Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

ΝΤΙΝ!


("Telephone 3",painting by Konstantin Prozorovsky )

Ντιν!

Ο ήχος ξεπηδά, αυτόματα απ’ το μηχάνημα, μόλις κοζάρει την κάρτα του. Ντιν! Ένα σύντομο, ηλεκτρονικό και τυπικότατο Ντιν! Λες και το μηχάνημα είναι σε αγγαρεία από έναν ακόμη λοχία που θέλει να κάνει το νεοφερμένο σαργό, κόκκινο μπαρμπουνάκι. Ντιν! Χώνεται κατευθείαν στη δαιδαλώδη είσοδο που οδηγεί στο ετοιμόρροπο τύμπανο που φυλάει στ’ αριστερό του αυτί. Το παίζει άτσαλα, μέχρι να τρυπήσει ενοχλημένο και μπήγεται στο ζεστό κρέας του μπαγιάτικου εγκεφάλου του. Ντιν! Σαν το καμπανάκι πριν από έναν ακόμα γύρο ανάμεσα σε δυο αθάνατους παλαιστές, παλιούς ρήτορες σαπισμένων αυτοκρατοριών, μπουκωμένων με κρεατίνη, ενός στημένου αγώνα wrestle, σ’ ένα show που θα τελειώσει όταν όλοι αλλάξουν κανάλι. Ντιν! Τρυπάει τον εγκέφαλό του. Σίγουρα αυτός που το σκέφτηκε θα έχει I.Q. με δείκτη υψηλότερο του Χρηματιστηρίου Αθηνών στα μέσα των 90’s, λίγο πριν σκάσουν οι σαπουνόφουσκες και πέσουν από μέσα, στο βυθό των σαμπουάν 2 σε 1, όλες οι πολυτέλειες που δεν πραγματοποιήθηκαν εκείνο το βράδυ. Μάλλον, θα υπάρχουν και μερικά κιλά μάρμαρο, σκαλισμένα με το ζόρι, στη μουτσούνα του μεγάλου αυτού εφευρέτη, σε κάποια πλατεία που συχνάζουν μικροτσούτσουνοι επιδειξίες, ώστε να ξέρουν που να χέζουν τα περιστέρια. Ένα «μπράβο» κι ένα επιφώνημα δέους για τον άνθρωπο που σκέφτηκε το μηχάνημα για να χτυπιέται η κάρτα και να καταγράφεται αυτόματα η ώρα προσέλευσης! Ντιν! Ο εγκέφαλος του, κουνιέται σαν κουδούνι που χτυπά στο προαύλιο ενός δημόσιου σχολείου τραυλίζοντας "Τέρμα το διάλειμμα τα κεφάλια μέσα!". Ντιν! Καλησπερίζει την κάρτα κι όχι τον ίδιο. Αυτό είναι σίγουρο. Τώρα πέφτει με δύναμη στο τύμπανό του δεξιού του αυτιού. Το σπάει εξουθενωμένο. Δραπετεύει ψιθυρίζοντας: "Πάλι εδώ; Μπράβο μαλάκα! Στην ώρα σου. Θα σημειωθεί. Θα χαρεί η διοίκηση! Πολύ θα το χαρεί. Θα ληφθεί υπόψη. Όλα λαμβάνονται υπόψη. Καλή δουλειά μαλάκακο. Θα σου ρουφήξουμε το αίμα κακομοίρη. Γρήγορα στη δουλειά. Τσακίσου!" κι εξατμίζεται αφήνοντάς τον τσακισμένο, σαν ένα ακόμα χαμένο δελτίο ΚΙΝΟ. Χάνεται τόσο γρήγορα που αμφιβάλλει αν το άκουσε καν. Η πόρτα ανοίγει. Περνά μέσα. Βάζει την κάρτα στο πορτοφόλι. Χώνει το πορτοφόλι στην κωλότσεπη. Μπαίνει στο ασανσέρ. Πατά το νούμερο 4. Φτάνει. Η χαλασμένη κασέτα ειδοποιεί: "Πρώτος όροφος! Ντιν". Πάλι. Πάλι Ντιν! Τον ακολουθεί παντού σα σήμα από GPS καταγράφοντας την προσχεδιασμένη πορεία του. Ντιν! "Είσαι ακόμα εδώ!"Ντιν!
Γαμημένο Ντιν!

Κάθεται βιαστικά στην καρέκλα. Φοράει ακουστικά και μικρόφωνο. Ανοίγει τον υπολογιστή. Φτάνει ο διευθυντής του τμήματος με τους δύο επιτηρητές. Στέκεται στο κέντρο της αίθουσας. Φωνάζει ενώ το δύσμορφο διάφραγμά του, γκρινιάζει σα χαλασμένο αμορτισέρ. Λες κι ένα φλέγμα είναι κολλημένο στο ξεραμένο λαρύγγι του δίνοντάς του μια γουρουνιά στη φωνή :
 
«Μην ξεκινήσει κανείς Χρρ Χρρ . Να σας πω δυο λογάκια πρώτα! Τέλος οι μαλακίες! Το καταλάβατε να ούμε; Ε; Αν όχι θα σας το κάνουμε λιανά να ούμε Χρρ Χρρ. Εδώ είναι δουλειά όχι καφενείο να ούμε. Όσοι νομίζουν πως εδώ είναι σχολείο κάνουν λάθος Χρρ Χρρ. Εδώ είναι δουλειά! Επειδή μερικοί εξυπνάκηδες τεμπελιάζουν, από σήμερα θα εφαρμοστεί το νέο σύστημα Χρρ Χρρ. Τα τηλέφωνα θα πέφτουν αυτόματα! Δε θα τα παίρνετε εσείς Χρρ Χρρ. Γιατί μερικοί αργούν να πάρουν και χάνουμε χρόνο! Ο χρόνος είναι χρήμα! Τώρα να σας δω Χρ Χρρ. Ανάσα δε θα πάρετε. Δεν είναι δικαιολογία το ότι είστε όλοι φοιτητές. Εδώ θα γίνετε επαγγελματίες! Θα χώσουμε τη χερούκλα μας μέσα και θα βγάλουμε κάθε τι παιδικό και μετά με νυστέρι και τσιμπήδα θα σας μπουκώσουμε επαγγελματισμό Χρρ Χρ. Λοιπόν, σήμερα ο στόχος είναι 5 πωλήσεις το άτομο. Δε θα φύγει κανείς αν δε γίνουν. Χέστηκα τι ώρα σχολάτε. Αν δε γίνουν θα μείνετε εδώ μέχρι τα μεσάνυχτα. Ξεκινάμε!Χρρ Χρρ» είπε κι έφυγε καυλωμένος με όλα αυτά που είπε και ικανοποιημένος που τα αποστήθισε και δε χρειάστηκε να βγάλει σκονάκι προδίδοντας την πρεσβυωπία του.
 
 Σιωπή. Δεν ακούγεται τίποτα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά οι κλήσεις αρχίζουν να πέφτουν. Οι επιτηρητές αρχίζουν να φωνάζουν: "Πάμε να κάνουμε 100 πωλήσεις. Έλα ζωηρά. Μιλάμε στους πελάτες. Επιθετικοί να είστε. Πείστε τους! Πάμε. Όλοι να μιλάμε!" Δε σταματούν ποτέ. Φωνάζουν.
 
Κλήση πρώτη:
Το τηλέφωνο χτυπά. Ντιν, Ντιν, Ντιν.
-Παρακαλώ;
-Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Νικόλας Καπουράνος και σας καλώ από τη Saxo-phone για μια ενημέρωση σχετικά με τα νέα μας οικονομικά προγράμματα για την ομιλία σας! Επικοινωνία για όλους , απεριόριστη επικοινωνία και για σας είναι η φιλοσοφία μας! Τι εταιρία χρησιμοποιείτε εσείς;
-Ρε φίλε δε μας χέζεις; Σάλτα και γαμήσου μας έχετε πρήξει!
Χντουπ! Του κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα σα σιδερογροθιά!

Δεύτερη κλήση:
Καλεί. Ντιν, Ντιν, Ντιν, Ντιν. Απαντά τηλεφωνητής:
-Απουσιάζουμε. Παρακαλώ, αφήστε το μήνυμά σας και θα σας …
Το κλείνει βιαστικά πριν προλάβει να ακουστεί ο χαρακτηριστικός ήχος. Το μόνο που του έλειπε ήταν ένα ακόμα Ντιν.
Τα τηλέφωνα πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Το νέο σύστημα είναι άγριο. Δε προλαβαίνει να αναπνεύσει. Οι επιτηρητές ουρλιάζουν απαιτώντας κι άλλες πωλήσεις. Τα ουρλιαχτά τους είναι σα γαυγίσματα αδέσποτων σκυλιών που τσακώνονται για ένα μασημένο κόκαλο. Οι κλήσεις φεύγουν με τεράστια ταχύτητα. Η μια πίσω από την άλλη χώνονται στα υπόγεια καλώδια, θερμαίνουν το χαλκό κι ένα Ντιν θα ακουστεί χιλιόμετρα μακριά. Πόσα λόγια μεταφέρονται άραγε σ' αυτά τα καλώδια; Να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν εκεί χάμω και κρυφακούνε. Αν γινόταν κάποιος σεισμός και κοβόντουσαν, όλες αυτές οι συζητήσεις θα ξεχύνονταν στους δρόμους. Τηλέφωνα που χτυπούν παντού.

Πέμπτη κλήση:
Καλεί. Ντιν, Ντιν, Ντιν.
-Ναι!
-Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Νικόλας Καπουράνος και σας καλώ από τη Saxo-phone για μια ενημέρωση σχετικά με τα νέα μας οικονομικά προγράμματα για την ομιλία σας! Επικοινωνία για όλους , απεριόριστη επικοινωνία και για σας είναι η φιλοσοφία μας! Τι εταιρία χρησιμοποιείτε εσείς;
-Ρε άντε και γαμήσου γαμημένε! Μας ξυπνάς για τις μαλακίες σας μας έχετε πρήξει. Έλεος όλο μας τρώτε τα λεφτά. Θα το κόψω το τηλέφωνο και θα στο βάλω στον κώλο!
Χντούπ! Το κλείνει.

Τα τηλέφωνα κλείνουν στη μάπα του Νικόλα το ένα μετά το άλλο. Σα γροθιές του παραμορφώνουν το πρόσωπο που προσπαθεί να παραμείνει συναρμολογημένο. Λες κι είναι δεμένος χειροπόδαρα και τον μαστιγώνουν με τηλεφωνικά καλώδια.

Έβδομη κλήση:
Το τηλέφωνο χτυπά. Ντιν, Ντιν, Ντιν.
-Εμπρός!
-Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Νικόλας Καπουράνος και σας καλώ από τη Saxo-phone για μια ενημέρωση σχετικά με τα νέα μας οικονομικά προγράμματα για την ομιλία σας! Επικοινωνία για όλους , απεριόριστη επικοινωνία και για σας είναι η φιλοσοφία μας! Τι εταιρία χρησιμοποιείτε εσείς;
-Παιδάκι μου καλό εγώ είμαι γιαγιάκα δεν καταλαβαίνω. Να ‘σαι καλά που με πήρες τηλέφωνο, αλλά εγώ δε ξέρω απ' αυτά. Είμαι 90 χρονών. Ευχαριστώ που με πήρες. Είμαι μόνη μου εδώ. Τα παιδιά μου δε με παίρνουν τηλέφωνο. Κανείς δε με παίρνει. Να κλαίω τώρα. Πουλάκι μου άρρωστη γυναίκα είμαι, να πεθάνω θέλω μόνο.

Οι επιτηρητές ουρλιάζουν : «Έχουμε μείνει πίσω. Για να κάνουμε πωλήσεις! Μόνο ο Πουλάκης κάνει πωλήσεις. Ακούστε τον να πάρετε ιδέες! Έλα για πάμε! Καπουράνο είσαι πάτος ρε! Κάνε καμιά πώληση! Άντε! Πωλήσεις. Πιέστε τους πελάτες. Δεν ξέρουν από αυτά, πείστε τους.» Ο Πουλάκης εδώ και μήνες είναι ο καλύτερος πωλητής. Παίρνει όλα τα bonus. Είναι πολύ καλός στα ψέματα. Δε λέει όλη την αλήθεια στους πελάτες, για να τους πείσει. Είναι κι η εκνευριστικά δυνατή φωνή του που τους τρελαίνει. Συμφωνούν σε όλα, μάλλον, για να τον κάνουν να σκάσει. Έχει μεγάλη εμπειρία στις τηλεφωνικές πωλήσεις. Το πρωί πουλά πιστωτικές κάρτες μέσω τηλεφώνου και μετά πουλά τηλεφωνικά προγράμματα εδώ στη Saxo-Phone. Το βράδυ αν δε γυρνά σπίτι του σίγουρα θα δουλεύει και σε εταιρία με ροζ τηλέφωνα.

25η κλήση:
Καλεί. Ντιν, Ντιν, Ντιν.
-Λέγεται παρακαλώ;
-Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Νικόλας Καπουράνος και σας καλώ από τη Saxo-phone για μια ενημέρωση σχετικά με τα νέα μας οικονομικά προγράμματα για την ομιλία σας! Επικοινωνία για όλους , απεριόριστη επικοινωνία και για σας είναι η φιλοσοφία μας! Τι εταιρία χρησιμοποιείτε εσείς;
-Εμείς χρησιμοποιούμε para-phone και είμαστε ικανοποιημένοι. Έχετε να μας προτείνεται κάτι καλύτερο;
-Μα φυσικά! Το νέο μας πρόγραμμα είναι ασυναγώνιστο! Με 120 ευρώ το μήνα μπορείτε να έχετε απεριόριστα τηλέφωνα σε όλα τα σταθερά της χώρας, 130 ώρες για να μιλάτε σε κινητά τηλέφωνα, απεριόριστα τηλέφωνα σε 98 χώρες μεταξύ των οποίων η Μαδαγασκάρη και η Ακτή Ελεφαντοστού, internet με ταχύτητα 3,4871 Mbps, τηλεόραση μέσω internet με 234 κανάλια μεταξύ των οποίων το Animals Universe, Christianism and How To use it TV, Gossip & Gossip channel, Trash Television over the universe, Kama sutra hot t.v., Offside channel και φυσικά θα έχετε 30% έκπτωση για κλήσεις στη Σελήνη όταν μπουν οι γραμμές μας!
-Με κοροϊδεύεται κύριε; Ποια Σελήνη; Σας παρακαλώ; Αν πήρατε για να κάνετε πλάκα πήρατε λάθος! Να 'στε καλά δε θα πάρουμε.

Με το που το έκλεισε η κυρία, στο μικρόφωνό του Νικόλα ακούστηκε η υπάλληλος ελέγχου ποιότητας ενημέρωσης: "Κύριε Καπουράνε για συνέλθετε! Νομίζω έχετε ενημερωθεί και εκπαιδευτεί στα οικονομικά μας προγράμματα. Διαβάστε λίγο και τα σενάρια επικοινωνίας! Δε θα λέτε το πρόγραμμα καθαρά. Θα το λέτε γρήγορα κι ακαταλαβίστικα. Κι αυτό με τη Σελήνη είναι για παρανοϊκούς συνδρομητές. Μη το λέτε σε όλους. Να επιμένετε ότι τους συμφέρει! Δεν είστε αρκετά επιθετικός. Θα σας ακούω. Δεν έχετε καθόλου καλή ποιότητα ενημέρωσης. Να προσέχετε. Κινδυνεύετε."
Ο Νικόλας αγχώνεται. Είναι μέρες που δεν τα πάει καλά. Παρακολουθούν συνέχεια τις κλήσεις του και του βρίσκουν λάθη. Κοιτά το παράθυρο. Αρχίζει να νυχτώνει. Κοιτά τις γρατζουνιές στους καρπούς του.

41η κλήση:
Καλεί. Δεν ακούγεται το Ντιν παρά ένα τραγούδι. Ο συνδρομητής έχει ενεργοποιήσει την υπηρεσία song call:"Ο πονοκέφαλος με ψήνει και εσύ είσαι η ασπιρίνη!" έρχεται το κομμάτι κατευθείαν απ' τα μπουζούκια στ' αυτιά του. Χρειαζόταν μια ασπιρίνη είναι η αλήθεια.
-Πρόντο;;
-Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Νικόλας Καπουράνος και σας καλώ από τη Saxo-phone για μια ενημέρωση σχετικά με τα νέα μας οικονομικά προγράμματα για την ομιλία σας! Επικοινωνία για όλους , απεριόριστη επικοινωνία και για σας είναι η φιλοσοφία μας! Τι εταιρία χρησιμοποιείτε εσείς;

- Χαχα. Μάλιστα. Φίλε μου ευχαριστώ αλλά δεν ενδιαφέρομαι!
-Μα δε σας είπα ακόμα την προσφορά.
-Δεν πειράζει. Δε με νοιάζουν οι προσφορές σας. Άσε με τώρα και την είχα βρει εδώ με το γκομενάκι μου. Σε παρακαλώ. Κάνε μας τη χάρη.
Χντουπ! Με τ' ακουστικά να είναι μόνιμα στο κεφάλι του, δε μπορεί ν' αποφύγει τους αλλεπάλληλους κρότους που σκάνε απ' τα τηλέφωνα που του κλείνουν κατάμουτρα. Μα ποιος σκέφτηκε αυτό το βασανιστήριο. Το νέο σύστημα είναι απάνθρωπο.

79η κλήση:
Καλεί. Ντιν, Ντιν, Ντιν.
-Ναι;
-Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Νικόλας Καπουράνος και σας καλώ από τη Saxo-phone για μια ενημέρωση σχετικά με τα νέα μας οικονομικά προγράμματα για την ομιλία σας! Επικοινωνία για όλους , απεριόριστη επικοινωνία και για σας είναι η φιλοσοφία μας! Τι εταιρία χρησιμοποιείτε εσείς;

-Που βρήκατε το τηλέφωνό μου κύριε; Δώστε μου τα στοιχεία σας παρακαλώ. Αν είναι δυνατόν! Με έχετε πάρει 100 φορές σε μια βδομάδα. Τα στοιχεία σας τώρα.
-Νικόλαος Καπουράνος, λέγομαι.
-Ωραία το γράφω. Πείτε μου και την εταιρία σας παρακαλώ.
-Saxo-Phone.
-Ετοιμαστείτε για μηνύσεις!

121η κλήση:
Ακούγεται μουσική. Άλλο ένα song call.  Είναι το “The end” των Doors. Δε το σηκώνει κανείς. Το αφήνει. Ακούει τη μουσική.

"This is the end
Beautiful friend
This is the end
My only friend, the end"

Ακούει. Του αρέσει. Κοιτά τη νύχτα στο παράθυρο. Κοιτά γύρω του. Όλοι μιλούν αγχωμένοι. Έχουν ιδρώσει σχεδόν. Άλλοι λένε ψέματα, άλλοι φωνάζουν, άλλοι τσακώνονται με πελάτες, άλλοι αρπάζονται με τους επιτηρητές, άλλοι κλαίνε. Ο Πουλάκης σηκώνεται συνεχώς και σημειώνει πωλήσεις στο πινακάκι που καταγράφονται υπό το χειροκρότημα των επιτηρητών. Ίσως να έμπαινε κάποιος που είχε το θάρρος και να καθάριζε μερικούς. Ίσως να λογικεύονταν και να καταλάβαιναν πως δεν είναι δουλειά αυτή. Όλα είναι παρανοϊκά. Χιλιάδες φωνές. Χιλιάδες άνθρωποι με τους οποίους είχε επικοινωνήσει όλο αυτό τον καιρό χωρίς να τους ξέρει καν. Απίστευτες ιστορίες, πρωτότυπες βρισιές, τρελοί, κάφροι, μοναχικοί γέροι, νευριασμένοι, φοβισμένοι, φλύαροι. Με πόσο κόσμο είχε μιλήσει άραγε; Ίσως να είχε συναντηθεί με κάποιους τυχαία στο μετρό ή σε κάποιο bar. Κι όλα αυτά αρχίζουν να μπερδεύονται με το κομμάτι των Doors  που τελειώνει σιγά σιγά.
………


"It hurts to set you free
But you'll never follow me
The end of laughter and soft lies
The end of nights we tried to die"

Βγάζει τ’ ακουστικά. Όλα μπερδεύονται. Ακούει μόνο ένα βουητό. Μια μουρμουρά. Μια τεράστια μουρμούρα με όλα όσα ακούγονται γύρω του, με όλα όσα έχουν ακουστεί. Ένα βουητό που μεγαλώνει σαν πυρκαγιά και καίει τα πάντα. Μια κόκκινη φωτιά γεμάτη με τις φωνές όλων όσων έχει μιλήσει απ' αυτό το τηλέφωνο. Ένα μποτιλιάρισμα φωνών με τη δική του ανακατεμένη μαζί να λέει: "Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Νικόλας Καπουράνος και σας καλώ από τη Saxo-phone για μια ενημέρωση σχετικά με τα νέα μας οικονομικά προγράμματα για την ομιλία σας! Επικοινωνία για όλους , απεριόριστη επικοινωνία και για σας είναι η φιλοσοφία μας! Τι εταιρία χρησιμοποιείτε εσείς;"

 Είναι το μόνο που έχει πει. Δε θυμάται να έχει πει ποτέ κάτι άλλο. Η μουρμούρα τον τυλίγει. Από το πεσμένο ακουστικό ακούγεται η φωνή της υπαλλήλου ποιότητος να τον βρίζει που καθόταν κι άκουγε το song call όλη αυτή την ώρα ενώ δεν το σήκωνε ο συνδρομητής. Όλο αυτό το τεράστιο σύννεφο από γκρίνιες ,μουρμουρητά και βρισιές μπαίνει απ' το αριστερό του αυτί στον εγκέφαλό του. Παίρνει μια βαθιά ανάσα. Χαμογελά. Τρέχει. Πηδά. Σκάει πάνω στο τζάμι με τον ώμο του. Το τζάμι θρυμματίζεται αργά. Μερικά κομμάτια γυαλί μπήγονται στο δέρμα του. Παρασέρνει μαζί του και μερικά καλώδια τηλεφώνων που μπλέχτηκαν στο κορμί του. Πέφτει αργά. Πέφτει και τους τέσσερις ορόφους. Βλέπει τα φώτα της πόλης τη νύχτα να πέφτουν μαζί του μέχρι που σβήνουν. Είναι αργά. Έχει πάει 11.00 η ώρα. Ήταν να σχολάσει εδώ και δυο ώρες. Καλύτερα που έφυγε έτσι. Με ένα δυνατό Γδούπο στο τσιμέντο αντί με Ντιν! Με το γαμημένο Ντιν!

Σκοτάδι! Ο γιατρός είναι σαφής: "Κυρία Καπουράνου ο γιός σας ζει από θαύμα! Δε θα μπορέσει ωστόσο να δει ποτέ ξανά, ούτε να κουνηθεί. Έπεσε από τέσσερις ορόφους. Είναι νέος και ίσως έρθει στην καλύτερη δυνατή κατάσταση σύντομα. Λυπάμαι." Ο γιατρός τέλειωσε κι άκουσε τη μάνα του να βγάζει ένα σιγανό σπαραγμό και μετά: Ντιν____________Ντιν___________________Ντιν____________________Ντιν_Ντιν___________
Ντιν! Ένα σύντομο, ηλεκτρονικό και τυπικότατο Ντιν! Λες και το μηχάνημα είναι σε αγγαρεία. Ντιν! Σαν το καμπανάκι πριν από έναν ακόμα γύρο ανάμεσα σε δυο θνητούς παλαιστές. Το καρδιογράφημα του χτυπά κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Ντιν! Λέει. Μπαίνει απ' το αριστερό του αυτί δυνατά κι φεύγει ψιθυρίζοντας απ' το δεξί: Ντιν!"Είσαι ακόμη εδώ;" Ντιν!"Πάλι εδώ μαλάκα μου;". Σε κάθε Ντιν ακούει πόσο αηδιαστικά ζωντανός είναι.

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Τραγούδια απ’τον ανήλικο υπόνομο


Μοιρολόι


Η λεωφόρος άνοιξε τα μάτια της στον ήλιο

Κι εκείνος της απάντησε με μία χούφτα χιόνι

Απότομη ανάμνηση από παλιό ειδύλλιο

Και ξαφνικά ζωντάνεψαν θαμμένων πόλεων κλώνοι


Βρίσκεις σπασμένα αγάλματα, σταυρούς χαρακωμένους

Σ’ένα παγκάκι ακούς βραχνά τα λόγια του αλήτη

Τσαμπιά πέφτουν τα δάκρυα κάποιου ισχνού προφήτη

Και απορείς κοιτώντας τους - θύματα τίνος μένους;


Το πιάνο στέκει εδώ βουβό, τα πρόσωπα ζαρώνουν

Ξεχνώντας τα ταξίδια τους, τα εισιτήρια λιώνουν

Και το λυχνάρι ανήμπορο σβήνει στην αποθήκη

Φτωχή μου αθωότητα, κατάντησες ποντίκι!




Ντουέτο


- Μ’αγγίζεις χωρίς χέρια

Βίαια χτυπάς τις χορδές

Με το μάτι

Φτιάχνουμε το όγδοο φωνήεν


- Το αινιγματικό σου χαμόγελο

Επέκταση της γνώριμης παλέτας

Ζωηρεύουμε τις ξεθωριασμένες εποχές


- Είσαι κούκλα εγκλωβισμένη στην πυρκαγιά

Είμαι λεωφορείο

Γινόμαστε απόδραση


- Ταραγμένο πέλαγος εσύ

Γερασμένη κουρτίνα εγώ

Είμαστε το παράθυρο

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

το τελευταίο στρατιωτάκι

Photobucket

ρίχνω το τελευταίο στρατιωτάκι στη φωτιά
και αποδοκιμάζω την δειλία του ανέμου
αν ήταν τόσο δύσκολο τα πουλιά θα το ξέραν πρώτα
αλλά όχι,δεν είναι.

έχασα κάποιο πάτημα κι έχω μείνει εκτός
ο βηματισμός,πάντα ο βηματισμός
συγχρονισμένα βήματα μιας ακόμη γενιάς
καταδικασμένης σε θάνατο.

οι προκυμαίες,οι βατήρες και άκρες
αυτά θα μας σώσουν και θυμηθείτε το.
ταπεινές ορέξεις και συμβιβασμένα χνώτα
εκεί που κάποτε μόνο λεηλάτες κραυγές.

ρίχνω τον τελευταίο μου στρατιώτη στη φωτιά
κι ακούω το μολύβι να κοχλάζει
συνήθισα την απουσία της οργής
συνήθισα το χοιρο-κρότημα τους.

από το άγνωστο χάος προτιμώ το γνωστό
με σκηνοθετώ εγώ κι όμως βαριέμαι να με δω
κλείνω τα μάτια κι ας μη ξέρω προσευχή
βουβή και φιμωμένη,βιαστική,πάλι βροχή

ένα ξερόφυλλο σηκώθηκε απ το χώμα
μια λυσσασμένη ικεσία του θεού για ανακωχή
κατάφερα ένα ακόμη βήμα μακριά
μα θα μου λείψει τόσο η ομορφιά...

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Μάσκαρα

 
(painting by Peter Howson)

0 κιλά. Ανεβαίνει. 94.4 κιλά. Κατεβαίνει. 0 κιλά. Ανεβαίνει ξανά. 94.4 κιλά. Παίρνει ανάσα. 94.460 κιλά. Εκπνοή. 94.4 κιλά. Κατεβαίνει. Κάνει δυο βήματα πίσω. Ρουφάει μπόλικο αέρα. Μ’ ένα σάλτο σκάει πάνω της. Ο μετρητής κάνει μια ξέφρενη γύρα απ’ το μηδέν ως το μηδέν . Η ζυγαριά διαλύεται. Τα ελατήρια πετάγονται σα σπασμένες αρτηρίες απ’ τα σωθικά της.

Είναι γυμνή. Στέκεται μπροστά στον καθρέφτη. Κοιτάζει την περιφέρεια της. «Πως στο γαμημένο διάολο βρέθηκα εδώ μέσα;». Χαϊδεύει τις καμπύλες της απαλά. Με τα δάχτυλά της χαρτογραφεί τις ραγάδες στους γλουτούς της, γι’ άλλη μια φορά. Φτάνει σε νέους ανεξερεύνητους προορισμούς. Μοιάζουν με στραπατσαρισμένα πασχαλινά αυγά, από εκείνο το Πάσχα που έτρεχε βιαστικά και δεν έφτασε ποτέ. Πώς να πιάσεις μια γιορτή που κουνιέται; Οι ραγάδες, σα χείλια σκασμένα απ’ το κρύο, δείχνουν έτοιμες να ξεράσουν πηχτό λίπος. 8:15 το πρωί. Ετοιμάζεται γρήγορα. Τσιγάρο, δόντια, πλύσιμο και κατούρημα. Δένεται με το λεπτό της κορσέ. Σφηνώνεται στο ταγέρ της. Η ώρα περνά. Γαμημένη ώρα. Στάσου λίγο. Αργά τώρα. Ήρεμα... Πιάνει τη μάσκαρα. Τη βουτά απαλά να πνιγεί στο μαύρο χρώμα. Σιγά- σιγά. Χαϊδεύει απαλά τις βλεφαρίδες της. Κάνει τσουλήθρα στο σημείο που κάνουν καμπύλη. Κουρνιάζει εκεί. Τυλίγεται με τις βλεφαρίδες της. Σκεπάζεται μ’ αυτές. Κλείνει τα μάτια. Τ' ανοίγει και τώρα μάλιστα! «Τα ματόκλαδά μου λάμπουν βρε, σα τα λούλουδα του κάμπου!», ψιθυρίζει και χαμογελά. Πάνε χρόνια που της έκαναν τούτο το κομπλιμέντο. Το μόνο που ‘χει. Το κέρδισε μ’ ένα πετάρισμα των ματιών της και το φύλαξε εκεί, να το βλέπει κάθε που ανοιγοκλείνει τα μάτια της. Ώρα για γραφείο.

Κάθεται στην καρέκλα της. Δε βολεύεται. Η ρυθμιζόμενη πλάτη, της καρέκλας την απορυθμίζει. 8 χρόνια δε βολεύεται. Φτάνει η κυρία Αθηνά Γεωργίου.
-Καλημέρα Δόμνα.
-Καλημέρα κυρία Γεωργίου.
-Τι κάνεις; Πως είσαι;
-Καλά εσείς;
-Μια χαρά. Τι έχουμε σήμερα;
-Ο κύριος Παπαδάτος κάλεσε για τα στατιστικά, meeting στις 12:15 και ραντεβού με την κυρία Σαραντάρη στις 14:00.
-Μάλιστα. Στείλε μου όλα τα τηλέφωνα μέσα. Α! Σήμερα έχουμε γιορτή. Γιορτάζουμε στην αίθουσα εκδηλώσεων για την Τσικνοπέμπτη. Θα είναι όλη η εταιρία εκεί. Έχω παραγγείλει μια στολή να μου φέρουν. Θα έρθεις;
-Δεν ξέρω κυρία Γεωργίου. Ξέρετε..
-Δεν ακούω λέξη! Σε περιμένω μασκαρεμένη. Αδυνάτισες κιόλας ε;
-Αν το λέτε εσείς..

Βαριέται. Δεν έχει δουλειά, σήμερα. Κοιτά απ' το τζάμι, την κυρία Γεωργίου. Φορά μπλε σκούρο ταγέρ, με άσπρο πουκάμισο και δυο όμορφα, χρυσά σκουλαρίκια κρέμονται στ’ αυτιά της. Κάνει πως γράφει στον υπολογιστή κάθε φορά που σηκώνει το βλέμμα της η κυρία Γεωργίου. Ανοίγει τον explorer. Πληκτρολογεί www.φατσοβιβλίο.gr . Μπαίνει στο προφίλ της. Κοιτά τη φωτογραφία της. Είναι μια με τα μάτια της μόνο. Έχει 45 friends. Όλοι συνάδελφοι. Με μερικούς δε λέει καν «καλημέρα». Κανένα friend request. Τίποτα νέο. Ξανακοιτά το προφίλ της. Status: single , Age: 34, Sex orientation: straight. Μπαίνει στο profile της κυρίας Γεωργίου. Κοιτά τις φωτογραφίες της μια-μια. Καμιά καινούρια. Κλείνει τον explorer. Κοιτά, απ' το τζάμι του γραφείου της, στο διάδρομο. Κουστούμια με γραβάτες και ζελέ κάνουν βόλτες ανάμεσα σε ταγέρ με τακούνια και λακ. Όλοι φορούν την ίδια στολή. Καλημερίζονται στον ίδιο τόνο. Ακολουθούν το εταιρικό πρωτόκολλο επικοινωνίας, αυτόματα. Η πόρτα χτυπά. Έφτασε η στολή της κυρίας Γεωργίου. Τι θα ντυνόταν άραγε; Αποκλείεται να πάει στο party. Ίσως να έκανε μια προσπάθεια με τους γονείς της. Σηκώνει τ' ακουστικό. Σχηματίζει τον αριθμό. Το σηκώνει η μάνα της.
-Παρακαλώ; Ποιος είναι;
-Καλημέρα μαμά. Τι κάνεις;
Χντουπ! Της το ‘κλεισε στα μούτρα. Δεν πειράζει. Μια μέρα θα καταλάβει. Βασικά, δε θα καταλάβει ποτέ. Δε γαμιέται, ίσως το τσικνο-party να ήταν καλύτερο απ’ ότι φαινόταν.

Ντύνεται καλόγρια. Καλή επιλογή. Τα μαύρα ριχτά είναι πολύ καλή λύση. Τέλεια κρυψώνα.Πιάνει τη μάσκαρα. Τη βουτά απαλά να πνιγεί στο μαύρο χρώμα. Σιγά- σιγά. Χαϊδεύει απαλά τις βλεφαρίδες της. Κάνει τσουλήθρα στο σημείο που κάνουν καμπύλη. Κουρνιάζει εκεί. Τυλίγεται με τις βλεφαρίδες της. Σκεπάζεται μ’ αυτές. Κλείνει τα μάτια. Τ' ανοίγει και τώρα μάλιστα!
Φτάνει νωρίς. Όλοι έχουν φτάσει νωρίς. Σα να βιάζονται να τελειώσει. Είναι όλοι εκεί. Δεν αναγνωρίζει σχεδόν κανέναν. Καουμπόηδες, Marilyn Monroe, αρχαίοι Έλληνες, μεξικάνοι, πουτάνες, Dalton, mickey mouse, ρεμπέτες, παλιάτσοι, άντρες ντυμένοι γυναίκες και γυναίκες ντυμένες άντρες, αστυνόμοι, στρουμφάκια, γουρούνια, Οβελίξ, Σάτυροι, εξωγήινοι, disco-girls, πειρατές και σούπερ ήρωες. Η κυρία Γεωργίου έχει ντυθεί άντρας και το έχει κάνει πιο πετυχημένα απ’ όλους. Έβαλε και ψεύτικο μουστάκι. «Για να μη κομπλάρετε που έχετε γυναίκα αφεντικό», λέει στους συναδέλφους που καλοβλέπουν τη θέση της, χαριτολογώντας. Το πάρτυ κυλά ξενέρωτα. Ήρεμη μουσική, τυπικοί διάλογοι, μεταχειρισμένα αστεία, προβαρισμένες εκπλήξεις, δειλά συγχαρίκια, κιτς κομπλιμέντα και μαλακίες γενικότερα.
Περνούν δυο ώρες περίπου, έτσι. Η Δόμνα φοβάται πως έχει ντυθεί αόρατη αφού δε συμετέχει,  σχεδόν, σε κανένα πηγαδάκι. Τότε συμβαίνει. Η ευκολοχώνευτη μουσική σταματά. Απ' τα μεγάφωνα αρχίζει να χύνεται κλαρίνο. Ύστερα ντύνεται με τη φωνή της Δόμνας Σαμίου.

"Να μουν-νύ μωρ έ- να μουν-νύ να μουν νύχτα στο γιαλό
να ανά ψω-λύ μωρέ να ανά ψω-λύ, να ανάψω λύχνο για να δω,
θεια μου-Νι μωρέ θεια μου-Νι, θεια μου Νικολάκαινα,
θεια μου Νικολάκαινα να μην πας για λάχανα."

Όλοι απορούν και γελούν. Αρώματα γεμίζουν το χώρο. Το κλαρίνο τυλίγει τα κορμιά των μασκαράδων. Σιγα- σιγά αρχίζουν να λικνίζονται, σα φίδια, στο ρυθμό του. Μια περιέργη τσίκνα τυλίγει σαν ομίχλη την αίθουσα. Μια τσίκνα αλλούτινη. Τσίκνα, όχι μόνο από καρβουνιασμένο κρέας, αλλά κι από πυρακτωμένα μουνιά έτοιμα να εκραγούν, σουβλερά καβλιά που σφυρίζουν σα χύτρες, χείλια που λιώνουν σαν κεριά κανέλας, ρώγες που εκτοξεύονται σαν τορπίλες και κωλομέρια που τρίβονται σαν πιπέρι. Το τραγούδι συνεχίζει.
 
"Πού-τσα να μωρέ πού-τσα να, πού τς ανάβουν τσι φωτιές
πού τς ανάβουν τσι φωτιές και πηδάνε οι μικρές;
Στου αρχι-δια μωρέ στου αρχι-δια, στου αρχιδιάκου την αυλή,
στου αρχιδιάκου την αυλή μαζευτήκανε πολλοί.
Γάμος-ε μωρέ γάμος-ε γάμος εγινότανε,
γάμος εγινότανε κάποιος παντρευόντανε"


Οι λέξεις ξεβρακώνονται. Όλοι χορεύουν. Πίανονται. Πιάνονται παντού. Η κυρία Γεωργίου διστάζει χαμογελώντας. Το κρασί αλλάζει γεύση. Γεύση από πρησμένες ρώγες- γεμάτες λάγνα ερωτόλογα- πατημένες από παράνομους εραστές, λίγο πριν τους κανουν τσακωτούς στα πράσα και τους σφάξουν γυμνούς, παλαιωμένο για 150 αιώνες στο στόμα του Διόνυσου πριν το αφήσει γι' αλλους 30 αιώνες και μια νύχτα στο μπούστο της Κίρκης. Λούζονται, με κρασί. Μπουγελώνει ο ένας τον άλλο. Η Δόμνα δε κουνιέται. Κάθεται στη γωνία. Η στολή της βαριά. 8 χρόνια σ' αυτή την εταιρία. 8 χρόνια στέκεται ακίνητη. Αόρατη. 8 χρόνια σφηνωμένη σ’ ένα γαμημένο ταγέρ, κάθεται στην καριόλα καρέκλα με τη ρυθμιζόμενη πλάτη και παρ' όλα αυτά καμπουριάζει.
Προχωρά. Ανεβαίνει σε κάτι σαν υπερυψωμένη εξέδρα. Αφήνεται στο τραγούδι. Ακούει το κλαρίνο. Το ανασαίνει. Το ακουμπά στα χείλη της. Την τσουρουφλίζει σα ρεύμα. Υψηλή τάση. Ανατριχίλες. Ρήγη. Σκίζει τα ρούχα της. Είναι γυμνή. Χτυπιέται. Λυσομανάει. Χορεύει. Χοροπηδά. Τα βυζιά της πάνε πάνω- κάτω. Ιδρώνει. Καυλώνει. Ταρακουνιέται πέρα- δώθε χωρίς ρυθμό. Λούζεται με κρασί. Τινάζει τα μαλλια της. Κυλιέται στο πάτωμα. Χορεύει. Αγκαλιάζει το κλαρίνο. Τρίβεται στο πάτωμα. Στέλνει φιλιά σε όλους. Κάνει νάζια. Τσαχπινιές. Κλείνει τα μάτια. Τυλίγεται στις βλεφαρίδες τις και σβουρίζει!
"Κι όλοι χυ- μωρέ κι όλοι χυ- , όλοι χύναν το κρασί
κι όλοι χύναν το κρασί, στου αρχιδιάκου την αυλή"

Το τραγούδι τελειώνει. Δε το καταλαβαίνει αμέσως. Σταματά. Σηκώνει το πρόσωπό της. Ξεσκεπάζεται απ' τις βλεφαρίδες της. Τρέμει. Ανοίγει τα μάτια της. Είναι γυμνή. Στέκεται μπροστά σε 60 περίπου ζευγάρια καθρέφτες. Κοιτάζει την περιφέρεια της. «Πως στο γαμημένο διάολο βρέθηκα εδώ μέσα;». Χαϊδεύει τις καμπύλες της απαλά. Με τα δάχτυλά της χαρτογραφεί τις ραγάδες στους γλουτούς της, γι’ άλλη μια φορά. Φτάνει σε νέους ανεξερεύνητους προορισμούς. Οι ραγάδες εξαπλώνονται. Αγκαλιάζουν πόδια,μέση και κοιλιά. Όλοι είναι αμήχανοι. Την κοιτούν. Μπήγουν τα γέλια. Φωνές: "Κοίτα το μπάζο! Χαχα Μέθυσε η χοντρή!"#"Δεν μας τα πες αυτά Δόοομνα..."#"Τέρας!"
Οι ραγάδες προχωρούν. Φτάνουν στις γάμπες και στο στήθος. Της πετούν πλαστικά ποτήρια με κρασί και κόκκαλα από παϊδάκια. Η κυριά Γεωργίου τρέχει. Ανεβαίνει κοντά της. Την πλησιάζει. Τη σκεπάζει με μια κουβέρτα. Την παίρνει κάτω μαζι της. Την πάει στην τουαλέτα.
"Τι κάνεις κοπέλα μου; Είσαι καλά;" Τη ρωτά σοκαρισμένη.
"Μια χαρά είμαι!" Απαντά νευρικά. Σκάει στα γέλια. Γελά σαν τρελή. Νευρικό γέλιο.
"Τι γελάς κοπέλα μου; Έχεις μεθύσει; Είσαι σοβαρή; Τι εικόνα είναι αυτή;" Απορεί η κυρία Γεωργίου.
Οι ραγάδες τυλίγουν ολόκληρο το κορμί της. Η Δόμνα σηκώνεται. Πετά την κουβέρτα. Κορμί ραγισμένο. Τρέμει. Έτοιμη να σπάσει. Γελά.
"Ναι κυρία Γεωργίου, είμαι μεθυσμένη! Γελάω! Επιτέλους γελάω! Ξέρετε, σας πάει αυτό το μουστάκι! Γελάω. Το πρωί σας είπα ψέματα. Κάθε μέρα λέω ψέματα. Δεν είναι καλή η μέρα ούτε εγώ είμαι καλά. Εσείς;" Σταματά να γελά. Ακουμπά το μικρό δάχτυλο στο κάτω χείλος της.
"Λες ασυναρτησίες. Όλοι τα λέμε αυτά κι ας μην τα εννοούμε απαραίτητα. Έλα να σε πάει κάποιος σπίτι." Απαντά απορημένη, η κυρία Γεωργίου.
Η Δόμνα κοιτά την κυρία Γεωργίου. Την αρπάζει. Τη φιλά στο στόμα απαλά.
Η κυρία Γεωργίου τη χαστουκίζει.Σκουπίζει το στόμα της. Φτύνει κάτω και μετά φτύνει τη Δόμνα. "Α χάσου!" Λέει έτοιμη να τσιρίξει.
"Είμαι ερωτευμένη μαζί σας."Σιωπή.
"Μη σε ξαναδώ. Εξαφανίσου." Λέει και φεύγει έτοιμη να δακρύσει, τρέμοντας.
Η Δόμνα μένει εκεί, στα πλακάκια του μπάνιου. Γελά και κλαίει μαζί. Η μάσκαρα αρχίζει να τρέχει. Τρέχει απ' τα μάτια της. Σχηματίζει μικρά, μαύρα ρυάκια. Διασχίζει το κορμί της, πέφτει στα πλακάκια του μπάνιου και μετά χάνεται στο σιφώνι. Η Δόμνα μένει εκεί. Κουρνιάζει. Ολόγυμνη.


Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

παρέλαση


άκουσα θόρυβο στο δρόμο εχθές
κι έδεσα σ' όλες τις ματιές μαύρο πανί,
μαύρο πανί πηχτό
μήπως κι δώ...

ήχοι παρέλασης θυμίζαν οι φωνές
ρόδες αρμάτων οι τροχοί των αμαξιών
και οι φωλιές των μυρμηγκιών
με πίεση πολύ,τίναζαν κομφετί!

πιο πέρα ήτανε σκυφτός
(έμοιαζε γελωτοποιός!)
ένας αλλόκοτος και πένθιμος θυμός.

κοίταζε να περνάνε οι στιγμές
με νοικιασμένες φορεσιές
και πλαστικά λουλούδια στο κεφάλι,

κοίταζε να περνάει ο καιρός
αδιάφορος και εσκεμμένως βιαστικός
μα με το χέρι του συνέχεια στην σκανδάλη.

με τρόμο είδε μια στιγμή
ν' αλυσοδένουν την ζωή
όντα παράξενα
όντα γνωστά
και όντας γνωστά
τα γνώρισε κόσμος πολύς
μα δεν αντέδρασε κανείς...

είδε καΐκι στη στεριά!
τα όνειρα κάναν τα νερά
και οι διαθέσεις παριστάναν τα πανιά του
"ωραίο θέαμα” θα πω
μα έτσι όπως έπλεε γοργό
νομίζω κράταγε κρυφό
πως μες τ' αμπάρι του ήταν τα ουρλιαχτά του.

Μετά από λίγο στη σειρά
ήταν τα ερωτηματικά
γέρικα και καμπυλωτά
παράφωνα τραγούδια ξεφωνίζαν...

Μα,ώ!
Τι ατυχία είν' αυτή!
Μες την παρέλαση-γιορτή
άρχισε ξαφνικά να ψυχαλίζει!

Κι ήταν εκείνη τη στιγμή
λες κι ήρθε μέσα απ' τη βροχή
καταμεσής
ένα κορίτσι να βαδίζει...

άρχισαν να ξεβάφουν οι μπογιές
οι φορεσιές και οι σειρές
άτακτα να χαλάν τη συμμετρία
και το κορίτσι της βροχής
χόρευε εκεί καταμεσής
μες την πομπή που πλέον θύμιζε κηδεία.

“Να μην ξεχνάτε τη βροχή!
Δειλοί,μα αδίστακτοι θνητοί
ξέρει καλά να σας χαλάει τα σχέδιά σας
κι άμα βολεύεστε εκεί
στη νύστα και στην αποχή
τόσο πιο κρύα θα φαντάζουν τα νερά μας”

άδειασε ο δρόμος,τα στενά
στην πόλη ξάφνου ερημιά
σαν να αμπαρώθηκε ο καθένας στη φωλιά του

μονάχα ο γελωτοποιός
έμεινε όλη νύχτα εκτός
και βράχηκε οικειοθελώς,
βράχηκε οικειοθελώς μέχρι θανάτου.