τελείες

τελείες,τρύπες,πυροβολισμοί

βολές στο άσπρο μου χαρτί

με διαπερνούν και με ξυπνάνε

κι άλλες φορές στίγματα μαύρα και πηχτά

χαλάνε την όποια καθαρή μου έκταση.

μονές τελείες.

απόλυτες και τελειωτικές

κλείνουν ότι νόημα φαντάζομαι

ότι ιδέα στοχαστώ και

όποια ίχνη έρωτα

κάνουν το λάθος να φανούν,

υπόλογες κι αυτές στο κάθε τέλος.

δύο τελείες..

ανολοκλήρωτες αγάπες

με στοιχειώδεις αντοχές

ελλειμματικά νοήματα και επαφές

που καταλήγουν σε ενοχές

που καταλήγουν σε σκοτάδια

που καταλήγουνε σημάδια

ρημάδια..

τρεις τελείες...

αποσιωπητικές

να σου αφήσω ένα γράμμα στο τραπέζι

κάποια Δευτέρα ή Κυριακή

με τρεις τελείες-προσευχές

για όσα δεν επέτρεψε το χθες

να ελπίσουμε...

Φάρμακα

Το όπιο του λαού, η παγκόσμια πρέζα
Αυτό το φάρμακο
Που από μωρά μας ρίξανε στο γάλα
«Προστοζήν»
Σιρόπι φαρμακευτικό λέει καταπολεμά την πείνα
Με αντίτιμο εκατοντάδες χιλιάδες
Εκατομμύρια εκατοντάδες χιλιάδες
Ώρες ζωής
Συχνά και θανάτου
Άλλων.
Οξαποδώ
Έμποροι θανάτου
με όλο σας το στόλο των πολιτικώς ορθών
ντήλερ
Προτιμώ την πείνα να κάνω ποιήματα
Με οδηγό
Μια πινακίδα που αναβοσβήνει κρυφά τις νύχτες
Και δείχνει το δρόμο και τον τρόπο
Χαιράμενη κρυφά την παρολίγο καθεστωτική συνωνυμία
[  Προς το Τζιν ]
–είναι κι αυτό μια μορφή αντίστασης, πώς να το κάνουμε

Μικρό Αθηναϊκό χαϊκού

Καλή νύχτα
πλέει πήχτρα
η βάρκα μας

Στο τιμόνι
υφαίνει, ξηλώνει
ο θάνατος

Πριν χαράξει
θα 'χει αλλάξει
η ρότα μας

Ζω, πεθαίνω;
δε ρωτώ, ανασαίνω
φεύγοντας

Λειώνει το μπουκάλι
πάσα στο φεγγάρι
το τσιγάρο

Κι αν μακρύνω
τώρα πίνω
τ' άλλα ασήμαντα

Άγχη

Άγχη νεκρών
Θανατερός ο ύπνος ώρες-ώρες
λυσσάω να λιώσω κάτω απ' την κουβέρτα, να χυθώ
κολλώδης πάνω στα γρανάζια του Ρολογιού, να σταματήσει να μην
ξαναξυπνήσω.
Και φουσκώνω τον κίτρινο δειλό χιτώνα μου στον άνεμο
να φρενάρω το τρελό σκυλί που κωλοσέρνει το σαρκίο μου
πάνω από κάθε πέτρα, μέσα σε κάθε λακκούβα
Μες στον ύπνο μόνο τολμώ να ελπίσω
σε ένα ρητό, αδιαπραγμάτευτο τέλος συμπαντικής εξάχνωσης.

Άγχη ζωντανών
Ακόμα και στον ύπνο μισανοίγω και κοιτώ με απέχθεια
το νάιλον ρούχο των εξόδων μου
που πάντα πιστό με γυρίζει πίσω με ασφάλεια
οι ταξιτζήδες το αναγνωρίζουν μες στο σκοτάδι
με σηκώνουν απ' τις γωνιές
και με αφήνουν κάθε ξημέρωμα πάνω στην ίδια πλάκα,
τσαντισμένη
πέφτω μέσα στην τρύπα και κάνω πως κλείνω τα βλέφαρα πάνω απ' τις
φαγωμένες κόγχες.
Αύριο τα πόδια μου μπορεί να με βγάλουν
εκτός πόλης, στα σκονισμένα περίχωρα,
εκεί που δε με ξέρει κανείς
εκεί που δεν θα απορεί κανείς, ελπίζω,
που είμαι τόσο
χλωμή.
Όλοι οι εξαντλημένοι πεζοπόροι είναι χλωμοί.

Espionage

Και οι πιο διάφανές μου σκέψεις ανεπιτυχώς
μασκαρεμένες
ντυμένες κορδέλες κόκκινες,
γυαλιά μεγάλα σαλτιμπάγκου
πάλι σέρνονται απ’ τον αστράγαλο ως δώρα
ζόρικα προσφέρονται ως δώρα
στον εκπαιδευμένο ύπνο σου μάγε
που τυραννάς σοφά όλα τα καντόνια
του κράτους μου

κοιμήσου μάγε
τα όνειρά σου θα με ρουφιανέψουν αποτελεσματικά
κι απόψε
Το παραμιλητό μου γίνεται υγρασία που πέφτει στο χώμα
και φτιάχνει λάσπη
πατάω αφελώς πάνω της κι αφήνω ίχνη
Παραμιλάω αφελώς και γδύνομαι
σκεπάζω με τα εσώρουχα το κίτρινο φεγγάρι
και βγαίνω να κάνω αντίσταση
να γράψω με σπρέυ συνθήματα στους τοίχους
«Αλληλεγγύη σε Μένα!»

Αλίμονο από μένα
δε βλέπω αλυσίδες για να σπάσω
δε βλέπω μαγεία να ξορκίσω
και πώς να εξοριστώ από ‘μένα.

το μπάσο των λυγμών

σ'ενα ποτήρι για κρασί

σ'ενα δοχείο για μελάνι

πουλιά του σκοταδιού

σκαρφαλώνουνε την νύχτα.

οι ώρες είναι αρκετές.

όταν ο χρόνος τινάζεται

ξεδιπλώνει χρόνο

για όλους.

να ακουστεί το κίτρινο

το μπάσο των λυγμών

και της αιώνιας αχλής

το τέλος να βρεθεί .

ειδάλλως έρχονται κραυγές,

έρχονται αποκρουστικές

συνεχόμενες και παρατατικές

καταιγίδες και βροντές...

και για τους ναυαγούς

καμιά σχεδία ή πατρίδα.

-γεράσαμε νωρίς χωρίς ρυτίδα.

άνοιξη

αποποιούμαι των εννοιών μου

σε φόντο ανοιξιάτικο και μωβ

μ' εναν σάλτο προσγειώνομαι στ' αστέρια

και θα κατέβω μόνο αν ο λόγος είναι σαφής

ανοίξανε ορμητικά οι πόρτες στις αυλές

οι ποιητές σπάσαν τα μελανοδοχεία

και το μελάνι,ελεύθερο πια,γράφει

λέξεις καινούργιες πάνω στο χαρτί

είναι που οι πεταλούδες γίνανε πουλιά

είναι που ότι αφήνεις μέσα στον χώρο

θα σε βρει μέσα στον χρόνο,παρατατικός

και μέλλοντας-έρωτας και το αύριο παρών

σημαδεύω το φεγγάρι με μπογιά,

μέσα στην θάλασσα μαζεύω την αρμύρα,

από τα πρόσωπα που ερωτεύονται συλλέγω φως,

πυροβολώ βραδυφλεγώς την άνοιξη

-χύνεται καλοκαίρι.