Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Πάντα ήταν και θα είναι εκεί.

Πάντα ένιωθε μια έλξη ακατανόητη για τις παραλίες . Οχι ομως αυτες με την αμμουδια και τα ‘’οργανωμενα συμφεροντα’’ καποιων. Εκείνες με τη χονδρη πετρα, και τα βράχια γύρω-γύρω. Δεν ήξερε γιατί, ή μάλλον νόμιζε πως δεν ήξερε.Ελεγε στους δικους του παντα εκει να τον πηγαινουν. Ποτε ,με αλλα παιδακια να φτιαχνει καστρα στην αμμουδια. Πολλές φορές μάλιστα πηγαίναν με την παρέα σε εκείνη τη παραλια,Βαλσαμο λεγοταν θυμαμαι, ακόμα και όταν είχε ισχυρό βοριά, όταν η θάλασσα άφριζε και τα κύματα έσκαγαν με δύναμη στα απέναντι βράχια του κόλπου τινάζοντας ψηλά το νερό και το αλισάχνι να παρασύρεται παραπονεμένο προς τη θάλασσα. Μια θάλασσα που από ψηλά, κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο, μοιάζει να έχει χιλιάδες αστέρια στην επιφάνειά της, αστέρια που κινούνται συνεχώς. Του άρεσε πολλές φορές να κάθεται σε εκείνο το ψηλό σημείο και να κοιτάει το νερό πριν βουτήξει, παρατηρώντας τις κινήσεις του. Παίζανε θυμάμαι με τα κύματα, καθόντουσαν με τη πλάτη κολλημένη στα βράχια και αφήναν τη θάλασσα να τους χτυπά, να τους πλένει το σώμα, να τους πλένει και την ψυχή. Μέχρι να ματωσουν.Του άρεσε να φοράει μάσκα και να κολυμπάει στα πολύ βαθιά νερά, στα «άπατα». Δεν είχε μάθει να εξισώνει την πίεση στα αυτιά του, δεν έτυχε να του το δείξει κανείς. Μερικές φορές δοκίμασε να βουτήξει βαθιά, προσπαθώντας να μη δώσει σημασία στα σημάδια του πόνου. Δεν κατάφερε να πάει βαθιά. Πόνεσε. Περιόρισε της βουτιές του στα 2-3 μέτρα, πιστεύοντας πως δεν είναι φτιαγμένος για το βυθό. Θυμάμαι σαν τώρα όμως, το πόσο του άρεσε να κοιτάει όχι κάτω, αλλά προς τον ορίζοντα, εκεί που το νερό γινόταν βαθύ μπλε, καθώς και προς την επιφάνεια, εκεί που το νερό γινόταν σαν σπασμένος, κινούμενος καθρέφτης. Στο μπλε ήθελε να χαθεί, να το αφήσει να τον τραβήξει κοντά του. Στο καθρέφτη ήθελε να προσπαθήσει να κοιτάξει μήπως δει κάτι, κάποιο μήνυμα μυστικό, γραμμένο με φως και νερό.Όταν πηγαίναν για μπάνιο με τα αλλα παιδακια ,με το ζορυ εννοειται, επαιρνε τη μασκα ,υποθετικα ,να παει μια βολτα. Σε μια από αυτές τις βόλτες, σταματήσε και εκανε μια βουτιά στα βαθιά,στα λεγομενα ασπρα-μαυρα, στη μέση του πουθενά. Η εικόνα των ηλιαχτίδων που χάνονταν στο χάος τον υπνώτισε. Αποτυπώθηκε στο μυαλό του ανεξίτηλα, όπως το σημάδι με το καυτό σίδερο που έκαναν στους μηρούς των αλόγων στην «άγρια δύση». Σχεδόν ένιωσε το κάψιμο. 5 χρόνια αργότερα, ψαρεύαν φαγκρια στο Ικαριο Πελαγος στη μέση του περάσματος,στον λακκο, στα 300-400 μέτρα νερό. Η θάλασσα ήταν «λάδι» (σπάνιο φαινόμενο) και η ζέστη μεγάλη. Δεν άντεξε τον πειρασμό και βούτηξε. Οι άλλοι φώναζαν μη τον φάει κανένα «τέρας» της θάλασσας. Κοίταξε πάλι τις ηλιαχτίδες προσπαθώντας να δει που κατέληγαν. Ένιωσε ξανά εκείνο το περίεργο συναίσθημα που είχε νιώσει και στο παρελθόν. Ένιωσε σαν μια σταγόνα στον ωκεανό, ένιωσε τη φύση να τον κυκλώνει. Είχε βρει μια πόρτα που οδηγούσε σε έναν άλλο κόσμο. Τι είναι αυτό που τον τραβάει στον αλλιώτικο αυτό κόσμο; Πολλές φορές το σκέφτεται, όχι όταν βουτάει, αλλά όταν κοιτάει τη θάλασσα.

Ένα ταξίδι μη αναστρεψιμο.

Μέχρι να βάλουμε τις στολές οι κινήσεις είναι μηχανικές, ανυπόμονες. Βάζουμε και τα πέδιλα, κοντεύουμε. Μάσκα, ζώνη και φεύγουμε. Κολυμπα για λίγο ανάσκελα χαιρετώντας, καθώς απομακρυνόνται, αυτούς που μένουν πίσω στην ακτή.Αν υπαρχουν.Συνηθως δεν υπαρχει κανεις.Κανεις δεν συμβιβαζεται να περιμενει αυτη την ατερμονη τρελα του...
Γυρνά μπρούμυτα και το ταξίδι αρχίζει. Το πρώτο που βλέπει είναι ο ρηχός βυθός, το πρώτο που ακούει η ησυχία, η ανάσα και η καρδιά του. Απομακρύνεται όχι μόνο από την παραλία, αλλά και από το σύνολο των στοιχείων που αποτελούν την ανθρώπινη φύση του. Ένα κρυφό μέρος του εαυτού του μεγενθύνεται και το υπόλοιπο μικραίνει, σχεδόν εξαφανίζεται. Φτάνει στην περιοχή που θέλει και σταματά. Η εικόνες τον καθηλώνουν, τον μαγεύουν νομίζω. Χαλαρώνει και παίρνει μια τελευταία μεγάλη ανάσα. Γνωρίζει καλά πως το ζευγάρι του θα βρίσκεται στην επιφάνεια και θα τον περιμένει για λόγους ασφάλειας. Έτσι μπορει να χαλαρώσει καλύτερα και να απολαύσει τις βουτιές του. Με τον ίδιο τρόπο θα του το ανταποδώσει και αυτος όταν έρθει η σειρά του να βουτήξει. Η ελεύθερη κατάδυση είναι άθλημα αλλυλεγγυης. Ξεκινάει τη βουτιά με μια λαχτάρα, με μια επιθυμία να δει ξανά το μπλε, να δει ξανά το σπασμένο καθρέφτη της επιφάνειας.Οι βουτιές δεν έχουν στόχο τα ψάρια. Αν ήθελε μόνο τα ψάρια, θα πήγαινε στο ψαράδικο που έχει σίγουρα. Ίσως ποτέ να μη γίνει καλός ψαροντουφεκάς. Γιατί ποτέ δεν θα καταφέρει να δει τα ψάρια σαν μοναδικό στόχο του, δεν νιώθει και πάρα πολύ σαν κυνηγός. Δεν τον νοιάζει αν δε πιάσει ούτε ένα ψάρι. Αν είχε αποκλειστικό στόχο τα ψάρια θα είχε σταματήσει από καιρό να ασχολειται.Η ελεύθερη κατάδυση του δείχνει έναν άλλο κόσμο. Παρατηρει γύρω του και θαυμάζει την υποβρύχια ζωή. Νιώθει μικρός και ασήμαντος.Για να καταλαβει κανεις,αρκει να κοιταξεις μεσα απο ενα αεροπλανο την ωρα που απογειωνεται και να συλλογιστεις πως νιωθεις εκεινη την στιγμη. Νιώθει πολυ άσχημα οπως κινειται σε σχέση με αυτά τα γεμάτα χάρη πλάσματα. Προσπαθει να μάθει τη γλώσσα τους, θέλει να τους μιλήσει. Νιώθει τις αδυναμίες του και τους περιορισμούς του. Η ανάγκη για οξυγόνο τον αναγκάζει να επιστρέφει στην επιφάνεια πιο συχνά από όσο θα ήθελε. Προπονειταιι όσο μπορεί για να γίνει καλύτερος.Υδροβιότερος θα συμπλήρωνα. Προσπαθεί να καταπολεμήσει τις ανθρώπινες αδυναμίες του, τους περιορισμούς του σώματός του να ξεπεράσει, να αποκτήσει περισσότερη υδροβιότητα. Προσπαθεί να επικοινωνήσει με τη θάλασσα καλύτερα. Εκείνη του μιλάει συνέχεια, αυτος όμως νιώθει ανήμπορος να της πει αυτά που θέλει.Έχει νόημα μια τέτοια αναζήτηση; Πιθανότητες επιτυχίας δεν έχει σίγουρα, αυτό το ξέρω. Είναι καταδικασμένος στην αποτυχία. Δεν θα καταφέρει ποτέ, όσο και αν προσπαθει να γίνει ένα με τη θάλασσα. Όμως νόημα έχει σίγουρα. Μέσα από την προσπάθεια αυτή ισορροπει. Καταλαβαίνει καλύτερα το σώμα του, το μυαλό του, τους περιορισμούς του, το ότι είναι ένας κοινός άνθρωπος. Και αυτό σε κάνει καλύτερο άνθρωπο πιστεύω.Όταν βγαίνει από το νερό, είναι διαφορετικός. Θέλει να παραμείνει σιωπηλός, να μην επιστρέψει σε τούτο τον κόσμο, αλλά θέλει και να μοιραστει αυτά που είδε. Αυτά που αισθάνεται όμως είναι δύσκολο να τα πει. Μερικά από αυτά πρέπει να τα νιώσει κανείς για να τα καταλάβει.

Τώρα κατάλαβε.

Πολύ πρόσφατα κατάλαβε ακριβώς γιατί του αρέσουν οι παραλίες με τα ψιλά βότσαλα και τα άγρια βράχια γύρω-γύρω. Και πιστεύω πως για τον ίδιο λόγο άρεσαν και στις παιδικές του παρέες και αρέσουν και τώρα σε πολλούς ανθρώπους άσχετα αν δεν το καταλαβαίνουν. Δεν είναι η έλλειψη του κόσμου αυτή καθεαυτή. Απλά η έλλειψη του κόσμου μεγεθύνει το φαινόμενο λόγω της ησυχίας που επικρατεί συνήθως.Οι ήσυχες αμμουδιές του νότου, σπάνια έχουν κύματα. Μας δείχνουν μια ήπια εικόνα της φύσης. Οι άγριες όμως παραλίες είναι πολύ διαφορετικές. Μας κάνουν να ανοίγουμε περισσότερο τα μάτια και τα αυτιά μας. Μας δείχνουν τη φύση σε όλη της την ένταση και δύναμη. Τα χρώματα στις πέτρες πιο έντονα, οι ήχοι του αέρα και των κυμάτων πιο δυνατοί, το μπλε του νερού βαθύτερο.Τα τοπία αυτά τα ακραία, που μας δείχνουν τα κρυμμένα όρια της φύσης, σε προτρέπουν να εξερευνήσεις και τη δική σου κρυμμένη πλευρά. Είναι σχεδόν μαγικό. Σου ξυπνούν ένα ένστικτο τόσο δυνατό που βασανίζεταιι αν δεν κάνει έστω μια μικρή βουτιά. Μια μικρή βουτιά, ένα μικρό μαγικό ταξίδι που εισαγωγή και επίλογο θα έχει πάντα τους ήχους, τα χρώματα και το άρωμα της θάλασσας.


Εμπνευσμένο και αφιερωμένο στον Κο Παναγιώτη,μεγάλο δάσκαλο της ελεύθερης..
Αφιερωμένο σαυτά τα δυο νησιά που οταν το διαβάζεις σου έρχονται στο νού τα βαθυγάλανα νερά τους....
Την Σαμοθράκη και την Σάμο
Αφιερωμένο σε αυτούς που θέλουν να νιώσουν για μια στιγμή πως αεροβατούν στα όρια αρνητικής και θετικής πλευστότητας...

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Πρόσκληση

Λοιπόν με λιτά λόγια προσκαλούμε όποιον-όποια διαβάσει αυτην την πρόσκληση την Παρασκευή 9/07/10 και ώρα 20.30 στο καφενείο "Οι Φίλοι" Κεραμικού και Σαλαμίνος στο Μεταξουργείο,
στο οποίο θα μεταβούμε άπαντες μουτζούρηδες για Ούζο-Μπύρα-Ρακί κλπ.
Θα χαρούμε να τα πούμε και απο κοντά.
Χαίρε.
(6938851433-για τυχόν διευκρινίσεις)

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

ΜΩΑΜΕΘ Ο ΠΟΡΘΗΤΗΣ



Ποθώντας να ξαφνιάσω τον ήλιο,

Ορμήνεψα την πεταλούδα

Χειραγώγησα το στάχυ

Υπαγόρευσα σε κάθε χείμαρρο το νέο ήχο



Θέλησα μες στην έκσταση της ρώμης μου ν' αρπάξω την πορφύρα

Και τα κατάφερα



Τώρα, στριμωγμένος εδώ, δε σέβομαι παρά μόνο το ανυπόταχτο λιβάνι

Τώρα, γυρνώ στα λόγια σου Χριστέ,

Πως η υστεροφημία κάθε αυτοκράτορα χωρά σε μια λακωνική μνεία φεγγαρόφωτος.

γκρί


τώρα βλέπω να συννεφιάζει ξανά

μια συρτή βροχή,αργοκίνητη

σε κάθε μπαλκόνι μια κεραία

σε κάθε κεραία μια σταγόνα

σε κάθε σταγόνα μια προσεχώς πτώση


οι άστεγες μορφές ψάχνουν να κρυφτούν

σε ράδιο-φονικές εκπομπές

σε ηλεκτροφόρες σειρές

σε υπόστεγα-κανάλια

και σε φυλλάδες πλαστικές.


μια τσιμεντένια προτομή εδώ

μια φωτισμένη επιγραφή εκεί

στο ενδιάμεσο χάσμα σιωπής

μια μηχανή-τάσεις φυγής

κόκκινο,πράσινο,πορτοκαλί - φανάρι!


το μίσος τσαλακώνει τις ψυχές.


οι περισπούδαστοι συντονιστές

οι τόσο αφελής συντονισμένοι

αλληλοραίνονται με χώμα συνεχώς

και δυστυχώς η μέρα δεν αργεί

που θα βρεθούν κι οι δυο θαμμένοι.