Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

ΜΩΑΜΕΘ Ο ΠΟΡΘΗΤΗΣ



Ποθώντας να ξαφνιάσω τον ήλιο,

Ορμήνεψα την πεταλούδα

Χειραγώγησα το στάχυ

Υπαγόρευσα σε κάθε χείμαρρο το νέο ήχο



Θέλησα μες στην έκσταση της ρώμης μου ν' αρπάξω την πορφύρα

Και τα κατάφερα



Τώρα, στριμωγμένος εδώ, δε σέβομαι παρά μόνο το ανυπόταχτο λιβάνι

Τώρα, γυρνώ στα λόγια σου Χριστέ,

Πως η υστεροφημία κάθε αυτοκράτορα χωρά σε μια λακωνική μνεία φεγγαρόφωτος.

2 σχόλια:

Talisker είπε...

δεν εχω λογια ..
δημοσθενη γραφεις υπεροχα!

IRIDA LEMI- A fistful of poems είπε...

Θοδωρής εν προκειμένω