Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009


''Ειρμός''


Ο ταλαντούχος σελιδοδείκτης


Πάνω σε ό,τι άστραψε
το βλέμμα του άτυχου περιστεριού
Βότσαλα φιλοτεχνημένα
από στρατιωτικές αρβύλες
Αστραφτερά κολιέ φτηνού πεζοδρομίου
Κάγκελα λουστραρισμένα
από εγωιστικές πανσέληνους
Βινύλια αλλοτινής αισθητικής
Λαμαρινένιες καλοκαιρινές λεωφόρους
Μέρες και νύχτες
Υπολείμματα και φωταψίες
ζώντας για παραπλανημένα πείσματα
Η λάμπα φωτίζει τις τελευταίες σταγόνες
του ξοφλημένου ποτηριού
Ας μείνουμε λίγο ακόμα!





Καταδικασμένο μου πνεύμα!
Να χρειάζεσαι πάντα σταθερό νήμα
Ως εδώ!
Στο εξής θα γίνω σχοινοβάτης
σε αόρατο σκοινί
Ηδονή άσαρκη
Σύγχρονος πόλεμος



Χωρίς σελιδοδείκτη



Πολύχρωμα πλήκτρα
Γρήγοροι ποδηλάτες
Επαναστατημένα στάχυα
Συγχισμένες κουρτίνες
Αλαφιασμένες πατουσίτσες
παιδιού υπνοβάτη
τρέχοντας στη σκάλα
προς μια αγάπη
ντυμένη με ροζ κανσόν
άφαντη
Προ Χριστού
Μετά Χριστόν
Αλάνθαστα μαθηματικά
Πάλη για ένα σημείο
ήχο
λάμψη
ποτε
σκοτάδι

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Πουρμπουάρ




Ο κάδος με τα βρομόνερα αναποδογύρισε απότομα και μια κεχριμπαρένια ρωγμή έσπασε τον ουρανό σε χιλιάδες μικρά κομμάτια καθρέφτη που έπεφταν σαν ξυράφια. Κοίταξε ψηλά ίσα να γίνει μούσκεμα η μούρη του. Την κατέβασε και στράβωσε το καπέλο του. Το τσιγάρο του σούρωσε σαν τσουτσούνι σε παγωμένο ντους. Είναι από εκείνες τις νύχτες που νιώθεις σαν τον peter sellers ,στην πρώτη ταινία του Murphy για την εφαρμογή της νομοθεσίας του. Ένα κατουρλί φως κυλιόταν στο μουσκεμένο τσιμέντο. Οι λακούβες έμοιαζαν με ουλές ατζαμή αυτόχειρα. Γέμιζαν σαν κανάτες μ’ όλη τη μπίχλα ώστε να μπορείς να καθρεφτίσεις τη φάτσα σου. Αυτό το κατουρένιο φως ερχόταν από μια πόρτα ακόμα πιο χάμω. Θα μπορούσε να πειστεί - αν δεν ήταν σε δύσκολη θέση - πως ήταν απ’ το βόθρο ή από κάποια περίεργη κοπρολαγνική τελετή απ’ αυτές που γίνονται στους υπόνομους και να προσπεράσει βιαστικά. Αλλά ήταν σε δύσκολη θέση και η φαφούτα ταμπέλα νέον το έλεγε καθαρά: “In ita ion to t e l es”. Εντάξει, δεν το έλεγε καθαρά η γαμημένη αλλά κάθε τόσο τα χαλασμένα γράμματα αναβόσβηναν και αν είχες λίγο υπομονή, θα ‘βλεπες να γράφει : “Invitation to the blues” χωρίς να ‘σαι σίγουρος, ωστόσο.
Κατέβηκε τρία σκαλιά και μπήκε στο ημιυπόγειο bar. Ρύθμισε το καπέλο χαμηλά, να μην φαίνονται τα μούτρα του και κάθισε σε μια γωνιά. Μια καρικατούρα, βίαζε τα πλήκτρα του πιάνο, σαμποτάροντας τα πνευστά του Dizzy Gillespie που είχε δειλά επιστρατεύσει ένα παλιομοδίτικο jukebox ζητιανεύοντας λίγα κάλπικα, έστω, κέρματα. Κάθισε σε μια σκοτεινή γωνιά στο bar στάζοντας νερά γεμάτα ρυπαρές σκοτούρες. Θα είχαν περάσει τρεις μούτζες λεπτά, μιας κι είχε στεγνώσει πλήρως όταν έφτασε. Πρώτα είδε τα πόδια της. Ήταν ξυπόλητη και τα νύχια της ήταν ελαφρώς απεριποίητα. Οι γάμπες της ήταν σαν καλοσχεδιασμένες στήλες του Gaudi και για να πας πιο πάνω χρειάζεται να έχεις κάποιο λεξικό ομορφιάς για να την περιγράψεις περίπου. Είχε αυτό το τσαχπίνικο, αυθάδικο και αλήτικο βλέμμα με δυο μεζούρες νάζι που πάει στα κορίτσια όπως και το πιπέρι στο Bloody Mary.
«Θα παραγγείλεις;» του είπε. Το άκουσε σα να είναι κάποιο απ’ τα ποιήματα του Rimbaud που ξέσκισε και μασούλησε ο Verlaine . Άνοιξε τον κατάλογο. Έριξε μια γρήγορη ματιά στις κόκκινες μπύρες. Μια λεγόταν “Kwaκ” και θα έκοβε το πουλί του, πως δεν είχαν ξανασυναντηθεί. Αλλά δε γαμιέται; Θα έκοβε το πουλί του για οτιδήποτε. Δίπλα έγραφε με ένα ταλαιπωρημένο μολύβι που μάλλον έσπαγε τη μύτη του σαν τον Balboa: «Σερβίρεται κατόπιν συνεννοήσεως».

(Η συνέχεια στο link "Διαβάστε περισσότερα" από κάτω. Άραγε τι πουρμπουάρ θα της αφήσει για την εξυπηρέτηση;)

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

αέναη αλληλουχία ενός υπέροχου τίποτα




ναι,γι αυτό θα μιλήσω
τετάρτες,σάββατα και κυριακές
δευτέρες και παρασκευές.
ημέρες άνω τελεία
κενές άνω τελεία


διαδοχή και αναμονή.
αναμονή και διαδοχή.
σ' έναν κουρασμένο χορό εντυπώσεων και αφορμών.
οι χαρές,ακριβό κρασί για τις γιορτές μας.
οι ευθύνες,σημάδια που τόσο περήφανα καλύπτουμε
και η συνείδηση,σκοπός που αποκοιμήθηκε νωρίς.


φίλοι,εραστές,συγγενείς
επιφανείς κάτοικοι εποχής
ένοχοι φορείς ενοχής.


όλο μαζί ξεκινάμε
κι όλο εδώ μένουμε.
και τελικά τι σημασία να ξεκινάμε μαζί
αν δεν μοιραστούμε και στον προορισμό το "μαζί"?


μαζί
μαζική αλλαγη
κι απο μαζί
εγώ με εγώ
κι εσύ με εσύ


δεν γράφω άλλο απόψε.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Θερμόμετρο



*Παιχνίδι με τη Madame de la Luna

Πάνω – Κάτω. Κάτω – Πάνω απότομα.


#35 βαθμοί :
12/4/2002 πάλι! Μια γαμημένη μέρα σαν όλες τις άλλες μόνο που εκείνο το πρωί σταμάτησαν να μετράνε. Για κάποιους ήταν βολικό. Ας πούμε για παράδειγμα, τους τύπους που φτιάχνουν εκείνα τα παλιά ημερολόγια με την παροιμία στον πισινό, βολεύτηκαν με μια : «Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα φτάνει η καμηλοπάρδαλη!» . Δε γαμιέται;! Όλα βολικά είναι. Άλλωστε οι μέρες είχαν αρχίσει να μοιάζουν τόσο η μια με την άλλη που δεν είχε νόημα. Εκτός του ότι ήταν ανήθικο –όπως αποφασίστηκε – να βασίζονται κάποιοι στην ελάχιστη προοπτική μιας νέας μέρας, αναλώσιμης τόσο – όσο κι ο ορεκτικός μεζές στο πιάτο ενός απελπισμένου πεινάλα που φυλούσε τα όνειρα του τσαλακωμένα στην κωλότσεπη. Ένα μάτσο prospectus από fast food.
Αφού διαπίστωσε, λοιπόν, γι’ ακόμη μια φορά πως είναι αλεπού ανάμεσα σε καμηλοπαρδάλεις τσαλάκωσε την παροιμία και την πέταξε. Η εξέγερση ξεκίνησε στην ώρα της, λες κι ένα μάτσο συνεπείς Άγγλοι αποφάσιζαν να διαμαρτύρονται στο ξεροκέφαλό του.

#36 βαθμοί :
Όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί δημοσίως, είχε αρχίσει να νιώθει μια εξάρτηση γι’ αυτές τις ημικρανίες. Ήταν μια απόδειξη ότι το μισό κεφάλι του λειτουργούσε, αν και ανησυχούσε πως το σκουλήκι που είχε μπει εκεί μέσα θα μασούλαγε κάθε νευρώνα που υπήρχε μέχρι να βγει απ’ το μάτι του 5 φορές πιο χοντρό.
Το φανάρι της Ιεράς Οδού και Θηβών είναι για τον πούτσο! Όποιος το έμπηξε στο τσιμέντο δύο πράγματα μπορεί να είναι: ή μαλάκας ή ταγμένος οπαδός του Fellini που εμπνευσμένος από την πρώτη σκηνή του “8 ½” θέλησε να την αναβιώνει καθημερινά στο δρόμο, σαν καλλιτεχνικό δρώμενο ώστε να το απολαμβάνουν όλοι, χωρίς διαχωρισμούς.
Η διασταύρωση είχε μπλοκάρει. Ένα αμάξι από την μια ένα από την άλλη. Το φανάρι αδιάλλακτο. Σα βιαστικός θερμοστάτης γινόταν από πράσινο για λίγο πορτοκαλί και μετά κόκκινο για ώρα. Κόρνες, βωμολοχίες και παραδοσιακές χειρονομίες ενορχήστρωναν τη συμφωνία της αθέμιτης ανταγωνιστικότητας με μαέστρο το κόκκινο του φαναριού που τους έδινε το σήμα σα σημαία ταυρομάχου.
Προσπάθησε να ανοίξει το ραδιόφωνο. Τζίφος. Ήταν χαλασμένο. Όπως τα ραδιόφωνα όλων των αμαξιών γύρω του.

(Το θερμόμετρο ανεβαίνει κι άλλο στο link "Διαβάστε περισσότερα" από κάτω)
..............................................................................................................................

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

τα ξύλινα μέρη του σώματος

τα ξύλινα μέρη του σώματος,
του όποιου σώματος,
έγχορδου,
άχορδου,
άκαρδου,
ή μή...
είναι τα τρωτά του μέρη.

θα πιάσουν πρώτα φλόγα ,
θα παρασύρουν,
θα παρασυρθούν,
και θα αποσυρθούν
μόνο όταν όλα είναι στάχτη.

είδες?
τα σώματα μοιάζουν με τα δέντρα τελικά!
τόσο σκοτάδι στις ρίζες τους,
τόσος ουρανός στα κλαδιά τους.
άνοιξη,καλοκαίρι, φθινόπωρο,χειμώνας,άνοιξη
ένκαρπα
άκαρπα
άκαρδα
ή μη...

αλλάζουν χρόνο με τον χρόνο,κάθε χρόνο.
πόσο χρόνο ακόμα.

κάθε φύλλο που έπεσε,έπρεπε να πέσει.
κάθε που έπεσε,έπρεπε να ακουστεί.
κάθε που σώμα συνάντησε σώμα,
καθε που σώμα συνάντησε χώμα,
έπρεπε να ακουστεί.

γιατί ότι χαλάει την σιωπη πρέπει να ξέρει γιατί το κάνει...
ακόμη και τα φύλλα.
ακόμη και τα σώματα.

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Το κλειδί

Κάποια νύχτα από το αιδοίο μιας γυναίκας
ξεγλίστρησε ένα κλειδί.
Κι έπεσε στο πάτωμα.
Ξύπνησαν οι γείτονες από το βρόντο
"ένα κλειδί έπεσε, ένα κλειδί ορφανό,
τι να ανοίγει;"

Εκείνη δεν ξύπνησε, ήξερε,

πως το κεφάλι της μπορούσε πια να ξεκλειδώσει.
Μέσα βρήκε κήπο πρωτόγονα άγριο
και ήταν ησυχία.
Μα είχε έρθει για θάνατο αυτός ο φυσιολάτρης
Και γνώριζε και ξερίζωνε
δυο πικρά χορτάρια,
το Μικρό και το Αδύναμο.
Τέλος μια άφθονη πόα,
την Εμμονή.
Όλη νύχτα σκότωνε
Άλλαζαν οι εποχές μέσα σε μια στιγμή.


Το πρωί είχε μαλακό χώμα μπλεγμένο στα μαλλιά
(στο αζάρωτο μέτωπο μια μέλισσα αναζητούσε νέκταρ)
Και πέραν προσδοκίας,
χωρίς άλλους μάρτυρες
η πλάτη της είχε γίνει μια ιδέα
πιο ίσια.


Απ’ οπουδήποτε αλλού χαμένο
Πολλαπλασιασμένο
Το κλειδί λαμπύριζε, μέσα στης μέλισσας τα μάτια.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

ΠΡΟΣΟΧΗ!...Ανάπαυση_





Στολή
Συστολή
Δ ι α σ τ ο λ  ή
Διαστροφή
                   Σ
                       τ
                           ρ
                           ο
                       φ
                 ή
Διαστροφή
Δ ι α σ τ ο λ  ή
Συστολή
Στολή

Εν!



Δυό!Υβρεοπομπή - Φοίβος Δεληβοριάς
Τρία!Machine Gun - Portishead

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Ο γιος του ήλιου

..και τώρα που έγινα γιος του ήλιου,
εγώ ο χρυσαφένιος βάτραχος,
θα αράζω
πάνω στα άσπρα νούφαρα του βρωμερού μου
έλους
κοάζοντας τη δόξα μου,
ώσπου να' ρθει
ο ομοφυλόφιλος πρίγκηπας που περιμένω,
να μου δώσει ένα σβουριχτό
φιλάκι
και να γίνω πάλι
ο γύφτος με το ντάτσουν
που πουλάει ποιήματα.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Κυριακή

η μόνη διαφορά αυτής της Κυριακής από την προηγούμενη
είναι ότι αυτή δεν πέρασε ακόμη.
Ίσως και ο ήλιος
να φωτίζει περισσότερο τώρα...
δεν θυμάμαι,
δεν θυμάσαι,
δεν θυμάται,
πνίγηκε πάλι μες την ιδιοτέλεια της η μνήμη.
Αυτή τη φορά όμως θα την θυμηθώ,
θα την γράψω,
θα την αποτυπώσω κάπου (εδώ).
Κυριακή
ημέρα των γιορτών και των καταλήψεων,
των αγρίων διαθέσεων και των αφορμών,
των πειρασμών
και των στιγμών που βρίσκεις την ουσία στο πιο αφελές και ήσυχο μεσημέρι.
Ακόμα κι αν σου την γδέρνει πίσω το μουντό της απόγευμα,
την κράτησες για κάτι λεπτά λίγα!
Μα άρχισε να βραδιάζει πάλι...
φιμώνει σχολαστικά τις εμπνεύσεις το σκοτάδι.
Μένω με πολύ μελάνι,αρκετό χαρτί
κι ένα σαραβαλιασμένο Κυριακάτικο δειλινό στο χώμα.
Πάντα στο χωμα δύει αυτό.
Μας έμοιασε φαίνεται.
Καληνύχτα.