Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

TOYK 120



   Διασχίζει το στενό. Περπατά με άνεση και χάρη πάνω στις γόβες της. Ψηλοτάκουνες, κόκκινες γόβες στιλέτο. Μυρίζει σάπιο κρέας. Μερικές φωνές έχουν ξεμείνει στον άνεμο:
“Εδώ το καλό ντόπιο κρέας!”. Γυμνές κούκλες στις βιτρίνες. Ξεπούλημα και φέτος. Τα τακούνια τσιμπούν την κρούστα του τσιμέντου. Κρούστα από ξεραμένο αίμα, κάτουρο αδέσποτων, μουσταρδί γόπες, καμένο λάστιχο και χλέπες. Περπατά σταθερά. Τα στιλέτα στις φτέρνες της ραγίζουν την κρούστα. Τη σπάζουν σαν τσόφλι αυγού. Γεμίζει ρωγμές και φτύνει ψίθυρους στο σκοτάδι “Τουκ – Τουκ”. Μια ουρά από ψίθυρους πίσω της. Το σκάνε απ' τις ρωγμές της κρούστας, σκάνε με δύναμη στους λεπρούς σοβάδες και πίνουν Azax γλιστρώντας στ’ αόρατα τζάμια. Σε κάθε χτύπημα δυναμώνουν “ΤΟΥΚ – ΤΟΥΚ”. Πάνε από τοίχο σε τοίχο. Μόλις φτάσουν στην Αθηνάς είναι κραυγές που πεθαίνουν ουρλιάζοντας στις ρόδες των αμαξιών “Τουκ-Τουκ-Τουκ…”.
   Φτάνει στη γωνιά της. Σταματά. Τα “Τουκ” που ξέμειναν πίσω της αυτοκτονούν ένα-ένα “Tουκ 120- Τουκ 119”. Πέφτει χιονόνερο. Λίγα κορίτσια. Οι περισσότερες μαύρες. Δε φαίνονται καν. Μόνο τα μάτια τους, σαν στολίδια που κρέμονται στη νύχτα. "Τουκ 110-Τουκ 109" η μυρωδιά απ’ τη Βαρβάκειο ακόμα έντονη. Ανάβει τσιγάρο. Ένα ακόμα Lucky Strike. Λες να ‘ναι το τυχερό; Πίνει δυο τζούρες. Τις φτύνει μαζί. Παιχνιδίζουν στο σκοτάδι σα χαλασμένα φαντάσματα "Τουκ 100-Τουκ 99". Φεύγουν ψηλά. Χάνονται. Άλλη μια τζούρα. Τη φυσά σα μηδενικό. Την ακολουθεί ψηλά. Τη βλέπει να διαλύεται μπροστά στα παράθυρα "Τουκ 87-Τουκ 86". Στολίδια. Μια περίεργη έκθεση. Λες και τα παράθυρα των πολυκατοικιών είναι πίνακες. Πίνακες με στολισμένα καράβια και δέντρα. Καράβια που ταξιδεύουν άγονη γραμμή. Πατάρι – παράθυρο μια τo χρόνο. Λαμπάκια πολύχρωμα. Κακόγουστη έκθεση "Τουκ 65- Τουκ 64". Ίσως και τα δεντράκια να 'ναι στολισμένα απ’ την πλευρά του παραθύρου κι απ’ την άλλη να ‘ναι γυμνά. Άλλη μια τζούρα να φουλάρουν τα πνευμόνια "Τουκ 57". Όλοι βιάζονται να φύγει ο γαμιόλης. Ένας ήχος χύνεται πηχτός απ τα λαμπάκια που τρεμοσβήνουν. Χριστουγεννιάτικα σουξέ ανακατεύονται με το τζάμπα μουρμουρητό που φτάνει απ' το Σύνταγμα "Τουκ 40-Τουκ 39". Κι άλλη τζούρα. Το τσιγάρο τελειώνει. Το πετά σε μια μικρή γούβα γεμάτη λασπόνερο. Πνίγεται. Οι μικρές ψιχάλες μεγαλώνουν. Αστράφτει "Τουκ 30". Βλέπει τη φάτσα της να καθρεφτίζεται σε μια σταγόνα. Αυτή πέφτει στο δρόμο και σπάει σε μικρότερες στάλες. Τώρα το πρόσωπό της έχει σπάσει σε δεκάδες μικρές στάλες. Κυλούν. Ενώνονται με το μικρό ρυάκι από λασπόνερο και πέφτουν στον υπόνομο "Τουκ 19- Τουκ 18". Ανοίγει το τσαντάκι της. Βγάζει μικρό καθρεφτάκι και κόκκινο κραγιόν. Χαϊδεύει τα χείλια της. Τώρα μάλιστα. Είναι κι η αφεντιά της στολισμένη "Τουκ 7". Τα φώτα στα παράθυρα σβήνουν. Απόλυτο σκοτάδι "Τουκ 4 -Τουκ 3". “Καλή χρονιά” ψιθυρίζει. Ένα πυροτέχνημα σκάει στον ουρανό "Τουκ 2-Τουκ 1". Κόκκινες ανταύγειες παντού. Τα φώτα ανάβουν. Πάει ο παλιός ο χρόνος.
   Όλα φώτισαν και πάλι. Εκτός απ' τη γωνιά της. Πανηγυρισμοί ακούγονται από παντού. Οι φελλοί απ’ τις φτηνές σαμπάνιες εκτοξεύονται. Οι αφροί χύνονται. Κομπλιμέντα τσουγκρίζουν κι ευχές στραπατσάρονται. Καρμπόν sms ταξιδεύουν. Χάνονται. Στριμώχνονται στο ψηφιακό μποτιλιάρισμα. Κανένας πελάτης ακόμα.
   Οι μουσικές δυναμώνουν μαζί με τη βροχή. Ένα αμάξι πλησιάζει. Επιτέλους! Τα φώτα τσαλακώνουν τη σκιά στα μάτια της. Σταματά μπροστά της. Το φιμέ τζάμι κατεβαίνει αργά. Πλησιάζει κουνώντας τους γλουτούς της σα ξεχαρβαλωμένη μαριονέτα. Σουφρώνει τα χείλη. Σκύβει στο τζάμι. Το κορμί της σχηματίζει ορθή γωνιά προσφέροντας πλήρη θέα στα στήθια της. Μέσα δυο φουσκωτοί. Ο οδηγός κοιτά μπροστά. Ο συνοδηγός την κόβει από πάνω ως κάτω.
    -Καλή χρονιά δεσποινίς ή μήπως κυρία; Σκάει στα γέλια.
    - Τσου. Πουτανίτσα είμαι αγόρια αλλά κι ό,τι άλλο γουστάρετε!
    - Που είναι οι φιλενάδες σου μωρή καργιόλα; Τελευταία ξέμεινες μωρή σαβούρα;
Κατεβάζει το μπλουζάκι της και δείχνει τα στήθια της. Ο οδηγός τα γραπώνει και τα ζουλά.
“Για κάνε μια στροφή να σε δούμε!” της λέει κοφτά και πατά την κόρνα. Πάει μπροστά στ’ αμάξι, γλιστράει στο καπό και χαϊδεύεται. Επιστρέφει στον οδηγό.
    -Λοιπόν; Σας σηκώθηκε ή ακόμα;
    -Και των πεθαμένων θα σηκωνόταν καύλα. Πως σε είπαμε;
    - Μπλάνς. Αλλά δε γαμιέμαι με δύο μαζί. Ένας - ένας αν θέλετε.
    -Έχεις και προτιμήσεις καργιολάκι. Χαχα! Δεν πρόκειται για 'μάς. Αλλά θα πληρωθείς καλά.



   Τα τακούνια κοιτάνε το ταβάνι. Όλοι θέλουν να σε γαμάνε με τις γόβες. Έτσι κι αυτός. Ένας τριχωτός πενηντάρης τη γαμούσε. Η κοιλιά του την πλακώνει. Η ανάσα του βρωμά. Είναι ντυμένος Άγιος Βασίλης. Της είχε δώσει να φορά μια στέκα με κερατάκια ταράνδου. Η Μπλανς μετρά αντίστροφα "Τουκ 100-Τουκ 99". Της ζητά να του πει βρωμόλογα και της δίνει χαστουκάκια."Τουκ 80" "Γάμα με Άγιε Βασίλη!". "Δώσε μου το δώρο μου Άγιε Βασίλη". "Τι μεγάλο δώρο που μου ‘φερες Άγιε Βασίλη"."Τουκ 65" "Ήμουν κακό κορίτσι Άγιε Βασίλη!". "Μπες στην καμινάδα μου Άγιε Βασίλη". "Έχει πάρει φωτιά το τζάκι Άγιε Βασίλη!!"."Τουκ 43- Τουκ 42". Αυτό ήταν.Λιγότερο απ' ότι περίμενε. Ο χοντρός χύνει φωνάζοντας "ΧΟ ΧΟ ΧΟ".
   Βγάζει απ' το πορτοφόλι του 100 ευρώ και της τα δίνει. Η Μπλανς βλέπει το γεμάτο πορτοφόλι καθώς ντύνεται και σκουπίζει τα χύσια του από πάνω της. Εκείνος ακουμπά το πορτοφόλι στο κομοδήνο κι αρχίζει να δένει τα κορδόνια του. Η Μπλανς κοιτά μια εκείνον και μια το πορτοφόλι. Μια το μάυρο δέρμα που ασφυκτιά απ' τα χαρτονομίσματα και μια τις μουσκεμένες τρίχες που πετάγονται απ’ τον καβάλο του. Βγάζει την κόκκινη γόβα της. Τον πλησιάζει. Του την καρφώνει με δύναμη στο κεφάλι. Μια κηλίδα αίμα αρχίζει να στάζει και να μουσκεύει τη λευκή γενειάδα που φορούσε. Αρπάζει το πορτοφόλι. Φεύγει βιαστικά.

   Ο νέος χρόνος ξημερώνει. Κατεβαίνει τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου φορώντας το ένα τακούνι της. Οι δρόμοι γεμάτοι από κάθε κάστα. Μεθυσμένοι πιτσιρικάδες, θυμωμένες χαζογκόμενες, αγουροξυπνημένοι ταρίφες και ξερατά. Περπατά βιαστικά. Δεν είναι και λίγα 3283 ευρώ. Ένα τρένο για επαρχία κι άντε γεια. Άντε να τη βρουν. Θ’ αλλάξει το μαλλί. Θα γίνει κομμώτρια ή θα βρει κάνα βλαχαδερό να ανοίξει δικό της κομμωτήριο. Θα βάλει κιλά πολλά να μη τη γαμάνε πια με ευχαρίστηση. Άντε και καλή τύχη μάγκες. Φτάνει στον ηλεκτρικό. Κατεβαίνει στην αποβάθρα. Ο ηλεκτρικός θα ξεκινήσει σε 2 λεπτά. Ένας πλανώδιος κιθαρίστας προχωρά κατά μήκος της αποβάθρας. Την πλησιάζει. Του δίνει 3 ευρώ. Αυτός κάθεται κοντά της κι αρχίζει να τραγουδά:


"She takes just like a woman, yes, she does
She makes love just like a woman, yes, she does
And she aches just like a woman
But she breaks just like a little girl"

   Ακούει το τρένο. Φτάνει. Τι ωραίος ήχος. Πάντα της άρεσε ο ήχος του τρένου. Μ’ ένα τέτοιο θα φύγει. Όπου τύχει. Ο ήχος πλησιάζει. Τι όμορφος ήχος. Κοιτά τις ράγες. Τις γουστάρει τις ράγες. Βλέπει τα πόδια της. Είχε ξεχάσει πως φορούσε το ένα τακούνι της ,μόνο. Ο ήχος πλησιάζει. Τι όμορφος ήχος. Σκύβει να βγάλει το τακούνι. Μια γλιτσερή κρούστα είναι κολλημένη στο στιλέτο. Γλιστρά. Σκάει στις ράγες. Ο ήχος πλησιάζει. Τι όμορφος ήχος.

Ο κόσμος μαζεύεται στο σημείο. Ο κιθαρίστας με δυο στάλες αίμα πάνω του συνεχίζει να τραγουδά ενώ ο ήχος του τρένου σταματά. Τι όμορφος ήχος.

 "She takes just like a woman, yes, she does
She makes love just like a woman, yes, she does
And she aches just like a woman
But she breaks just like a little girl"


12 σχόλια:

kariatida62 είπε...

Τελικώς η λύτρωση ήρθε με το τραίνο!
Αχ μας μουτζούρωσες την ψυχή...

Madame de la Luna είπε...

Μερικά όνειρα, είναι καλύτερα να παραμένουν όνειρα. Στο crash-test με την πραγματικότητα, τα φτύνουν.

Τα 'χει αυτά η ζωή..

Κανονικό σενάριο ταινίας. Δεν ξέρω αν το σκέφτηκες ποτέ, αλλά θα 'ταν ωραία ιδέα..

Καλό ξημέρωμα.

Αγγελική Κορρέ είπε...

Καλύτερα έτσι. Ένας απρόοπτος θάνατος είναι καλύτερος κι από την αυτοκτονία. Κάποια στιγμή θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς. Γιατί να ζήσει έως τα 70 και να υποστεί τον πρώτο θάνατο των εταίρων, τα γηρατειά, δηλαδή? Η αυτοκτονία είναι μεν στοιχείο αυτοκυριαρχίας, αλλά μέχρι να ξεψυχήσεις μια αμφιβολία θα σε βασανίσει. Το απρόοπτο είναι πάντα το τέλειο. Ούτε φόβος, ούτε πισωγυρίσματα, ούτε τίποτα...
Α, ναι.. μετά την πρώτη εσωτερική νίκη, τον φόνο του χοντρού και την απόφαση του νέου ξεκινήματος δηλαδή, όλα τα υπόλοιπα θα ωχριούσαν. Τι να τα κάνεις τα λεφτά και την ήσυχη ζωούλα.. το φινάλε της ζωής της ήταν η στιγμή που απέκτησε και πάλι το εγώ της. Χωρίς έναν θεαματικό θάνατο η ζωή της θα ήταν πληκτική. Τώρα άγγιξε τη τελειότητα. Και τη κατασυμπάθησα τη τύπισσα.

tsiailisworld είπε...

Καλή Χρονιά είπαμε; Δεν είπαμε... Καλή Χρονιά λοιπόν, με υγεία

Eraserhead είπε...

@kariatida62:
Καλώς όρισες και καλή χρονιά!
Ευχαριστώ που μας διάβασες και μουτζουρώθηκες :)

Eraserhead είπε...

@Madame de La Luna:
Λες αγαπημένη Madame?Ίσως να γινόταν μια short μ' ένα καλό ζευγάρι γάμπες και δυο κόκκινες γόβες! Να είσαι καλά. Καλημέρα
;)

Eraserhead είπε...

@madame_obscure:
Καλώς όρισες!
Τι να πώ; Όλα όσα λες έχουν τεράστιο ενδιαφέρον και είναι η αρχή μιας τεράστιας κουβέντας για το γράψιμο.Ειδικά για το τέλος της Μπλανς. Ευχαριστώ πολύ γι' αυτήν την ανάγνωση.
Χαίρομαι πολύ που την κατασυμπάθησες :)
Να είσαι καλά.

Eraserhead είπε...

@tsiailis world:
Καλή χρονιά φίλε!Να είσαι καλά.

Παρείσακτος είπε...

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.
ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΟ ΒΕΒΑΙΑ. ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΕΣΤΙΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΥΠΙΣΑ.
ΣΥΜΦΩΝΩ ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΟ MADAMES ΟΜΩΣ...
Ο ΦΟΥΚΑΡΑΣ Ο ΧΟΝΤΡΟΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΘΟΥΜΕΝΑ ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ?
ΤΟΝ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΜΕ ΑΒΑΣΑΝΙΣΤΑ. ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ Η ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΚΑΜΙΑ ΘΛΙΨΗ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝ ΕΙΧΕ ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ? Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ? ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΣΤΟ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ ΤΟΥ? ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΧΟΝΤΡΟΣ, ΤΡΙΧΩΤΟΣ, 50ΑΡΗΣ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΒΡΩΜΕΡΗ ΑΝΑΠΝΟΗ. ΑΡΑ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Ε?
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΔΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΔΕΝ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΤΟ ΕΓΩ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΦΟΝΟ. Η ΘΕΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΗΝ ΟΔΗΓΗΣΕ Σ'ΑΥΤΟΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ ΜΕ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΟΥ ΑΡΠΑΚΤΙΚΟΥ.
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΔΕ, ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΕ ΑΝ ΟΧΙ ΘΑ ΕΠΙΖΗΤΟΥΣΕ ΤΗΝ ΠΛΗΚΤΙΚΗ ΖΩΗ.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕ ΑΠΟ ΤΡΕΝΟ ΑΝ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΤΥΧΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΒΙΑΙΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΘΕΑΜΑΤΙΚΟΣ. ΛΙΩΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΚΟΜΜΕΝΑ ΜΕΛΗ, ΧΥΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ, ΕΝΤΕΡΑ, ΕΝΤΟΣΘΙΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΑ ΠΑΝΤΟΥ.
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ

Eraserhead είπε...

@ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΣ:
Καλημέρα φίλε μου. Όσον αφορά την αποσπασματικότητα συμφωνώ απόλυτα. Την επιδίωξα νομίζω.
Για το :"Ο ΦΟΥΚΑΡΑΣ Ο ΧΟΝΤΡΟΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΘΟΥΜΕΝΑ ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ?
ΤΟΝ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΜΕ ΑΒΑΣΑΝΙΣΤΑ. ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ Η ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΚΑΜΙΑ ΘΛΙΨΗ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝ ΕΙΧΕ ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ? Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ? ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΣΤΟ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ ΤΟΥ? ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΧΟΝΤΡΟΣ, ΤΡΙΧΩΤΟΣ, 50ΑΡΗΣ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΒΡΩΜΕΡΗ ΑΝΑΠΝΟΗ. ΑΡΑ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Ε?"έχω να πώ χαχαχαχα
θεϊκό σχόλιο. Ευχαριστώ γι' αυτο το σχόλιο όσον αφορά το συγκεκριμένο χαρακτήρα της ιστορίας. Δε θα μιλήσω για τους χαρακτήρες και τις επιλογές τους βέβαια γιατί δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα να το κάνω εγώ αυτό. Νομίζω πως το δημιουργικό είναι να τις σχολιάζετε εσείς όπως και κάνετε με πολύ όμορφο τρόπο όλοι σας ως τώρα και σας ευχαριστώ.
Τέλος ,δυστυχώς μου έχει τύχει το τελευταίο. Πηγαίναμε Αθήνα-Λουτράκι 3ήμερο με το τρένο. Το τρένο στάματησε. Κάποιος είχε πέσει στις ράγες. Θυμάμαι τη γυναίκα που κατέβηκε και γυρισε σοκαρισμένη απ' το θέαμα. Μετά δε μας άφηναν να βγούμε. Με μια κλεφτή ματιά είδα ένα φρικτό θέαμα.

aniaris είπε...

Πολύ μου άρεσε. Καθόλου δεν ήθελα να τη σκοτώσεις στο τέλος αλλά μου άρεσε.

Eraserhead είπε...

@aniaris:
Καλώς Όρισες. Δεν έφταιγα εγώ. Απλά γλίστρησε :). Να είσαι καλά. Χαίρομαι που σου άρεσε.