κατακτώντας τους ημίαιμους γιούς του χρόνου,υπάρχω.
κοινές γιορτές λαμβάνουν χώρα στη χώρα των κοινών.
με ξεγελάει ο ήχος του θυμού(όταν οι σειρήνες μου σωπαίνουν)
με κάτι φτερά κακότεχνα-κομμένα, πετώ
κι όταν βαρεθώ τους ουρανούς, με καλεί το χώμα...
έτσι επιστρέφουν πάντα όσοι δεν έφυγαν ποτέ.
4 σχόλια:
Eυλογημένος ο θυμός και ο τοκετός των αντιθέσεων.
Καλώς σας βρίσκω.
Χρήζει μεγάλης παραγωγικής κουβέντας.
"Κοινές γιορτές λαμβάνουν χώρα στη χώρα των κοινών"
Δεν ξέρω πως να πρωτοδιαβάζω αυτό το στίχο. Αλλιώς τον ένιωσα την πρώτη, αλλιώς τη δεύτερη που τον διάβασα. Αλλά και τις δύο ήταν έντονο.
Το χώμα πολλές φορές δεν είναι μόνο για να πατάμε πάνω του, του αξίζουν και τιμές! Πάνω σε αυτό μεγαλώνουμε, ζούμε, ερωτευόμαστε… φεύγουμε νοερά από αυτό με τα αδύναμα φτερά του νου μας… είναι όμορφο όμως να μπορείς και να πετάς. Κάποια θλίψη αλλά μεγάλη αλήθεια το ‘’κοινές γιορτές λαμβάνουν χώρα, στην χώρα των κοινών’’ εμάς δηλαδή!
Όμορφο στίχοι. Μου αρέσει η λιτότητα στην λόγο που κρύβει βαθιές αλήθειες…
Την καλημέρα μου σε όλους σας…
Ν.Κ.
Άραγε μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε τελείως απ' το χώμα; Πρέπει;
Πολύ ωραίο και ουσιαστικό.
Δημοσίευση σχολίου