Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Άλλη μια ιστορία που αφορά σ' ακόμα ένα Τέλος του Κόσμου

(Το παρακάτω άρχισε να φανταστήνεται χάρη στο Post "Fatal Error" που δημοσιεύθηκε από Χνούδι μήνες πριν. Χνούδι Ευχαριστώ.)

Δε θα ‘ναι η πρώτη μέρα ενός νέου έτους! (Αφελώς εσκεμμένα ή εσκεμμένα αφελώς – οι προθέσεις μου είναι μπουρδουκλωμένες, με ύποπτο άλλοθι και υποχόνδριες που είναι δυσδιάκριτη η αρχική μορφή τους – δεν κάνω χρήση του όρου,
{αριστερό αυτάκι («)} Πρωτοχρονιά {δεξιό αυτάκι(»)}.
Σας παραθέτω, ενδεικτικά, την κάτωθι λίστα:


**!!!Λίστα Εξαιρετικών Επιχειρημάτων!!!**
1. Η Πρωτοχρονιά είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα Χριστούγεννα λόγω χρονικής απόστασης. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει επιπλοκές. Ειδικότερα, όταν πρόκειται γι’ άλλη μια ιστορία που αφορά σ’ ακόμα ένα τέλος του κόσμου.
2. Ο στολισμός της, είναι ίδιος με των Χριστουγέννων, κυρίως λόγω περιορισμένου δημοτικού budget αλλά κι εφάμιλλης εορταστικής αισθητικής και συναισθηματικής έμπνευσης κι εν συνεχεία έκφρασης. Αυτό είναι κουραστικό. Αν, χάριν παραδείγματος, αναγάγουμε τα παραπάνω στο σύμπαν των Celebrities, θα μπορούσαμε ως μεταφορά να χρησιμοποιήσουμε την περίπτωση μιας πασίγνωστης ντίβας που φόρεσε το ίδιο cocktail φόρεμα σε δύο cocktail party ή ακόμα χειρότερα/καλύτερα (αναλόγως την οπτική) δυο διαφορετικές ντίβες να φορέσουν την ίδια pyjama στο ίδιο pyjama party! Fuck!
3. Έτσι!
4. Η ιστορία που ακολουθεί, είναι άλλη μια ιστορία που αφορά σ’ ακόμα ένα τέλος του κόσμου όπως το φαντασιώθηκα εγώ, το μεσημέρι της Τρίτης κι ενώ ήμουν στο λεωφορείο, καθισμένος στη μονή θέση που κοιτά προς τα πίσω και βλέποντας όλους τους υπόλοιπους να κοιτούν προς τα μπρος, χωρίς να εστιάζω προς αυτούς οπότε και μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως είναι ενός είδους κοινό που διψούσε για μια ιστορία σαν και τούτη ή η ιστορία διψούσε για ένα κοινό σαν κι αυτό.
5. Η ιστορία είναι δικιά μου. Δε θα σας δώσω και λογαριασμό. Ό,τι θέλω θα κάνω!

Που ήμουν; Μάλιστα! Δε θα ‘ναι Πρωτοχρονιά! Δε θα ‘ναι το 2012! Ούτε κάποια δημοφιλής θρησκευτική εορτή. Αποκλείεται να πέσει πάνω σε καμιά εθνική επέτειο και 100% δε θα πέσει απάνω σε κάποια δική μου επέτειο και της κοπέλας των ονείρων μου. Ελπίζω να μην είναι κάποια απ’ αυτές τις ψιλό-άκυρες παγκόσμιες μέρες, όπου υποτίθεται πως κάνουμε όλοι μαζί κάτι συμβολικό για τη συμβολική σωτηρία του σύμπαντος. Ιδιαίτερα, δε θέλω να ‘ναι εκείνη που για μια ωρίτσα κατεβάζουμε το γενικό διακόπτη του ρεύματος. Θέλω να πω, πως πρόκειται για μια δυσλειτουργική μέρα.

#Αρμόδια Αυστηρή Επιτροπή Διαλογής Απλών Ημερών Και Προαγωγής Τους Σε Παγκόσμιες,
Παράθεση Ατυχών Περιστατικών, Παγκόσμια Ημέρα No. 23 (Αυτή που κλείνουμε το ρεύμα):
1. Πνιγμένος στη μπανιέρα της γκαρσονιέρας του, βρέθηκε ο φοιτητής διαχείρισης φυσικών πόρων Ian Jacob. Κατηγορούμενη για το φόνο, η συγκάτοικός του Emma Ray. Σύμφωνα με πληροφορίες η δεσποινίς Emma Ray έκανε αποτρίχωση για ένα σημαντικό ραντεβού με την πρώην της όταν ο Ian Jacob έκλεισε το ρεύμα, συμμετέχοντας στην Παγκόσμια μέρα που κλείνουμε το ρεύμα συμβολικά για μια ωρίτσα. Η Emma Ray έγινε έξαλλη. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη κουβέντα κι η άλλη κουβέντα έφερε μια άλλη κουβέντα που κι αυτή έφερε άλλη μια κουβέντα που είχε παρέα μπόλικες κουβέντες που κρατούσαν απ' το χέρι μικρές κουβεντούλες. Η τελευταία κουβέντα που ‘ρθε ήταν “Ό,τι και να λες εγώ ακούω μπουρμπουλήθρες μαλάκα! ».
2. Με κάρβουνο έμοιαζε ο δωδεκάχρονος Wai Chung όταν τον βρήκαν οι απαρηγόρητοι, πλέον, γονείς του. Ο κύριος και η κυρία Chung έκλεισαν το γενικό διακόπτη του ρεύματος για μια ώρα συμμετέχοντας στην παγκόσμια μέρα που κλείνουμε το ρεύμα συμβολικά για μια ωρίτσα. Κανείς δε φαντάστηκε πως ο μικρός Wai ήταν εθισμένος στο ρεύμα και μια ώρα αργότερα θα έμπηγε το δάχτυλό του, με πάθος, στην πρίζα διψασμένος για λίγη εναλλασσόμενη τάση 340 Watt.
Εδώ σταματά η ατυχής παράθεση ατυχών περιστατικών αν και υπάρχουν χιλιάδες ακόμα, διότι έχω την αίσθηση πως η ιστορία επείγει μιας και μιλά για το τέλος του κόσμου.

Οπότε όχι, δε θα ‘ναι κάποια παγκόσμια μέρα. Για την ακρίβεια δε θα ‘ναι καν μέρα. Θα ‘ναι νύχτα. Μ’ αρέσει να ‘ναι νύχτα. Δε ξέρω ποια νύχτα ακριβώς. Ίσως την πρώτη νύχτα του γάμου σας, μια νύχτα με champions league ή μια νύχτα που κάτσατε μέσα να φάτε pizza και να δείτε τη Season 6 από “Friends”. Μια νύχτα, λοιπόν. Πείτε απλά πως ο προφήτης μας, ήταν ένας άθλιος τζογαδόρος με δυο κάλπικα, χρυσά δόντια που έπαιζε ρουλέτα με τους άλλους προφήτες, γύρω από μια μπλε τσόχα, κεντημένη μ’ όλες τις νύχτες του κόσμου κι η μπίλια έκατσε στη δική του βραδιά, μόνο που δεν είδε ποτέ ποιά γιατί την είχε φορτώσει με τα ρέστα του.
Ο κόσμος δε θα ‘ναι τόσο διαφορετικός. Να, μόνο οι πολυκατοικίες θα ‘ναι ψηλότερες. Όχι πολύ, ίσα – ίσα να κρύβουν τον ήλιο από κάθε γωνιά, δημιουργώντας μια ρεαλιστική ψευδαίσθηση λονδρέζικης συννεφιάς, από ‘κείνη που ντύνει τον ουρανό τις Wednesdays όταν οι κυλιόμενες σε φτύνουν απ ’τον Subway. Θα υπάρχει κι ένα μόνιμο ψιλόβροχο από τ’ απόνερα των κλιματιστικών, αρκετά δυνατό, ώστε όλοι να ‘χουμε μια ομπρέλα μαζί μας. Θα συμβαίνει και το εξής: η βροχή θα δυναμώνει και θα χαμηλώνει ανάλογα με τη θερμοκρασία κλιματισμού στα διαμερίσματα. Έτσι τις πολύ ζεστές μέρες η βροχή θα γίνεται καταιγίδα και τις δροσερές αδύναμη ψιχάλα.
Τι έλεγα; Μα, ναι! Θα ‘ναι νύχτα. Θα ‘ναι μια ήσυχη νύχτα. Ο ουρανός θα ‘ναι μαύρος. Τ’ αστέρια θα έρθουν πιο κοντά. Θα πλησιάζουν αργά μέχρι που θα καταλάβουμε πως δεν πρόκειται γι’ αστέρια. Τελικά, θα πρόκειται για τεράστιους ψηφιακούς, λατινικούς χαρακτήρες, γραμματοσειράς Times New Roman που αιωρούνται. Θα ‘ναι ανάκατοι. Θα σχηματίσουν λέξεις κι ύστερα προτάσεις. Ok, όχι «προτάσεις», αλλά κάτι σαν μήνυμα. Ένα απλό, συμβατικό, προειδοποιητικό μήνυμα ολικής καταστροφής και τελειωτικού σφάλματος. Να κάπως έτσι:

“ATTENTION!!!!FATAL ERROR!!!!!
A Fatal exception OE has Occurred! Application will be terminated
You Really Thought Matrix was Too Sci-fi? Wrong!
Press ctrl-alt-del
Information will be lost. ALL Information will be lost!
(0555555X84288R*&6123X540…)”

Το μήνυμα θα πλησιάζει κι οι τεράστιοι, ψηφιακοί, λατινικοί χαρακτήρες, γραμματοσειράς Times New Roman που αιωρούνταν θα πέφτουν χάμω, κατάχαμα μπροστά στα πόδια μας, έτσι που θα μπορούμε να τους πιάσουμε αν δε φοβόμαστε και τόσο. Κάποιοι από μας θα μαζέψουμε μερικούς και θα γράψουμε “HELP!”, άλλοι θα γράψουμε “The End” και να κι άλλα μηνύματα :
“My name is Alex Please DON’T Delete me”, “Can I Be saved as backup”, “Google? You are the true god finally? I mean… You seem to have the most of the answers!”, “Is There Any kind of FAQ?”, “That’s it? Or this is all some kind of an update?”, “Stella Je t’aime!”, “Elvis is Alive!”, “LG Life is good!”, “La La La”, “Come with me gia na th vreis na glenthsoume together ki h anamnhsh apo th Greece 8a sou meinei gia Forever!” και πάει λέγοντας!
Παράλληλα με το απλό, συμβατικό, προειδοποιητικό μήνυμα ολικής καταστροφής και τελειωτικού σφάλματος θα εμφανιστούν κι άπειρα αρχεία όλων των ειδών. Γύρω στα 7470837430274829837402372874 TB από .flac/.mp3/.jpeg/.mp4/.avi/.exe/.dat/.mkv/.sub/.bmp/.doc και δε συμμαζεύεται θ’ αρχίσουν να σκάνε με φόρα στο έδαφος. Ένα απ’ τα .flac, το πιο ευαίσθητο δηλαδή, θα σπάσει μ’ ένα απαλό και τραγανό crack σαν εκείνο που κάνουν οι σοκολάτες όταν κομματιάζονται. Θα ‘ναι, δηλαδή προτιμώ να ‘ναι, το “Bobby Darin-Beyond The Sea.flac”. Θα σπάσει και θα παίζει παντού στο 100% volume. Από παντού μονάχα αυτό θ’ ακούγεται. Θα είναι το OST, αυτής, της άλλης μιας ιστορίας μου που αφορά σ’ ακόμα ένα τέλος του κόσμου μου! “Somewhere beyond the sea… Somewhere waiting for me…”! Μερικοί θα γουστάρετε και θα το σιγοτραγουδάτε αλλά κάποιοι άλλοι από σας θα ξενερώσετε και θα ψάχνετε, ανάμεσα στ’ άπειρα αρχεία, για τα δικά σας αγαπημένα κομμάτια ώστε να τα σπάσετε και ν’ ακουστούν αυτά. Μαντέψτε… άσχημα νέα! Τ’ άλλα κομμάτια δε θα σπάνε γιατί η ιστορία είναι δικιά μου και θα παίζει το “Somewhere beyond the sea…”οπότε κοπανάτε τα .mp3 όσο θέλετε.
Με το που τελειώσει το πρώτο κουπλέ θα ‘ρθω να σε βρω. Θα ‘σαι στην ταράτσα και θα κλαις επειδή η μητέρα σου θα σας αφήσει για να κάνει τη ζωή της, όσο προλαβαίνει, πριν καταστραφεί ψηφιακά το σύμπαν. Ο πατέρας σου αποπροσανατολισμένος εντελώς, μόνος και έρημος θα προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό του, πως του είναι αδιάφορη η απουσία της, κατουρώντας με το καπάκι της λεκάνης κατεβασμένο και χωρίς να στοχεύει με ιδιαίτερο ζήλο. Όλα αυτά θα σε χαλάσουν και δε θα ξέρεις πώς να περάσεις την τελευταία βραδιά σου στον κόσμο! Τότε θα εμφανιστώ εγώ. Χαμογελώντας θα σου πω τραγουδιστά «Δεσποσύνη; Τι λέτε; Θα μου χαρίσετε αυτό το χορό στην παραλία;». Εσύ θα με κοιτάξεις καλά, θα με κοιτάξεις λίγο καλύτερα, θα φορέσεις τα κοκάλινα γυαλιά σου και θα συνεχίσεις να με κοιτάς προσεχτικότερα και σα να ήσουν πάντα έτοιμη γι’ αυτή την ερώτηση, θα μου πεις «Όχι! Ποιος είσαι εσύ;». Δε σε κατηγορώ. Λογικό είναι ν’ αρνηθείς. Εδώ ο κόσμος καταστρέφεται ψηφιακά κι εγώ, ένας άγνωστος από ένα λεωφορείο που δεν κατεβαίνει καν στην ίδια στάση με σένα, θέλω ρομάντζο. Θα πάω στην παραλία να τη βρω με κάνα σπασμένο .jpeg σου. Που σκατά νόμιζα πως θα ‘μαι; Στη Βικτωριανή εποχή;
Αλλά για μισό λεπτό. Αυτό είναι το δικό μου τέλος του κόσμου. Εγώ γράφω αυτή την ψηφιακή συντέλεια. Τώρα που το σκέφτομαι, εσύ θα ‘ρθεις να με βρεις. Θα με ικετεύσεις με όλο σου το νάζι να πάμε να σε χορέψω στην παραλία. Θα σου απαντήσω ψυχρά «Μισό… Πρέπει να δω την ατζέντα μου.», αλλά επειδή δε θα έχω ατζέντα θα κοιτάξω αυτή του πατέρα μου. Θα καθυστερώ επίτηδες για να σε κρατήσω σ’ αγωνία αλλά από κάποιο σημείο κι έπειτα θα καθυστερώ επειδή θ’ ανακαλύπτω πως ο πατέρας μου έχει και μια δεύτερη οικογένεια στα νησιά Τσουι-του-Κο.
Θα φτάσουμε στην παραλία και θα πετάξουμε τα παπούτσια μας. Θα το παίζω ακόμα μεγάλη μούρη και τα ρέστα, αλλά μόλις μυρίσω τα μαλλιά σου θα σε φιλήσω δειλά στο λαιμό. Θα χορέψουμε ελάχιστα, γιατί θα ‘μαι ατσούμπαλος και θα σε πατάω συνέχεια, ώσπου να γλιστρήσουμε και να βουτήξουμε στα νερά. Το μαύρο σου μπλουζάκι θα γίνει μούσκεμα. Όχι. Καλύτερα άσπρο. Το άσπρο σου μπλουζάκι θα γίνει πολύ μούσκεμα. Ναι, σίγουρα άσπρο! Θα επιπλέουμε πιασμένοι χέρι με στήθος, με θέα την αναπάντεχη ψηφιακή καταστροφή. Ένα μάτσο αρχεία και κώδικες θα πέφτουν απ’ τον ουρανό και θα βουτούν, οι περισσότεροι στη θάλασσα, κάνοντας «μπλουμ», ενώ ο Bobby Darin θα συνοδεύει ευγενικά “Somewhere Beyond the Sea…”.
Οι άνθρωποι θα κάνουν από μια ευχή κάθε φορά που θα βλέπουν κάτι να πέφτει χωρίς, ωστόσο, να έχουν την παραμικρή ιδέα πως σ’ αυτές τις τελευταίες ευχές επεξεργασμένες από έναν αυστηρά εξειδικευμένο αλγόριθμο που ξεχωρίζει τις γενικές επιθυμίες μέσω τιποτένιας διαδικασίας θα βασιστεί το επόμενο update του σύμπαντος. Δυστυχώς κι ευτυχώς, μιας και τις ευχές θα τις κάνουμε εμείς οι ίδιοι και μάλιστα την ώρα που τελειώνει ο κόσμος και εν αγνοία της σημασίας τους αλλά και απαλλαγμένοι από κάθε αίσθημα ευθύνης, ο κόσμος δε θα διαφέρει και πολύ. Θα ‘ναι ίδιος σχεδόν, λίγο πιο πρακτικός και διεστραμμένος. Οι γυναίκες θα έχουν περίοδο κάθε σαράντα μέρες ενώ οι άντρες θα διαρκούν 4 λεπτά παραπάνω στο sex. Οι Beatles θα διαλυθούν ένα χρόνο αργότερα και κανείς δε θα σκοτώσει τον John Lennon. Ο Stanley Kubrick θα ζήσει πολύ περισσότερο.....κλπ.

Όμως τώρα πρέπει να κατέβω. Ακούστηκε το "Ντιν" κι άναψε η ειδοποίηση "ΣΤΑΣΗ-ΣΤΟΠ". Πάλι δεν πρόλαβα να πατήσω το κουμπί! Η αλήθεια είναι πως η αγαπημένη μου άλλη μια ιστορία που αφορά σ’ ακόμα ένα τέλος του κόσμου είναι μια άλλη. Εκείνη που μια τεράστια φωτιά σαν τα μαλλιά της Ραπουνζέλ θ’ ανάψει στο κέντρο του κόσμου και θα καίει αργά τα πάντα. Όλοι θα κάνουμε ένα τεράστιο κύκλο γύρω της. Ύστερα θα σηκωνόμαστε ένας – ένας, θα λέμε τη σημαντικότερη ιστορία από εκείνες που ζήσαμε ή ακούσαμε ή ακόμα πιο σπουδαία φτιάξαμε με τη φαντασία μας και αφού τη λέμε θα πέφτουμε να καούμε στη φωτιά. Ο επόμενος κόσμος θα βασιστεί σ’ αυτές τις ιστορίες που θα πούμε γύρω απ’ τη φωτιά. Αυτή είναι η αγαπημένη μου άλλη μια ιστορία που αφορά σ’ ακόμα ένα τέλος του κόσμου αλλά έχει μια εξαιρετικά απαγορευτική, τεχνική δυσλειτουργία που την κάνει κομμάτι άδικη ρε γαμώτο. Να βλέπετε… ο πρώτος που θα σηκωθεί δε θα προλάβει ν’ ακούσει καμιά ιστορία παρά μόνο τη δικιά του κι ο τελευταίος θ’ ακούσει όλες τις ιστορίες αλλά κανείς δε θ’ ακούσει τη δικιά του.



Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Δέλτα



να' ναι οι νότες των προσευχών ,των παραμιλητών μας
κι η βιασύνη των αγγέλων μέσα μας;
vα 'ναι εκείνες οι φορές που ασελγήσαμε με σπέρμα μαύρο
πάνω στα άσπιλα φύλλα της άνοιξης;
ναι 'ναι τα τόσο ένοχα ένστικτα
κι αυτή η βιβλική αδυναμία μας
να αντισταθούμε στην έπαρση;
ή vα 'ναι απλώς ότι ο Διάβολος δεν μας έχασε ποτέ από τα μάτια του;

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Ο ΚΟΜΠΑΡΣΟΣ

Εφιάλτες ποτισμένοι νυχτολούλουδο κι έγχορδες ραψωδίες πολέμων με ανάθρεψαν
Υπήρξα μανδύας περήφανου αυτοκράτορα, φιλί ευλαβικής Κυριακής
Στενογράφος μνήμης που αφηγείται με γλαφυρότητα γέρικου ελαφιού, έψαξα τον έρωτα και την αρμονία στην ορμή του καταρράκτη
Φιλόμουσος, τυχοδιώκτης, θύμα - κουράστηκα να μ' ερμηνεύω
Άλλωστε, τι κατάφερα;
Συνένοχος σ’ ένα φόνο που διαρκεί, προσεύχομαι στα νούφαρα για τον αιώνα που χαροπαλεύει μες στο βάλτο