Ερωτική Εξομολόγηση

[photo by: Edouard Boubat]

Αεράκι δροσερό φυσά τις νύχτες μου πλέον.
Με ταξιδεύει σε κρυστάλλινα νερά. Επιπλέω.
Σα φύσημα απ' το ζεστό σου Νότο που κινεί
κάθε κύμα στις εφτά γαλάζιες θεές, ώσπου
να διαλυθούν, ακανόνιστα, σε χρυσαφένιες αμμουδιές.

Πάνω στη Φρεσκάδα σου, τα σύννεφα πετούν κι
ο ουρανός σαν πλαστελίνη τα πλάθει στη μορφή σου.
Τούτη η Φρεσκάδα με κυκλώνει απ' όταν σ' άγγιξα.
Τις Σειρήνες άκουσα κι είδα ό,τι αντίκρυσε ο Ορφέας.
Θα είσαι το λάφυρο που ψάχνουν οι κλέφτες και
η αλήθεια που κρύβουν οι ψεύτες.

Μικρό μου νέο, αυθεντικό, μάθε κι αυτό:

Πως της Φρεσκάδας σου ο αυλός είναι τώρα ενεργός!
Ήχους σκαρώνει. Με γαργαλά και με θαμπώνει, συνεχώς.
Φύσα ένα συναίσθημα δικό σου και μια νότα θα μας
παίξει πριν την παύση. Μια νότα μουσική,
φάλτσα ή σωστή. Του Πάνα Μελωδία Ερωτική.

Θα σε κοιτώ με του κινδύνου την αγνοία

που τα μικρά παιδιά στο βλέμμα τους φυλάνε.

Το ξέρω από κάποιον κοκκινολαίμη,

καταδικασμένο μ' ανθρώπινη φωνή να τραγουδά,

πως αν ρωτήσω τα δύο ντροπαλά σου στήθια

θ' ακούσω απ' την αρχή όλα τα παραμύθια

που με happy end τελειώνουν.

Είν' όλα μάταια μικρή μου.

Η Φρεσκάδα τούτη θα τελειώσει.

Βλέπεις...; Ο Χρόνος Ποτέ του δε θα σώσει.

Μα η Φρεσκάδα σου αυτή, της νιότης η κληρονομιά σου,

όσο κρατήσει, χρόνο για 'σένα και για 'μένα θα κερδίσει.
Μέχρι ψέλλισμα να γίνει, δάκρυ που λούζει μια χορδή
κι εκείνη τρέμει, σπαράζει ουρλιάζοντας "Αντίο"/ "Fin".

Ως τότε, ίσως αξίζει να χορεύουμε γυμνοί

στου ορίζοντα την πολύχρωμη γραμμή,

με τέμπο που κρατεί, υπομονετικά και παθιασμένα

του μισοφέγγαρου η μυστήρια και σκοτεινή αναπνοή.

Κι όσο τελειώνει το φεγγάρι, τ' άστρα σβήνουν.

Λίγο πριν ξημερώσει, η μουσική δε θα τελειώσει

για δυο θα συνεχίσει, τα στολίδια τ' ουρανού να ρίξει.
Να ψιθυρίσουμε μαζί την ίδια ευχή μήπως και πιάσει:
"Ποτέ μα Ποτέ να μην Περάσει!".
Σπατάλησε τον, ξόδεψέ τον αλόγιστα.
Μην κρατήσεις ούτε μια στάλα γι' αργότερα,
μην τυχόν και είν' αργά.