Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

τα ξύλινα μέρη του σώματος

τα ξύλινα μέρη του σώματος,
του όποιου σώματος,
έγχορδου,
άχορδου,
άκαρδου,
ή μή...
είναι τα τρωτά του μέρη.

θα πιάσουν πρώτα φλόγα ,
θα παρασύρουν,
θα παρασυρθούν,
και θα αποσυρθούν
μόνο όταν όλα είναι στάχτη.

είδες?
τα σώματα μοιάζουν με τα δέντρα τελικά!
τόσο σκοτάδι στις ρίζες τους,
τόσος ουρανός στα κλαδιά τους.
άνοιξη,καλοκαίρι, φθινόπωρο,χειμώνας,άνοιξη
ένκαρπα
άκαρπα
άκαρδα
ή μη...

αλλάζουν χρόνο με τον χρόνο,κάθε χρόνο.
πόσο χρόνο ακόμα.

κάθε φύλλο που έπεσε,έπρεπε να πέσει.
κάθε που έπεσε,έπρεπε να ακουστεί.
κάθε που σώμα συνάντησε σώμα,
καθε που σώμα συνάντησε χώμα,
έπρεπε να ακουστεί.

γιατί ότι χαλάει την σιωπη πρέπει να ξέρει γιατί το κάνει...
ακόμη και τα φύλλα.
ακόμη και τα σώματα.

6 σχόλια:

Νικόλας K. είπε...

Είναι η καρδιά μας ξύλινη ή κατάντησε ξύλινη;
Μερικές φορές σπάνε τη σιωπή μας, το δεχόμαστε και εμείς χωρίς να παραδεχόμαστε γιατί το επιτρέψαμε, αλλά μέσα μας πάντα ξέρουμε τελικά, πάντα ξέρουμε τι φταίει!
Ο φυσικός προορισμός μας, αν το δούμε απόλυτα ρεαλιστικά είναι να γίνουμε χώμα, να πέσουμε στο χώμα!
Η διαφορά από τα φύλλα όμως είναι όταν εκείνα πέσουν, δεν ξανασηκώνονται για να κολλήσουν στο σώμα που τα γέννησε!
Εμείς αν πέσουμε θα προσπαθήσουμε να σηκωθούμε, εκτός και αν είναι το τελευταίο πέσιμο και κλείσουμε την κουρτίνα της αυλαίας, που ονομάζεται ζωή μας, στον πλανήτη!
Καλό σας Σαββατοκύριακο !

επί λέξει είπε...

Ό,τι έπρεπε, έπρεπε. Μήπως δεν πρέπει; Κι αν πρέπει; Γιατί πρέπει...να πρέπει δηλαδή;

Άκαρδαι αι βουλαί του πρέπει.

Eraserhead είπε...

"Ότι χαλάει τη σιωπή πρέπει να ξέρει γιατί το κάνει"
Μ'άρεσε πολύ. Αν δε ξέρει κινδυνεύουμε από ακατάπαυστη βαβούρα. Μου θύμησες κάτι που 'χα γράψει πριν μερικά χρόνια.Λεγόταν :
"Όταν το τελευταίο φύλλο ενός δέντρου πέφτει". Αν το βρω στη ζουγκλα του ντουλαπιού μου θα στο στείλω. Καλημέρα.

Νίνα είπε...

δεν ξέρω σε ποιο στίχο να σταθώ..κάθε λέξη είναι εκεί που έπρεπε να είναι...υπέροχο και πολύ παρήγορο...Και μου θύμησε τις γυναίκες δέντρα του Delvaux...Τις ζωγράφιζε στην ίδια λογική...Ελευθερία στα μάτια και στα χέρια...ακαμψία στα πόδια...Τέσπα έγινα πολύ φλύαρη, αμα σε ενδιαφέρει θα τις δεις εδώ:

http://meritoriu.files.wordpress.com/2009/02/paul-delvaux-el-nacimiento-del-dia1937.jpg

http://www.nationalgalleries.org/media_collection/6/GMA%203884.jpg

Βαγγέλης Ταντής είπε...

Las partes de madera del cuerpo
de cualquier cuerpo
del de cuerdas,
del sin cuerdas,
del sin corazón,
o no...
son sus partes delicadas.

recibirán primeras la llama
arrastrarán,
serán arrastradas
y serán retiradas
sólo cuando todo sea ceniza.

¿lo ves?
al fin,¡los cuerpos se parecen a los árboles!
tanta oscuridad en sus raíces,
tanto cielo en sus ramas.
primavera, verano, otoño, invierno, primavera
con frutos,
sin frutos,
sin corazón,
o no...

cambian año tras año, cada año.
cuántos años más.

cada hoja que cayó, tuvo que caer.
una vez caída, tuvo que sonar.
cada vez que cuerpo se encontro a cuerpo,
cada vez que cuerpo se encontró a tierra,
tuvo que sonar.

porque lo que rompe el silencio tiene que saber el porqué de hacerlo...
incluso las hojas.
e incluso los cuerpos.

Δημοσθένης είπε...

Ευχαριστώ πολύ όλους και ιδιαίτερα τον Βαγγέλη Ταντή για την μετάφραση.