιά

κάποιο ξύλο ανθεκτικό στη φλόγα

-σαν κάποια αθανασία μέσα στην τόση θνητότητα-

κι αυτή η καρμική σου τύχη!

ένα κλειδί να παιζολάμπει, μελίχρυσο φώς

σε μια απόμερη γωνιά στο υγρό τσιμέντο.

κι ήταν εκείνη την στιγμή

που μέσα στην βιασύνη,

στων καρπών σου το τρέμουλο

και στην ευδαιμονία της ακρόασης του "κλίκ"

που άφησες το κλειδί να πέσει από τα χέρια σου...

και τι προβάδισμα που έδωσες ξανά στην δέσμευση.