Κυριακή 29 Μαΐου 2011
Guillaume Apollinaire
Pardonnez-moi mon ignorance
Pardonnez-moi de ne plus connaître l’ancien jeu des vers
Je ne sais plus rien et j’aime uniquement
Les fleurs à mes yeux redeviennent des flammes
Je médite divinement
Et je souris des êtres que je n’ai pas créés
Mais si le temps venait où l’ombre enfin solide
Se multipliait en réalisant la diversité formelle de mon amour
J’admirerais mon ouvrage
Συγχωρέστε μου την άγνοια
Συγχωρέστε με που δε γνωρίζω πια το πανάρχαιο παιχνίδι των στίχων
Δεν ξέρω τίποτα πια κι ερωτεύομαι μοναδικά
Τα λουλούδια στα μάτια μου ξαναγίνονται φλόγες
Στοχάζομαι θεϊκά
Και γελώ με πράγματα που δεν έχω πλάσει
Μα όταν έρθει o καιρός της στερεάς σκιάς
Θα πολλαπλασιαστεί πραγματωμένη η ποικιλομορφία του έρωτά μου
Θα θαυμάσω το έργο μου
Σάββατο 28 Μαΐου 2011
αναστήλωσες την κιβωτό
Σκάλισες ιδεογράμματα στα -αλκοολικά άλλοτε- πανιά
Ο πληθυσμός σου νοερά αταίριαστος
Υπνωτισμένες κινέζες σε παραλλαγές γαλάζιου ανέμιζαν χνώτα
Ξεχασμένοι καβαλάρηδες κυοφορούσαν λείψανα αλόγων
Γοργόνες με διχοτομημένη ουρά δοκίμαζαν γοβάκια
Νάνοι υαλοποιοί γυάλιζαν ασπίδες
Κι εσύ εισπράκτορας λανθάνων
εισέβαλες στη μέθη
Παρασκευή 27 Μαΐου 2011
Ηρώ
Του Τειρεσία ή του Κάλχα ήταν
τα δυσεξήγητα ρητά κι οι προφητείες
που σ' ήθελαν με χάλκινα μαλλιά
στα χείλια μια λεπτή γραμμή μπογιά
και μια ψυχή-εωθινή φωτιά
να προσπερνάς αήττητη τις χώρες των γιγάντων;
ομολογώ,υπήρξες σαγηνευτική
κι ανάμεσα στις φυλλωσιές υπήρξες φως
τυχαίο άγγιγμα χορδής στα δάχτυλα
άρωμα από καπνό κι αιθάλη
μα αυτή η παρεξηγημένη σου σχέση με τη νύχτα...
ο αυτοερωτισμός σου και τα θύματα των λυγμών σου
η μεφιστοφελλική σου εξάρτηση στην φλόγα
και ο άνεμος που έκανε τις σπίθες των ματιών σου πυρκαγιές
εγκυμονούσαν το βαθύτερο κόκκινο
...
λίγο πριν ανοίξει ο ουρανός,φώναξες
"με τι θα μας προικίσει ένα ακόμα φλερτ με τη σημασία του χρόνου?"
κι εγώ νικημένος μέσα στις γλώσσες των καπνών,
ψέλλισα
"επί ματαίω
επί ματαίω
επί ματαίω
μαρτυρήσαμε
σ' αυτούς τους βιαστικούς καιρούς
που ζήσαμε"
Κυριακή 15 Μαΐου 2011
Ευτυχία
...θέλω να πω πως εάν έστω αποφεύγαμε
τις αποδοκιμαστικές ματιές των πουλιών,
εάν καταφέρναμε να μαζέψουμε στις τσέπες μας
έστω λίγη γύρη από τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης,
εάν ανταλλάζαμε τα σχεδιασμένα βήματα
και τις πυκνές με σύννεφα μέρες μας
με αφορμές για χορούς και ακατάπαυστα λαμπρούς ήλιους
ίσως -λέω ίσως-
να καταφέρναμε το πρώτο έψιλον της Ευτυχίας ...