http://www.youtube.com/watch?v=5kGqm80Y4do&feature=related

ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ

Ω! Λαμπρό μεσημέρι!
Άγιοι στέκουν γυμνοί μπροστά στην πραγματικότητα
Ο Προμηθέας δικάζεται από τα χρυσάνθεμα
Λαμπρό μεσημέρι!
Διάττοντες αστέρες στον αργαλειό της θάλασσας
Άνθρωποι, δέντρα, κτήρια
Όλα, σπαρταριστά εκθέματα στο μουσείο που ανέγειρε ο ήλιος 
Μεσημέρι!
Εμείς, αγκαλιασμένοι μες στην εκστατική στατικότητα του φωτός.

Μην αγριέυεις τη λάσπη, Θηρίο
Μοιάζει πολύτιμη
κάτω από το παγωμένο σύννεφο

Καθώς κολλάς τις κόρες σου
στο τζάμι
με τα σκαλιστά αγκάθια
του γήρατος

Ως την τέρψη της όρασης
άσε με να σου μιλώ
για τη λάσπη που έγινε χώμα
και για τα στεγνά σου χέρια, Θηρίο

ΑΝΥΠΟΓΡΑΦΑ ΔΑΚΡΥΑ

Λίγο προτού η ύλη στεγνώσει κι εξαγνιστεί ευλογημένη από την πένα του μόνου ποιητή
Ένας γέρος στο παγκάκι περιμένει το ύστατο στο ξανθό πρόσωπο της καταιγίδας
Στον κάμπο με τις παπαρούνες, μια γυναίκα κυλιέται και τραγουδά εκστατικά περιμένοντας την πυρκαγιά
Το χελιδόνι μέσα στην επαληθευμένη προφητεία του κουρνιάζει ταπεινωμένο
Αυτές και άλλες φαινομενικότητες, στο πρώτο άρωμα κάποιας άνοιξης κοντινής,
θα έχω την τιμή να τις βαφτίσω δάκρυα ανυπόγραφα.

Οma - Γιαγιά

Du schaffst mich den Komfort
Mit diesen alten , durchsichtigen
Bettlaken
verwickeln in unsere Kescher

Ja , ich habe mehr Lust
-aber du-
Standst da
Unverstandlich
Mit allen , deinen Enkel

Vielleicht zahlst du
Deine Augen
Und sie sind unvollstandig

-obwohl
Du Blumen pflanzt
In dem leeren Haus
Ich habe
Keinen Geruch
Keine Zersetzung


Ach , Oma
Ich habe keine Antowrt
Fur dein Leben


-


Μου δημιουργείς την άνεση
Με τα παλιά , διάφανα
Σεντόνια σου
μπλεγμένα με την απόχη μας

Ναι , έχω περισσότερη όρεξη
-αλλά εσύ-
Στέκεσαι εκεί
Αμετάβλητη
Με όλα τα εγγόνια σου

Ίσως μετράς
Τα μάτια σου
Και είναι λειψά

-αν και
Φυτεύεις λουλούδια
Στο άδειο σπίτι
Δεν έχω
Όσφρηση
Αποσύνθεσης

Αχ , γιαγιά
Δεν έχω απάντηση
Για τη ζωή σου

Χοιρομητέρα

Είμαι η χοιρομητέρα
Που πλακώνει βίαια τα νεογνά της
με την μεγάλη , λιπώδη της κοιλιά

-κατάσταση ασφυξίας-

Και αυτά γελάνε.
Ευτυχισμένα.
Μικροσκοπικά.
Κάτω από την ίδια στέγη

Η Τελευταία Ώρα

Έσφιξε το σχοινί και τρύπησε τα πλευρά του ακροβάτη εαυτού του.

Καθώς δεν άργησε ν' αρχίσει η αιμορραγία στο δωμάτιο ακούστηκαν κραυγές.

Ένα ρολόι,δώδεκα χρώματα πηχτά κι ένας ζητιάνος που σερνόταν στο κατώφλι της ώρας.

Τα βήματα νωχελικά, μαντεύοντας πάλι λάθος τον προορισμό του.

"Τύλιξε με μια κουβέρτα μόνο και δεν θα σε ενοχλήσω. Να,είναι που θέλω να τραβηχτώ ως την θάλασσα...

μετά θα ξαποστάσω για πάντα εκεί,στην πρώτη σαρακοφαγωμένη βάρκα που θα βρω.
Εκεί θα φτιάξω ένα τραγούδι.

Δεν θα λέει για καταστροφές και σάβανα, ούτε για το χλιμίντρισμα που ακούγεται των δαιμόνων πριν χυμίξουν .

Δεν θα λέει για το μαύρο αίμα που κοχλάζει στις καρδιές και τις ρυπαρές μας προσευχές που βούλιαξαν στα έλη των φόβων.

Θα λέει για τον Μάη και το παιχνίδισμα ενός βλεφάρου που βλέπει για πρώτη φορά το άσπιλο φως.

Θα λέει για μια κόρη που ντύνεται απόψε το λευκότερο πέπλο της.

Για την ανάσα μιας ανέλπιστης ευχής που μετουσιωμένη σε κέρμα κοιμάται ακέραιη στον βυθό της λίμνης.

Θα λέει για τον Ζέφυρο,που χαϊδεύει τη ράχη της ψηλότερης κερασιάς του λόφου.

Θα λέει για την ώρα που ξυπνάς, ακούγοντας το θρόισμα των φύλλων..."

Η αιμορραγία σταμάτησε.Στο υγρό πάτωμα φύτρωσαν κόκκινες αμαρυλλίδες.

Κοίταξε απέναντι,τον εαυτό του στον καθρέφτη.

Δεν χαμογελούσε,αλλά όσο κοιτούσε το λευκό του πρόσωπο,

τις μπούκλες που πέφτανε ανέμελες σαν σερπαντίνες ανάμεσα στα φρύδια του,

τα μπορντώ του χείλη και τα μαύρα μάτια του - δάκρυσε.

Έλυσε το σχοινί και μ' ένα νωπό χαμόγελο κάθισε στο παράθυρο.