Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Αμπαλάζ

(painting: "Fulfillment" by Gustav Klimt)

Ας αγκαλιαστούμε με προσοχή.


                                                                                                    -Κι αν σπάσεις; Κι αν τσαλακωθώ;


                                      Τρόπος:
                                      Οι προσόψεις των κορμιών μας να είναι σε επαφή. Το μάγουλό μου να κλέβει λίγο-λίγο τη ντροπή του δικού σου –δυο άχαρες πασπαλιές από ρουζ-



                                                                                           Ας γίνει το εξής:
                                                                        Θα κρατήσω την ανάσα μου.
                                                               Εσύ θα ξεφυσάς όπως γουστάρεις.
                                                            Η αναπνοή σου θα δίνει δύναμη και θα πηγαίνουμε προς τα πίσω σου ή προς τα μπροστά μου (όπως το δει ο καθένας) , σαν ανεμόπλοιο .


             Αμπαλάζ. Είμαστε σαν αμπαλάζ.
                                Αμπαλάζ παιδικού δώρου!


                                       -Κοίτα τα σύννεφα. Είναι από μαλλί της γριάς. Τι θες; Άσπρο ή ροζ; Πάρε ροζ .



                                                                                       Αμπαλάζ. Είμαστε σαν αμπαλάζ.
                                                                  Αμπαλάζ παιδικού δώρου.



Μ’ αρέσει όταν είμαστε αγκαλιά. Οι καρδιές μας είναι δίπλα. Οι παλμοί κυματίζουν στα στήθια μας, σαν αναταράξεις από δυο κέρματα ονειροπόλων που βούτηξαν στη λίμνη της πονηρής τσιγγάνας που τα κλέβει για να μπορέσουν τα όνειρα του ενός κέρματος ν’ αντικατοπτριστούν στην επιφάνεια. Κοίτα πως συγκρούονται οι αναταράξεις! Διαλύονται.



                                       Να με συγχωρείς όμως. Δε μπορώ να κρατήσω την ανάσα μου άλλο.
Το ξέρω. Αν ξεφυσάμε κι οι δύο θα μένουμε πάντα εδώ. Κι αυτό το μαλλί της γριάς…
Λιγώσαμε.



         Αμπαλάζ.
Αμπαλάζ παιδικού δώρου. Φοβάμαι πως το αμπαλάζ παιδικού δώρου, σκίζεται πρώτο στη σειρά.

                                             Μη με παρεξηγείς. Πάντα φοβάμαι τις αγκαλιές.


Φοβάμαι που δε βλέπω τα μάτια σου.
Φοβάμαι μην τα κρατάς ανοιχτά εσύ κι εγώ κλειστά και τούμπαλιν. Μην αντικρίσουμε, όσα είναι αλυσοδεμένα στις ράχες μας.Μην κοιτάμε πέρα μακριά. Μην.

11 σχόλια:

άλις είπε...

να μη φοβασαι.
μη λες χαζα.
τα αμπαλαζα ειναι αγαπημενα ποσο μαλλον αν μια αγκαλια σας μοιαζει με τετοια.
ομορφες οι λεξεις σου
(ειδες τι κανει η ελξη του κλιμτ;)

vague είπε...

Ωραίο, και το αμπαλάζ σου και το περιεχόμενό του. Γεμάτο ζαχαρωτά και αγκαλιές.
;)

maya είπε...

υπάρχει πάντως ένα αναμφισβήτητο γεγονός ...
τα παιδιά ασχολούνται πολύ περισσότερο με το αμπαλάζ
παρά με το δώρο μέσα .
τσεκαρισμένο.

είναι ωραίες αγωνίες αυτές.
σαν βήματα νέου χορού το περιέγραψες ...
μου άρεσε !

καλημέρα !
:))))

Nina είπε...

Συγκλονιστικός παραλληλισμός!!! Κι όλα αυτά με debussy...Ονειρικό αμπαλάζ το δίχως άλλο..!

Πηνελόπη είπε...

"Φοβάμαι μην τα κρατάς ανοιχτά εσύ κι εγώ κλειστά και τούμπαλιν"
!!!

annanas είπε...

γράφεις εξίσου καλά και ποίηση. Η μόνη ένστασή μου, είναι στη λέξη "γουστάρεις" , που κατά τη γνώμη μου, δεν δένει με το ύφος του κειμένου.
Έξυπνη η ιδέα του αμπαλάζ :)

Eraserhead είπε...

@άλις:
Η αλήθεια είναι πως βοήθησες πολύ. Βλέπεις μόνο τότε που πέρασα από τα όμορφα Σημεία Στίξης σου και με την αναφορά σου άρχισα να σκαλίζω πίνακες, κατάφερα να ολοκληρώσω αυτό το κομπλιμέντο :)
Σ'ευχαριστώ.

-----------------------------------

@Riski:
Ζαχαρωτά;!?!!Με γλύκανες! Να είσαι καλά :)

-----------------------------------

@maya:
Βήματα νέου χορού;;;;
Μάλλον πέτυχες διάνα!
Τι μου θύμησες τώρα να ήξερες μόνο...
Ευχαριστώ πολύ :):)

-----------------------------------

@Nina:
Το γοητευτικό με τους παραλληλισμούς στη φαντασία μας είναι πως δε μπορούμε ποτέ να αποδείξουμε ότι δεν τέμνονται, αντίθετα με αυτούς στη γεωμετρία.
Ο καθένας εχει τη χάρη του βέβαια!
Ο Debussy ήταν μουσική επιλογή του Θοδωρή και συμφωνώ μαζί του και μαζί σου πως είναι ένα υπέροχο κομμάτι. Ευχαριστώ πολύ :) Καλό βράδυ..

-----------------------------------

@Πηνελόπη:
Μεγάλος μου φόβος. Τον κέντραρες just!(Κι όσο επίπονο κι αν είναι αυτό είναι και όμορφο)
:) Ευχαριστώ που πέρασες!

-----------------------------------

@annanas:
Δε ξέρω αν είναι ποίηση. Η ποίηση είναι το δίχως άλλο μεγάλη υπόθεση. Αν χρειαζόταν οπωσδήποτε να προσδιορίσω και να το κατατάξω σε είδος θα έλεγα πως είναι ένα κομπλιμέντο γραμμένο. Η ένσταση δεκτή! Χαίρομαι πολύ που μου λες τι δε σου αρέσει. Ίσως αυτή η λέξη να είναι η λίγο τσαλακωμενη κορδέλα του αμπαλάζ ή το αυτοκόλλητο που δεν κόλλησε καλά!
Ευχαριστώ πολύ που πέρασες. Να είσαι καλά. Καλό βράδυ :)

b|a|s|n\i/a είπε...

μην τις φοβάσαι τις αγκαλιές. αρκεί να είναι αληθινές. και η αλήθεια κάθε δώρου βρίσκεται μετά το αμπαλάζ του. αρκεί να είναι δώρο από καρδιάς.
καλημέρα σου! :)

Madame de la Luna είπε...

Να είστε κι ας φοβάστε..

Σαν αμπαλάζ παιδικού δώρου, χαρούμενοι.

Να παίζετε με τις πιθανότητες κι οχι αυτές μαζί σας..

Γιατί αλλιώς η ζωή δεν έχει χαρές..



ΥΓ: Έξοχο. ΚΑΙ αυτό..

Negma είπε...

Μόνο αν δείτε αυτά που είναι αλυσσοδεμένα στις ράχες σας, θα πάψετε να φοβάστε. Και θα μπορέσετε να προχωρήσετε.

Eraserhead είπε...

@b|a|s|n\i/a:
Λες ε; Για να δούμε.. αν και νομίζω μου είναι δύσκολο. Ευχαριστώ πολύ που πέρασες! Να είσαι καλά.

-----------------------------------

@Madame De La Luna:
Ευχαριστώ πολύ ιδιαίτερα για την ευχή σου. Να είσαι καλά :)

-----------------------------------

@Negma:
Όντως, αλλά όσο περνά ο άτιμος καιρός, δένονται κι άλλα κι άλλα...... Σε τραβάνε τα άτιμα. Και βρίσκεις δύναμη και τα κουβαλάς!Αυτό είναι το μυστήριο.
Ευχαριστώ που ήρθες πολύ!!
Να είσαι καλά :)))))))))