Η Πρώτη Άνοιξη

η πορεία μιας συννεφοσκιάς όρισε την γραμμή

μα ο έρωτας αδύναμος να την περάσει και να σωθεί

γδύθηκε ενώπιον των θηρίων

πιστεύοντας πως έχει σημασία η θέα του τι κατασπαράσσεται.

ακόμα κι αν κάθε πιθαμή αυτού του λευκού σώματος σήμαινε άνοιξη

μόνο μια αργόσυρτη βροχή έδερνε τα πηχτά μάτια των δημίων.

όταν η σκόνη κόπασε ,

στο έδαφος βρήκαν μονάχα μία τούφα

από τα χαλκόξανθα μαλλιά της μάγισσας Εριχθώς

και όλοι ανάπαυσαν-αθώοι-εκεί τα μάτια τους ...

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ


Ρέκβιεμ της Σίβυλλας σκόρπια πάνω από αφανισμένους στόλους. Χρεοκοπημένες ιδέες κι απόστρατοι έρωτες στις εκβολές του παραμυθιού.
Εκείνη, αλλοπαρμένη και λογική, στολίζεται με λάφυρα και χορεύει θέλοντας να ξορκίσει τις τύψεις της εξέλιξης.
Τραυλίσματα και ψίθυροι ψαλμών φρικιαστικής αγνότητας σε κήπους και σιδηροδρόμους.
Πόρνες με λαβωμένα βλέμματα εκλιπαρούν το ηλιοβασίλεμα, καμπάνες σαγηνεύουν ανεμοστρόβιλους σ’ ένα θέαμα τραγικής λαγνείας που διεκδικεί κάτι το επικό.
Κάθαρση από κάθε νοσταλγία, ακύρωση αιώνων μελωδίας, όταν εκείνος είδε στην ταραχή του ζώου τη φυσιογνωμία πόλεων του μέλλοντος και εισέβαλε στην έναστρη ενοχή.