Μουτζούρα

Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΑΣΤΙΟ


Χρισμένος να τραγουδάς την αύρα δρόμων, βγήκες στο προδομένο ξέφωτο.
Τα λεωφορεία κυλούσαν στην κοιλιά της αιμόφυρτης τραγωδού που βάφτιζε με τους φθόγγους της κεχριμπαρένιες μορφές μες το ιλιγγιώδες μεσημέρι.
Κάποιο απόγευμα πυρωμένο στο εργαστήρι του Ήφαιστου, αναπόλησες αρχέγονες λατρείες. Κι ύστερα νύχτα!
Σε οίκους ανοχής όπου βλέμματα υπαινίσσονταν κοιλάδες του Ευφράτη.
Νύχτα! Λιτανεία σε αβύσσους σκουρόχρωμου μελιού.
Νύχτα! Αίνιγμα στα κιτάπια σχολαστικού στοχαστή.
Βρήκες προσευχές για όλα κι ας σε βασάνισαν.
Ορμή και κάλλος τα δάκρυά σου, καρδιά θαμμένη σε αποτσίγαρα μαριονέτας.
Ορκισμένη στη σάρκα, δίδαξες την άρνηση.