Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Η Ουρά



[Εδώ μπορείτε να ακούσετε το κείμενο. Ήταν λίγο μεγάλο και σκέφτηκα να το "παίξω" κιόλας. Είναι η πρώτη φορά που το προσπαθώ οπότε παρακαλώ be kind...or not. Πάντως νομίζω ακούγεται καλύτερα απ' ότι διαβάζεται. Ο πίνακας που χρησιμοποιήθηκε για το video λέγεται "Not to be Reproduced" και τον ζωγράφισε ο René Magritte. Αυτά. Καλή ακρόαση/ανάγνωση]

--------#------------------------#----------------------------#----------------------------#--------------

Δε θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ, που να πάρει ο διάολος! Συγχωρέστε με μα δε μπορώ, καν, να υπολογίσω με ακρίβεια πόσο καιρό είμαι εδώ. Ίσως είναι μέρες ή μήνες. Αυτό όμως δεν είναι φυσιολογικό. Θα ‘λεγα πως μοιάζει λίγο παρανοϊκό. Ίσως έχω τρελαθεί πια. Δε βγάζω άκρη. Τα πόδια μου σίγουρα δε θ’ αντέξουν για πολύ ακόμα. Έχω βρεθεί σε πολλές ουρές κατά καιρούς και για διάφορους λόγους.
Ένα βήμα μπροστά.
Καμία δεν ήταν τόσο μεγάλη. Ελπίζω να ‘μαι κάπου στη μέση, τουλάχιστον, γιατί μου ‘χουν τελειώσει τα παυσίπονα. Μήπως να ζητήσω ένα από κάποιον; Καλύτερα όχι. Ίσως η κίνηση μου αυτή παρεξηγηθεί. Μπορεί να θεωρήσουν πως προσπαθώ να χρησιμοποιήσω την κατάσταση της υγείας μου για να προχωρήσω μερικές θέσεις. Αυτό είναι αρκετό για να με πετάξουν έξω και να πρέπει να ξεκινήσω απ’ την αρχή. Ας είμαι ήσυχο παιδί καλύτερα.
Ένα βήμα μπροστά.
Κανένα παιδί δεν έχασε ούτε κέρδισε κάτι επειδή ήταν ήσυχο. Θέλω να είμαι τέτοιο παιδί. Ειδικά σε τέτοιες περιστάσεις. Αλλιώς σε πετάνε έξω. Θυμάμαι στο σχολείο η δασκάλα με πέταξε έξω γιατί μίλησα την ώρα του μαθήματος. Ακόμα και σε μια παράσταση που είχα πάει να δω με μια κοπέλα, μ’ έπιασε βήχας και δικαίως με πέταξαν έξω. Η πρώην μου γυναίκα πάλι, μ’ είχε διώξει απ’ την κρεβατοκάμαρα κλοτσηδόν, γιατί ροχάλιζα.
Ένα βήμα μπροστά.
Είχαν όλοι τους δίκιο. Δε μπορείς να κάνεις τόση φασαρία. Είναι ενοχλητικό να κάνεις θόρυβο. Προσπαθώ να ‘μαι ήσυχος. Όσο πιο ήσυχος μένει κανείς τόσο λιγότερα προβλήματα έχει. Λες να είναι όλοι τους εδώ; Δε μπορώ να δω κιόλας ρε γαμώτο! Αυτός ο τύπος μπροστά μου ίσως είναι αθλητής ή κάτι παρόμοιο. Οι πλάτες του είναι διπλάσιες απ’ τις δικές μου. Ίσως να κάνω λίγο πλάγια να δω αν είναι κάποιος γνωστός μου στην ουρά. Καλύτερα όμως όχι. Η κίνηση αυτή μπορεί να μου κοστίσει. Είναι προφανώς αθέμιτο να κρυφοκοιτάζει κανείς.
Ένα βήμα μπροστά.
Σίγουρα αν κάνω λίγο δεξιά θα μου πάρουν τη θέση κι όλοι θα συμφωνήσουν πως δεν ήμουν ποτέ εκεί. Θα έχουν δίκιο, φυσικά, γιατί αν φύγω έστω και λίγο απ’ αυτήν την τέλεια συστοιχία θα είναι σα να μην ήμουν ποτέ εκεί. ΧιΧι. Συγχωρέστε με. Δεν είμαι χάχας ή κάτι τέτοιο. Ούτε γελοίος. Σίγουρα δε θέλω να είμαι γελοίος. Αλλά η ανάσα του ανθρώπου πίσω μου, με γαργαλά στο σβέρκο. Χιχι. Όχι δεν είμαι ζηλιάρης. Δε νομίζω να ισχύει αυτό.
Ένα βήμα μπροστά.
Εντάξει ζηλεύω μερικές φορές αλλά το μετανιώνω. Δεν αντέχω άλλο σ’ αυτή την ουρά. Γιατί να είμαστε εδώ άραγε; Δε θυμάμαι. Ίσως να πάρουμε κάποιο επίδομα ή λίγο φαγητό. Ίσως να πρέπει να αιτηθούμε για κάτι που θα μας συμφέρει. Μπορεί να πρόκειται για κάποιο εισιτήριο μιας παράστασης ή μιας συναυλίας. Ελπίζω να μην είναι κάτι που να χρειάζεται δικαιολογητικά γιατί έχω σίγουρα ξεχάσει να πάρω χαρτιά μαζί μου.
Ένα βήμα μπροστά.
Σ’ αυτά είμαι πολύ οργανωμένος συνήθως. Ποτέ δεν ξέρεις τι δικαιολογητικό θα χρειαστεί. Οπωσδήποτε αυτά είναι απαραίτητο να τα κρατάς. Έχω ένα χαρτοφύλακα. Όλα είναι μαζεμένα εκεί. Όλα τα χαρτιά που δικαιολογούν την παρουσία μου σε μια ουρά. Έχω εκεί το πιστοποιητικό γεννήσεως μου και το πιστοποιητικό που πιστοποιεί πως το πιστοποιητικό γεννήσεώς μου είναι πιστοποιημένο. Ακόμα κρατώ εκεί και την υπεύθυνη δήλωση των γονιών μου που διαβεβαιώνει την κοινωνία πως με συνέλαβαν σε κρεβάτι και μάλιστα, αφού παντρεύτηκαν και εφαρμόζοντας ιεραποστολική στάση. Δόξα το Θεό που έχω αυτήν τη δήλωση. Ούτε θέλω να φανταστώ το μέλλον μου αν είχα συλληφθεί στα τέσσερα ή σε πίσω-κολλητό.
Ένα βήμα μπροστά.
Φυλάω εκεί τα αποτελέσματα όλων μου των εξετάσεων μέχρι στιγμής. Όλα τα test, τα διαγωνίσματα, προειδοποιημένα και μη, βρίσκονται εκεί. Ακόμα κι οι ιατρικές εξετάσεις. Με έχουν εξετάσει πολλές φορές είναι η αλήθεια αλλά ακόμα δεν έχουν καταλήξει στην τελική μου βαθμολογία. Δίνω εξετάσεις από πολύ μικρός αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί σε τι πραγματικά είμαι καλός. Έχουν βρεθεί αρκετοί τομείς στους οποίους είμαι μέτριος. Δεν είναι και τόσο άσχημο αυτό. Σίγουρα καλύτερο απ’ το να είσαι πρώτος ή τελευταίος. Μπορείς να ανέβεις και να κατέβεις. Υπάρχει μπροστά και πίσω. Καλύτερα που είμαι μέτριος.
Ένα βήμα μπροστά.
Φυσικά φυλάω εκεί μέσα κι όλα τα χαρτιά με τις ύβρεις που μου έχουν κολλήσει κρυφά στην πλάτη, στο παρελθόν. Ειδικά εκείνο το κίτρινο χαρτάκι με το οποίο είχα περάσει μια ολόκληρη μέρα στη δουλειά. Έγραφε «Είμαι ηλίθιος». Μάλλον μου το είχε κολλήσει κάποιος συνάδελφος. Μου έχει φανεί χρήσιμο και με έχει σώσει σε πολλές περιπτώσεις. Δεν είναι εύκολο ν’ αποκτήσεις τέτοιο χαρτί στην καριέρα σου. Ευτυχώς είχα μαζέψει και πιστοποιητικά απ’ τις συχνές μου εξομολογήσεις στον πάτερ Θεόφιλο. Είναι απαραίτητο να διαβεβαιωθούν οι αρχές πως γνωρίζει τις μυστικές αμαρτίες μου ο πάτερ Θεόφιλος. Φυλάω και τα χαρτιά υγείας με τα οποία σκουπίζομαι ανά τακτά χρονικά διαστήματα αλλά κι όλα τα ραβασάκια που έχω δώσει κι έχω πάρει. Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείψουν απ’ το χαρτοφύλακά μου όλα τα οικονομικά έγγραφα που δείχνουν την οικονομική μου κατάσταση.
Ένα βήμα μπροστά.
Υπάρχουν καλογραμμένες και τακτοποιημένες όλες οι συναλλαγές μου, οι αποδείξεις, καθώς και δηλώσεις της μάνας μου, υπογεγραμμένες απ’ τον πατέρα μου παρακαλώ, για το ύψος που έχει το χαρτζιλίκι μου. Μια φορά είχαν βάλει πρόστιμο στον θείο μου γιατί θεωρήθηκε πως ξεπλένει μαύρο χρήμα δίνοντας μου χαρτζιλίκι. Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Είχαν έρθει απ’ τη δίωξη οικονομικού εγκλήματος και είχαν κατασχέσει τον κουμπαρά μου.
Ένα βήμα μπροστά.
Μα τώρα, τι θα κάνω; Ξέχασα τον χαρτοφύλακα μου! Πως τα κατάφερα έτσι; Αν δεν έχω καμία δικαιολογία να βρίσκομαι εδώ; Πάντα τον έχω μαζί. Άλλοι βέβαια αντί για χαρτοφύλακα φέρνουν κάποιο γνωστό με διασυνδέσεις αλλά δεν έχω τέτοιον. Αν τον είχα φέρει και μου τον πήρε κάποιος; Δε θυμάμαι. Είμαι πολύ κουρασμένος. Έχω ζαλιστεί. Πρέπει ν’ αντέξω. Να παραμείνω στην ευθεία. Άψογα στοιχισμένος. Μα γιατί συμβαίνει αυτό; Θυμάμαι μια φορά στην τηλεόραση εκείνον τον επιστήμονα ...
Ένα βήμα μπροστά.
Κάτι έλεγε για μια «Θεωρία Ουρών». Ήταν θυμάμαι μια θεωρία, που με μαθηματικό τρόπο απεδείκνυε πως υπάρχει επιστημονική μέθοδος να σταματήσει η δημιουργία ουρών και η ταλαιπωρία που επιφέρουν. Μα ξαφνικά έπεσαν διαφημίσεις και δε σταμάτησαν ποτέ. Διαφήμιζαν συνεχώς παπούτσια ανατομικά για ορθοστασία, φορητά ανεμιστηράκια, καπέλα μ’ ενσωματωμένο ηλιακό θερμοσίφωνα κι άλλα τέτοια χρήσιμα κι ελκυστικά προϊόντα κι ο επιστήμονας χάθηκε. Ίσως ήταν τρελός.
Ένα βήμα μπροστά.
Ουφ! Έχει ιδρώσει ο κόλος μου απ’ την κούραση. Ελπίζω να τελειώνει η ουρά. Να πλησιάζω. Δε μπορείς να ρωτήσεις κιόλας σε τέτοιες περιστάσεις. Είναι σα να παίζεις χαλασμένο τηλέφωνο. Θυμάμαι μια φορά σε μια άλλη, μεγάλη ουρά είχα ρωτήσει τον μπροστινό μου τι περιμένουμε. Η ερώτηση μεταφέρθηκε απ’ αυτί σ’ αυτί μέχρι τον πρώτο της ουράς ο οποίος φώναξε: «Πέρδουμε!». Δε βγάζεις άκρη. Σας το λέω με βεβαιότητα. Έχω εμπειρία σε αυτά.
Ένα βήμα μπροστά.
Τα πόδια μου έχουν βγάλει κάλους. Φοβάμαι. Κάνει κρύο. Φοβάμαι μη με σκοτώσουν όσοι βρίσκονται πίσω μου, για να μου πάρουν τη θέση. Φοβάμαι. Φοβάμαι μη σκοτώσω το μπροστινό μου, για να του πάρω τη θέση. Φοβάμαι. Φοβάμαι μην αρχίσουν να σπρώχνουν όσοι βρίσκονται πίσω μου και γίνουμε σαν πιεσμένο ακορντεόν που φτύνει φάλτσα βογγητά. Φοβάμαι. Φοβάμαι μην είμαι μέρος της ουράς ενός άγριου κτήνους. Ενός κτήνους που κοιμάται κι όταν ξυπνήσει θ’ αρχίσει λυσσασμένο να κυνηγά την ουρά του. Φοβάμαι. Είμαι φοβητσιάρης, κατουρλής και μαμάκιας. Ναι! Το παραδέχομαι. Αλλά ξέρω να περιμένω σε ουρές. Δε δημιουργώ πρόβλημα ποτέ. Έχω μάθει να είμαι ήσυχος πια. Με την ησυχία μου δεν υπάρχει ρίσκο. Ξέρω να περιμένω σε ουρές. Πάντα έρχεται η σειρά μου τελικά. Όπως και τώρα. Να! Είμαι ο επόμενος. Επιτέλους.
Ένα βήμα μπροστά.
Βλέπω τον εαυτό μου μέσα σε ένα καθρέφτη, να κοιτάζει τον εαυτό μου μέσα σε ένα καθρέφτη που είναι ο εαυτός μου και κοιτάζει σε ένα καθρέφτη τον εαυτό μου, να κοιτάζει σε ένα καθρέφτη τον εαυτό μου, που κοιτάζει σε ένα καθρέφτη τον εαυτό μου, να κοιτάζει σε έναν καθρέφτη τον εαυτό μου που κοιτάζει τον εαυτό μου σε έναν καθρέφτη, να κοιτάζει μέσα στον καθρέφτη τον εαυτό μου και αυτό συνεχίζεται συνεχώς, μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα μου, μια τεραστία ουρά από τον εαυτό μου να κοιτάζει σε έναν καθρέφτη τον εαυτό μου! Και στο τέλος, εκεί στο βάθος, νομίζω βλέπω σ’ ένα πράσινο λιβάδι με αγριοκέρασα, τα όνειρα που έκανα μικρός να τρέχουν και να σκοντάφτουν σε μικρές πέτρες και να στάζουν αίμα. Κι όπου στάζουν να φυτρώνουν αγριοκέρασα κι εκείνη περνάει, ξηλώνει αγριοκέρασα και τα τρώει. Φάε γλυκιά μου. Φάε. Μόνο πρόσεχε… Πρόσεχε, μη σου στάξουν τα ζουμιά και λερωθείς.

16 σχόλια:

Y. K. είπε...

κανιβαλος εκεινη.
και ποσο ταλαιπωρημενος εκεινος, ποσο καταπιεσμενος, ιδρωμενος, αγχωμενος.
πολυ μου αρεσε.
και το χρωμα στη φωνη σου το ιδιο :)

kariatida62 είπε...

Y Π Ε Ρ Ο Χ Ο!!!
Η Απαγγελία σου το ζωντάνεψε και ταυτόχρονα μ'άγχωσε γιατί ξαφνικά σαν να με είδα στην ίδια ουρά! :(

Δημοσθένης είπε...

μ'αρέσει γιατί είναι μια μικρογραφία (ή μεγαλογραφία) μίας γενικευμένης αντίληψης στη χώρα που ζούμε.
Μ'αρέσουν και τα αγριοκέρασα γιατί κάπως έτσι "ευωδιάζουν οι σιωπές..."

Νίνα είπε...

Ασύλληπτα όμορφο.

vague είπε...

Από φόβο μήπως δεν ερμηνευθεί σωστά η μουτζούρα μου, σας λέω απερίφραστα και όσο πιο καθαρογραμμένα μπορώ ότι πέρασα πολύ ωραία όση ώρα έμεινα κοντά σας.
Ο κόμπος στο στομάχι, που μου δημιούργησε η ουρά, ήταν διαρκής, αλλά για να μη νομίζετε ότι αυτό είναι κακό, ίσως πρέπει να σας πω ότι εμένα μ' αρέσει ο κόμπος που έχω συχνά στο στομάχι. Το μαζοχισμό αυτόν τον έχω αναπτύξει από μικρή και τον κρατάω, χωρίς να προσπαθώ να τον απομακρύνω με ψυχοθεραπευτικές μεθόδους, γιατί με βοηθάει να κρίνω με ασφαλή τρόπο αν κάτι αξίζει το χρόνο μου.

aegean nights είπε...

Καταπληκτικό, μπράβο σου. Πολύ αληθινό, πολύ ζωντανό, μεστό, βιωμένο... Καμιά επιτήδευση,κανένας ποιητικισμός, αυτό που διάβασα ήταν γνήσια ποίηση, με κράτησε από την αρχή ως το τέλος. Αισθάνθηκα την κούραση περιμένοντας στην ουρά, θυμήθηκα την αμηχανία μου όταν μ' έπιασε βήχας μια φορά μες στην τάξη- με τη διαφορά πως δε με πέταξαν έξω :)
Δίνεις πολύ ωραία την κοινή μοίρα του ανθρώπου που στον καθένα βλέπει τον εαυτό του, που ξεκινά γεμάτος όνειρα και βεβαιότητα πως θα αλλάξει τον κόσμο και τελικά στέκεται στην ουρά, για την οποία ήταν από την αρχή προορισμένος, της απάθειας, της προσμονής του θανάτου- όλα αυτά που οι άλλοι (αυτοί που προηγούνται στη σειρά, συνήθως λόγω γνωριμίας, ηλικίας ή εκμεταλλευόμενοι μια κατάσταση- ένα πρόβλημα υγείας πχ, αληθινό ή υποτιθέμενο) αποκαλούν ''ωριμότητα''.
Αξίζει να φεύγει κανείς από αυτή την ουρά και το κάνει... ένας αθωωμένος τρελός, ο ποιητής, ένα παιδί... μήπως αυτά τα 3 τελικά δεν ταυτίζονται;
Μπράβο και πάλι... το μοναδικό που έχω να παρατηρήσω, είναι πως το κλείσιμο (η τελευταία σειρά) θα ήθελα να διατηρήσει το σαρκασμό του και αυτή την υπέροχη εικ΄να με αγριοκέρασα που στάζουν χωρίς αυτό το ''γλυκιά μου'', δεν ξέρω γιατί, κάτι μου κάνει...

Madame de la Luna είπε...

Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές σου εσένα, αλλά και τα λόγια σου..

Σου 'χω πει πόσο χαίρομαι, που έχουμε συναντηθεί εδώ μέσα; Στο 'χω πει;

Κι αν οι άνθρωποι δεν τ' αντέχουν το αδοκίμαστο και το από αλλού φερμένο, οπως έγραψε ο Ελύτης, εσύ μην πτοηθείς. Βγες απ' την ουρά και σπάσε όσα τζάμια, χρειαστεί. Ίσως τότε οι καθρέφτες, δείξουν αλήθειες..

Eraserhead είπε...

@άλις:
;)
Χαίρομαι που σ' άρεσε. Δεν το 'χα σκεφτεί το κανίβαλος... Ενδιαφέρον!

Eraserhead είπε...

@kariatida62:
Να είσαι καλά :)
Με συγχωρείς για το άγχος. Ελπίζω να μη βρεθούμε σε καμιά τέτοια ουρά στην πραγματικότητα ;)

Eraserhead είπε...

@Δημοσθένης:
Κι εμένα μ' αρέσουν. Όπως και οι σιωπές. Όπως κι όλα όσα λέγονται κατά τη διάρκεια μιας σιωπής.

Eraserhead είπε...

@Νίνα:
Να 'σαι καλά. :)
Ευχαριστώ που πέρασες.

Eraserhead είπε...

@Riski:
Καλώς όρισες. Χαίρομαι που πέρασες όμορφα εδώ. Όσο για τους κόμπους στο στομάχι κι εγώ δεν τους θεωρώ καθόλου κακούς!

Eraserhead είπε...

@Aegean Nights:
Καλώς όρισες. Ευχαριστώ πολύ για όλα τα λόγια σου, τα διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση και προσοχή και ιδιαίτερα την τελευταία παρατήρηση. Να είσαι καλά!

Eraserhead είπε...

@Madame de la Luna:
Αγαπημένη μου Madame κι εγώ χαίρομαι :)
Να είσαι καλά ;)

Negma είπε...

Ναι. Είναι ένας θεατρικός μονόλογος. Θεατρικότατος. Με την καλυτεροτερότερη έννοια.

Που σημαίνει ότι όσο κι αν το λάτρεψα, θα φάω τα λυσσακά μου μέχρι να γυρίσω σπίτι, ώστε να έχω τη δυνατότητα να δω το βίντεο.

Και τότε, τα ξαναλέμε.

Καλημέρα :)

Eraserhead είπε...

Ευχαριστώ πολύ negma!
Τα σχόλια σου λεχουν σημασία και τα διαβάζω με προσοχή. Ελπίζω να σου αρέσει και το video. Να είσαι καλά ;)