Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Μαρτυρία


Κάποιος φαντάζεται.

Κάποιος ζωγραφίζει.

Εναγώνιες προσπάθειες τ’ουρανού να γίνει μυθιστοριογράφος.

Στα διάφανα φύλλα, λαχανιασμένες μαριονέτες διηγούνται τα ταξίδια τους.

Κάτω από μακάβριους ρυθμούς, τα παπούτσια αυτοσχεδιάζουν.

Τι ηδονή!

Οι τσουλήθρες των βουνών δε στερεύουν ποτέ.

Τ’αστέρια είναι τόσο ευσυγκίνητα!

Τι οδύνη!

Η ιστορία μας, όμως, τελειώνει κάπου εδώ.

Ο εκβιαστής άνεμος αφήνει ελεύθερο το ενορατικό ζαχαρότευτλο.

4 σχόλια:

Νίνα είπε...

1.Αγαπάω αυτό που ακούω τώρα εδώ.
2.Μην βιάζεσαι να βάλεις τέλος στις ιστορίες. Γιατί άλλος το γράφει.
Όχι εσύ..Τι οδύνη!
3.Ζηλεύω όμως τα παπούτσια που αυτοσχεδιάζουν..έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν..!

aegean nights είπε...

Γειά σου, Θοδωρή. Τι κάνεις φανταράκι? :)
Διάβασα το ποίημά σου και το σχόλιο της Νίνας. Νομίζω πως σε ένα σημείο θα συμφωνήσω και σε ένα θα διαφωνήσω μαζί της. (θα χαρώ πολύ να συζητήσουμε πάνω στις αναγνώσεις μας κι οι τρεις)
Θα ξεκινήσω από το σημείο με το οποίο συμφωνώ: κι εγώ νομίζω πως έκλεισες την ιστορία πριν ακόμα κάνει τον κύκλο της, πριν καλά καλά μας μιλήσει το ζαχαρότευτλο, πριν ο ουρανός καταγράψει την μαρτυρία του- ποιά ήταν? Θα μου πεις βέβαια, δε θα το μάθουμε ποτέ ή δεν έχει σημασία, αλλά νομίζω πως είναι τέτοια η ποιότητα του ποιήματος που ο αναγνώστης περιμένει μια απάντηση, ή μια άρνησή της μ'έναν τρόπο... εδώ βλέπω μια αμηχανία να πραγματευτείς παραπάνω το τέλος και το δίνεις βεβιασμένα- οπωσδήποτε πάντως με μια πολύ δυνατή εικόνα.
Αν διαβάζω ''καλά'', μου αρέσει που η αλήθεια βρίσκεται σε κάτι γήινο, μικρό και ταπεινό που οι περισσότεροι προσπερνούν, ένα ζαχαρότευτλο και όχι στον ουρανό. Μου αρέσει πως εκείνος αντιγράφει τη ζωή μας και δεν την καθορίζει (εδώ ''διαφωνώ'' μαζί σου Νίνα, όταν λες πως άλλος γράφει το τέλος της ιστορίας- δεν έχω απάντηση αν αυτό συμβαίνει ή όχι στη ζωή, αλλά νομίζω πως΄μάλλον δε συμβαίνει στο ποίημα). Από την άλλη, αυτό δεν είναι και απόλυτο, αφού η απάντηση δεν είναι ποτέ οριστική: το βίωμα ή η φαντασία βαραίνει? ποιό αντιγράφει και ποιό αντιγράφεται από τα δύο? Και τελικά η αιωνιότητα διδάσκει ή διδάσκεται από το προσωρινό?
Κλείνω, φέρνοντας μια εικόνα στο μυαλό μου: το ζαχαρότευτλο μου θυμίζει ένα ατίθασο παιδί που γύρω του βλέπει τα πάντα αθωωμένα, με όρους παδικούς (και το λέω αυτό θεωρώντας την παιδικότητα και την αθωότητα ό,τι πιο σπουδαίο στην ποίηση, σε αντίθεση με την ψευτο-κούραση των ψευτο-σοφών ποιητών), ίσως τον Ρεμπώ, που και ο ανέμος ακόμα δε μπόρεσε να του κλέψει το μυστικό και τον άφησε να σκορπίσει στους δρόμους, στα ταξίδια του... που να χτυπιέται ο ουρανός! :)
Αυτά κι από μένα.. σας φιλώ..

Θοδωρής Π. είπε...

Εκτιμώ τα σχόλιά σας. Πέρα όμως από την οργάνωση ενός κειμένου υπάρχει και το αναπάντεχο που σε βρίσκει τη στιγμή που το γράφεις. Μια μουσική συνώνυμη με το ανείπωτο και πάνε περίπατο οι όποιες σκέψεις. Τα αινίγματα που στήνουν χορό. Όλα όσα προσπάθησε μάταια να μάθει ο άνεμος από το ζαχαρότευτλο. Δεν είμαι πια φαντάρος, ήταν μια συμπαθητική εμπειρία κι αυτό. Τα λέμε..

theorema είπε...

Από το σακχαρότευτλο θα παραχθεί μια καραμέλα που θα ταιριάζει εξαίσια με τους αυτοσχεδιασμούς των παπουτσιών σας και τη γεύση των ημερών σας. Τα αστέρια είναι, άλλωστε, απολύτως ευσυγκίνητα σε παρόμοιες γεύσεις...