Καμπαρέ

Στο καμπαρέ ο φωνογράφος δοκίμαζε να σχεδιάσει

το πορτραίτο της Δυστυχίας

με την βελόνα του ν' αργοσαλέυει

βουτηγμένη στο μελάνι που αφήνουν τα μινόρε

πάνω στα πυκνομουτζουρωμένα φύλλα των ψυχών.

από φιλέκδικη πλήξη

πρόσφερε την βοήθεια του ο Σαρλό

-ο φονιάς-

και μ' ένα σαρδόνιο χαμόγελο

πλησίασε το μοναδικό εναπομείναν θύμα του.

Το Παρίσι ήξερε ότι μετρούσε τις τελευταίες ώρες του.

Πριν εξαφανιστεί κι αυτή η νύχτα,

με τα ψηλά τακούνια της

να δίνουν τον ρυθμό της αναπνοής ξανά

σ' όσα βρέφη ξεροκατάπιαν μες τους εναρμόνιους ύπνους τους,

ο ίδιος είχε βρεθεί νεκρός και κρύος

έχοντας κρυμμένη στις τσέπες του αρκετή Δυστυχία

για να θεωρηθεί κλοπή.

(πίνακας "Καμπαρέ" του Albert Kutzelnig)

ΠΟΙΗΣΗ ΚΕΝΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΑ


Έκσταση και χορός, θάνατος και κατάνυξη για την κοκαλιάρα Αφροδίτη του πεζοδρομίου, την έφηβη αστραπή που φανέρωσε την καταγωγή της συγκίνησης.
Στο ανερμήνευτο των ματιών της, κάποιο σμαραγδένιο δάσος λέει την οδύνη του.
Ωστόσο, θα μείνω απτόητος, χειρούργος λεκτικών σχημάτων, πλοηγός άναρχου πινέλου,
Ποθητός μιας έμπνευσης χυμώδους που τα δίνει όλα για να γίνεται αυτοσκοπός μου.
Μοχθηρό τιτίβισμα, εξομολόγηση μύχιου αυθορμητισμού, σημειολογία του θείου – Μουσική!
Ως κληρονόμος μακραίωνης κάπνας,
Ως ερωμένη ιερών ερειπίων,
Κάποιες φορές, πρέπει να τ’ ομολογείς, πως είναι φθορά το κορίτσι που ψάχνει στον κήπο τ’ απομνημονεύματα ουράνιου τόξου.

Αγιασμός για την Πριγκίπισσα της Φωτιάς

*

Ιδρωμένη μπουσούλησες ως την κορυφή του ουρανοξύστη, ακούμπησες το χαρτοφύλακα χάμω, έλυσες

τη γραβάτα σου και

Ο βρυχηθμός σου μάταιος, πειθώ καμία.

«Δεν είναι θηλυκό, δεν μοιάζει για γυναίκα!»
                                                            Σε πέρασαν για Κτήνος.
Χρυσοθήρες σου σκάβουν τα σπλάχνα.
«Τίποτα δε λάμπει εδώ, τίποτα δε γυαλίζει!»
                                                            Αποξηραμένος Κρίνος.

Στριμωγμένη σε καλούπια αγιογραφιών, μα όχι αγία. Κρεμάμενη σε χρωματιστά
μανταλάκια σε χορεύει ο άνεμος κι αγύρτες δήμιοι βαρούν
παλαμάκια.
      -Πως βρέθηκες εδώ; Στα τακούνια απάνω – κάτω απ’ το στέμμα.
Κρυμμένη στων ηττημένων το βλέμμα, μα όχι αγία. Περπατημένη σε φιδίσια
σοκάκια σε τραγουδούν βουτυρόπαιδα, άξεστοι και
κοράκια.
      -Πως έπεσαν εδώ; Τα τακούνια χάμω – χάμω και το στέμμα.
Χαραγμένη στων μισθοφόρων την πέτρα, μα και πάλι όχι αγία! Στιγματισμένη – σισύφεια η
τιμωρία – σε λοιδορούν πιστοί και τελώνια «Το κάλλος σου, η
αμαρτία!».
      -Πως έτσι ολόγυμνη εδώ; Τακούνια δίχως – δίχως στέμμα.

Ο σκοτωμός σου άδωρος, πανωλεθρία!
«Αχ, ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν. Πίσω στα γραφεία!»
                                                                      Κόρη του βασιλιά μα Νύφη τίνος;
Το τομάρι σου θάβουν και δε βγάζουνε άχνα.
«                                                                                                     »
                                                                                                          θρήνος.


* Σχέδιο κουστουμιού από τον Leon Bakst για το μπαλέτο "Το πουλί τη Φωτιάς", του Igor Stravinsky, 1910. Το μπαλέτο βασίζεται στην παραδοσιακή Ρώσικη ιστορία του ομώνυμου μαγικού και λαμπερού πουλιού που είναι ταυτόχρονα ευχή και κατάρα για τον κάτοχο/αφέντη του.
Περισσότερα έργα του Leon Bakst : http://www.leon-bakst.com 
Μπαλέτο "Το πουλί της φωτιάς" σε βίντεο: part 1 - part 2 - part 3 - part 4 - part 5 
Ευχαριστώ τον Θοδωρή Π.