Αντάρτες
Ξαφνικά, οι πατημασιές των αλόγων
Σκεπάζουν τις ενοχικές ρυτίδες του ορίζοντα.
Το παντζούρι ακούει.
Καθηλωτικός, ο φράχτης ξεγυμνώνεται
Μια καρέκλα θριαμβολογεί, περήφανη που ένιωσε βάρκα.
Το παντζούρι κοιτάζει.
Η μουσμουλιά ξεπουλάει το χρυσάφι του κήπου
Για μια βόλτα πάνω στην άμαξα του απογεύματος.
Το δάχτυλο του αμαξά σχεδιάζει την ανάμνηση.
Το παντζούρι σωπαίνει.
Πέρα από τις στέγες, μια έρημος φτερουγίζει ακόμα.
Ξαφνικά, οι πατημασιές των αλόγων
Σκεπάζουν τις ενοχικές ρυτίδες του ορίζοντα.
Το παντζούρι ακούει.
Καθηλωτικός, ο φράχτης ξεγυμνώνεται
Μια καρέκλα θριαμβολογεί, περήφανη που ένιωσε βάρκα.
Το παντζούρι κοιτάζει.
Η μουσμουλιά ξεπουλάει το χρυσάφι του κήπου
Για μια βόλτα πάνω στην άμαξα του απογεύματος.
Το δάχτυλο του αμαξά σχεδιάζει την ανάμνηση.
Το παντζούρι σωπαίνει.
Πέρα από τις στέγες, μια έρημος φτερουγίζει ακόμα.
6 σχόλια:
Όμορφο όλο, εκτός απ'τις "ενοχικές ρυτίδες του ορίζοντα".
:)
"Το δάχτυλο του αμαξά σχεδιάζει την ανάμνηση"
Υπέροχο.
νινα εδώ :). τελικά σε διαβάζω αρκετό καιρό και τώρα που γνωριζόμαστε ντρέπομαι να σχολιάσω :P
μου αρέσει που η έρημος φτερουγίζει ακόμα.
Αφού φτερουγίζει, τι ντρέπεσαι!
ζωή παντού .
συμφωνώ !
καλημέρα μας
χχχχχχχχχχχχ
ναι,θυμάμαι να χάνομαι σ'αυτό το κλίμα κι ας ήμασταν σε μια στενούλα καφετέρια στην Ομήρου!
''Μια καρέκλα θριαμβολογεί, περήφανη που ένιωσε βάρκα.''
:)))
Δημοσίευση σχολίου