Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

παρέλαση


άκουσα θόρυβο στο δρόμο εχθές
κι έδεσα σ' όλες τις ματιές μαύρο πανί,
μαύρο πανί πηχτό
μήπως κι δώ...

ήχοι παρέλασης θυμίζαν οι φωνές
ρόδες αρμάτων οι τροχοί των αμαξιών
και οι φωλιές των μυρμηγκιών
με πίεση πολύ,τίναζαν κομφετί!

πιο πέρα ήτανε σκυφτός
(έμοιαζε γελωτοποιός!)
ένας αλλόκοτος και πένθιμος θυμός.

κοίταζε να περνάνε οι στιγμές
με νοικιασμένες φορεσιές
και πλαστικά λουλούδια στο κεφάλι,

κοίταζε να περνάει ο καιρός
αδιάφορος και εσκεμμένως βιαστικός
μα με το χέρι του συνέχεια στην σκανδάλη.

με τρόμο είδε μια στιγμή
ν' αλυσοδένουν την ζωή
όντα παράξενα
όντα γνωστά
και όντας γνωστά
τα γνώρισε κόσμος πολύς
μα δεν αντέδρασε κανείς...

είδε καΐκι στη στεριά!
τα όνειρα κάναν τα νερά
και οι διαθέσεις παριστάναν τα πανιά του
"ωραίο θέαμα” θα πω
μα έτσι όπως έπλεε γοργό
νομίζω κράταγε κρυφό
πως μες τ' αμπάρι του ήταν τα ουρλιαχτά του.

Μετά από λίγο στη σειρά
ήταν τα ερωτηματικά
γέρικα και καμπυλωτά
παράφωνα τραγούδια ξεφωνίζαν...

Μα,ώ!
Τι ατυχία είν' αυτή!
Μες την παρέλαση-γιορτή
άρχισε ξαφνικά να ψυχαλίζει!

Κι ήταν εκείνη τη στιγμή
λες κι ήρθε μέσα απ' τη βροχή
καταμεσής
ένα κορίτσι να βαδίζει...

άρχισαν να ξεβάφουν οι μπογιές
οι φορεσιές και οι σειρές
άτακτα να χαλάν τη συμμετρία
και το κορίτσι της βροχής
χόρευε εκεί καταμεσής
μες την πομπή που πλέον θύμιζε κηδεία.

“Να μην ξεχνάτε τη βροχή!
Δειλοί,μα αδίστακτοι θνητοί
ξέρει καλά να σας χαλάει τα σχέδιά σας
κι άμα βολεύεστε εκεί
στη νύστα και στην αποχή
τόσο πιο κρύα θα φαντάζουν τα νερά μας”

άδειασε ο δρόμος,τα στενά
στην πόλη ξάφνου ερημιά
σαν να αμπαρώθηκε ο καθένας στη φωλιά του

μονάχα ο γελωτοποιός
έμεινε όλη νύχτα εκτός
και βράχηκε οικειοθελώς,
βράχηκε οικειοθελώς μέχρι θανάτου.

4 σχόλια:

kariatida62 είπε...

Yπέροχο!!! Απ'τα καλύτερα που έχω τελευταία διαβάσει! Μα εσύ τα μουτζουρώνεις όλα αυτά;

Δημοσθένης είπε...

σ'ευχαριστώ πολύ,χθες το έγραψα.
δεν είναι σαφές το πως και το γιατί (σχεδόν ποτέ δεν είναι) γι'αυτό ακόμα το διαβάζω κι εγώ μήπως και μου αποκαλύψω τίποτα παραπάνω για ότι με απασχολεί τελευταία.

pandora είπε...

Πάρα πολύ ωραίο... μου αρέσουν τόσο πολύ οι εικόνες σου...

Δεν ξερω γιατί αλλά κι εμένα οι Τσικνοπέμπτες με το υποχρεωτικό γλέντι μου φέρνουν μια μελαγχολία.

Καλή σου μέρα!

streetfox είπε...

Πολύ μου άρεσε η εικόνα με την βροχή και το κορίτσι που ξέβαψαν την παρέλαση

Εκεί που κόλλησε ο νους μου όμως είναι στο οξύμωρο σχήμα των θανάτων που δημιουργείς με την παρέλαση και τον γελωτοποιό

Η έκφραση ενός πεθαμένου θεσμού (…) και η έκρηξη ενός παιδιού ενήλικα
από το σκηνικό είναι αναπόφευκτη η «παρουσία» της κοινωνίας που σαπίζει, ενώ κρατιέται με το ζόρι από τις συνήθειες - επετείους …
Το μόνο που θα την αποκαθήλωνε θα ήταν η γιορτή μας.
Αυτό το ξέρουμε καλά
Έτσι θα σβήσει το άχρηστο, που τροφοδοτεί φρονήματα πατριωτικά /μιλιταριστικά
...
Τον τρόπο το δείχνει ο γελωτοποιός ξεκάθαρα, που άλλο δρόμο από την χαρά και την απόλαυση δεν έχει… μέχρι τέλους

Ένας τέτοιος θάνατος δεν είναι θάνατος
Μια ιδέα γεννιέται μετά...