Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Μάσκαρα

 
(painting by Peter Howson)

0 κιλά. Ανεβαίνει. 94.4 κιλά. Κατεβαίνει. 0 κιλά. Ανεβαίνει ξανά. 94.4 κιλά. Παίρνει ανάσα. 94.460 κιλά. Εκπνοή. 94.4 κιλά. Κατεβαίνει. Κάνει δυο βήματα πίσω. Ρουφάει μπόλικο αέρα. Μ’ ένα σάλτο σκάει πάνω της. Ο μετρητής κάνει μια ξέφρενη γύρα απ’ το μηδέν ως το μηδέν . Η ζυγαριά διαλύεται. Τα ελατήρια πετάγονται σα σπασμένες αρτηρίες απ’ τα σωθικά της.

Είναι γυμνή. Στέκεται μπροστά στον καθρέφτη. Κοιτάζει την περιφέρεια της. «Πως στο γαμημένο διάολο βρέθηκα εδώ μέσα;». Χαϊδεύει τις καμπύλες της απαλά. Με τα δάχτυλά της χαρτογραφεί τις ραγάδες στους γλουτούς της, γι’ άλλη μια φορά. Φτάνει σε νέους ανεξερεύνητους προορισμούς. Μοιάζουν με στραπατσαρισμένα πασχαλινά αυγά, από εκείνο το Πάσχα που έτρεχε βιαστικά και δεν έφτασε ποτέ. Πώς να πιάσεις μια γιορτή που κουνιέται; Οι ραγάδες, σα χείλια σκασμένα απ’ το κρύο, δείχνουν έτοιμες να ξεράσουν πηχτό λίπος. 8:15 το πρωί. Ετοιμάζεται γρήγορα. Τσιγάρο, δόντια, πλύσιμο και κατούρημα. Δένεται με το λεπτό της κορσέ. Σφηνώνεται στο ταγέρ της. Η ώρα περνά. Γαμημένη ώρα. Στάσου λίγο. Αργά τώρα. Ήρεμα... Πιάνει τη μάσκαρα. Τη βουτά απαλά να πνιγεί στο μαύρο χρώμα. Σιγά- σιγά. Χαϊδεύει απαλά τις βλεφαρίδες της. Κάνει τσουλήθρα στο σημείο που κάνουν καμπύλη. Κουρνιάζει εκεί. Τυλίγεται με τις βλεφαρίδες της. Σκεπάζεται μ’ αυτές. Κλείνει τα μάτια. Τ' ανοίγει και τώρα μάλιστα! «Τα ματόκλαδά μου λάμπουν βρε, σα τα λούλουδα του κάμπου!», ψιθυρίζει και χαμογελά. Πάνε χρόνια που της έκαναν τούτο το κομπλιμέντο. Το μόνο που ‘χει. Το κέρδισε μ’ ένα πετάρισμα των ματιών της και το φύλαξε εκεί, να το βλέπει κάθε που ανοιγοκλείνει τα μάτια της. Ώρα για γραφείο.

Κάθεται στην καρέκλα της. Δε βολεύεται. Η ρυθμιζόμενη πλάτη, της καρέκλας την απορυθμίζει. 8 χρόνια δε βολεύεται. Φτάνει η κυρία Αθηνά Γεωργίου.
-Καλημέρα Δόμνα.
-Καλημέρα κυρία Γεωργίου.
-Τι κάνεις; Πως είσαι;
-Καλά εσείς;
-Μια χαρά. Τι έχουμε σήμερα;
-Ο κύριος Παπαδάτος κάλεσε για τα στατιστικά, meeting στις 12:15 και ραντεβού με την κυρία Σαραντάρη στις 14:00.
-Μάλιστα. Στείλε μου όλα τα τηλέφωνα μέσα. Α! Σήμερα έχουμε γιορτή. Γιορτάζουμε στην αίθουσα εκδηλώσεων για την Τσικνοπέμπτη. Θα είναι όλη η εταιρία εκεί. Έχω παραγγείλει μια στολή να μου φέρουν. Θα έρθεις;
-Δεν ξέρω κυρία Γεωργίου. Ξέρετε..
-Δεν ακούω λέξη! Σε περιμένω μασκαρεμένη. Αδυνάτισες κιόλας ε;
-Αν το λέτε εσείς..

Βαριέται. Δεν έχει δουλειά, σήμερα. Κοιτά απ' το τζάμι, την κυρία Γεωργίου. Φορά μπλε σκούρο ταγέρ, με άσπρο πουκάμισο και δυο όμορφα, χρυσά σκουλαρίκια κρέμονται στ’ αυτιά της. Κάνει πως γράφει στον υπολογιστή κάθε φορά που σηκώνει το βλέμμα της η κυρία Γεωργίου. Ανοίγει τον explorer. Πληκτρολογεί www.φατσοβιβλίο.gr . Μπαίνει στο προφίλ της. Κοιτά τη φωτογραφία της. Είναι μια με τα μάτια της μόνο. Έχει 45 friends. Όλοι συνάδελφοι. Με μερικούς δε λέει καν «καλημέρα». Κανένα friend request. Τίποτα νέο. Ξανακοιτά το προφίλ της. Status: single , Age: 34, Sex orientation: straight. Μπαίνει στο profile της κυρίας Γεωργίου. Κοιτά τις φωτογραφίες της μια-μια. Καμιά καινούρια. Κλείνει τον explorer. Κοιτά, απ' το τζάμι του γραφείου της, στο διάδρομο. Κουστούμια με γραβάτες και ζελέ κάνουν βόλτες ανάμεσα σε ταγέρ με τακούνια και λακ. Όλοι φορούν την ίδια στολή. Καλημερίζονται στον ίδιο τόνο. Ακολουθούν το εταιρικό πρωτόκολλο επικοινωνίας, αυτόματα. Η πόρτα χτυπά. Έφτασε η στολή της κυρίας Γεωργίου. Τι θα ντυνόταν άραγε; Αποκλείεται να πάει στο party. Ίσως να έκανε μια προσπάθεια με τους γονείς της. Σηκώνει τ' ακουστικό. Σχηματίζει τον αριθμό. Το σηκώνει η μάνα της.
-Παρακαλώ; Ποιος είναι;
-Καλημέρα μαμά. Τι κάνεις;
Χντουπ! Της το ‘κλεισε στα μούτρα. Δεν πειράζει. Μια μέρα θα καταλάβει. Βασικά, δε θα καταλάβει ποτέ. Δε γαμιέται, ίσως το τσικνο-party να ήταν καλύτερο απ’ ότι φαινόταν.

Ντύνεται καλόγρια. Καλή επιλογή. Τα μαύρα ριχτά είναι πολύ καλή λύση. Τέλεια κρυψώνα.Πιάνει τη μάσκαρα. Τη βουτά απαλά να πνιγεί στο μαύρο χρώμα. Σιγά- σιγά. Χαϊδεύει απαλά τις βλεφαρίδες της. Κάνει τσουλήθρα στο σημείο που κάνουν καμπύλη. Κουρνιάζει εκεί. Τυλίγεται με τις βλεφαρίδες της. Σκεπάζεται μ’ αυτές. Κλείνει τα μάτια. Τ' ανοίγει και τώρα μάλιστα!
Φτάνει νωρίς. Όλοι έχουν φτάσει νωρίς. Σα να βιάζονται να τελειώσει. Είναι όλοι εκεί. Δεν αναγνωρίζει σχεδόν κανέναν. Καουμπόηδες, Marilyn Monroe, αρχαίοι Έλληνες, μεξικάνοι, πουτάνες, Dalton, mickey mouse, ρεμπέτες, παλιάτσοι, άντρες ντυμένοι γυναίκες και γυναίκες ντυμένες άντρες, αστυνόμοι, στρουμφάκια, γουρούνια, Οβελίξ, Σάτυροι, εξωγήινοι, disco-girls, πειρατές και σούπερ ήρωες. Η κυρία Γεωργίου έχει ντυθεί άντρας και το έχει κάνει πιο πετυχημένα απ’ όλους. Έβαλε και ψεύτικο μουστάκι. «Για να μη κομπλάρετε που έχετε γυναίκα αφεντικό», λέει στους συναδέλφους που καλοβλέπουν τη θέση της, χαριτολογώντας. Το πάρτυ κυλά ξενέρωτα. Ήρεμη μουσική, τυπικοί διάλογοι, μεταχειρισμένα αστεία, προβαρισμένες εκπλήξεις, δειλά συγχαρίκια, κιτς κομπλιμέντα και μαλακίες γενικότερα.
Περνούν δυο ώρες περίπου, έτσι. Η Δόμνα φοβάται πως έχει ντυθεί αόρατη αφού δε συμετέχει,  σχεδόν, σε κανένα πηγαδάκι. Τότε συμβαίνει. Η ευκολοχώνευτη μουσική σταματά. Απ' τα μεγάφωνα αρχίζει να χύνεται κλαρίνο. Ύστερα ντύνεται με τη φωνή της Δόμνας Σαμίου.

"Να μουν-νύ μωρ έ- να μουν-νύ να μουν νύχτα στο γιαλό
να ανά ψω-λύ μωρέ να ανά ψω-λύ, να ανάψω λύχνο για να δω,
θεια μου-Νι μωρέ θεια μου-Νι, θεια μου Νικολάκαινα,
θεια μου Νικολάκαινα να μην πας για λάχανα."

Όλοι απορούν και γελούν. Αρώματα γεμίζουν το χώρο. Το κλαρίνο τυλίγει τα κορμιά των μασκαράδων. Σιγα- σιγά αρχίζουν να λικνίζονται, σα φίδια, στο ρυθμό του. Μια περιέργη τσίκνα τυλίγει σαν ομίχλη την αίθουσα. Μια τσίκνα αλλούτινη. Τσίκνα, όχι μόνο από καρβουνιασμένο κρέας, αλλά κι από πυρακτωμένα μουνιά έτοιμα να εκραγούν, σουβλερά καβλιά που σφυρίζουν σα χύτρες, χείλια που λιώνουν σαν κεριά κανέλας, ρώγες που εκτοξεύονται σαν τορπίλες και κωλομέρια που τρίβονται σαν πιπέρι. Το τραγούδι συνεχίζει.
 
"Πού-τσα να μωρέ πού-τσα να, πού τς ανάβουν τσι φωτιές
πού τς ανάβουν τσι φωτιές και πηδάνε οι μικρές;
Στου αρχι-δια μωρέ στου αρχι-δια, στου αρχιδιάκου την αυλή,
στου αρχιδιάκου την αυλή μαζευτήκανε πολλοί.
Γάμος-ε μωρέ γάμος-ε γάμος εγινότανε,
γάμος εγινότανε κάποιος παντρευόντανε"


Οι λέξεις ξεβρακώνονται. Όλοι χορεύουν. Πίανονται. Πιάνονται παντού. Η κυρία Γεωργίου διστάζει χαμογελώντας. Το κρασί αλλάζει γεύση. Γεύση από πρησμένες ρώγες- γεμάτες λάγνα ερωτόλογα- πατημένες από παράνομους εραστές, λίγο πριν τους κανουν τσακωτούς στα πράσα και τους σφάξουν γυμνούς, παλαιωμένο για 150 αιώνες στο στόμα του Διόνυσου πριν το αφήσει γι' αλλους 30 αιώνες και μια νύχτα στο μπούστο της Κίρκης. Λούζονται, με κρασί. Μπουγελώνει ο ένας τον άλλο. Η Δόμνα δε κουνιέται. Κάθεται στη γωνία. Η στολή της βαριά. 8 χρόνια σ' αυτή την εταιρία. 8 χρόνια στέκεται ακίνητη. Αόρατη. 8 χρόνια σφηνωμένη σ’ ένα γαμημένο ταγέρ, κάθεται στην καριόλα καρέκλα με τη ρυθμιζόμενη πλάτη και παρ' όλα αυτά καμπουριάζει.
Προχωρά. Ανεβαίνει σε κάτι σαν υπερυψωμένη εξέδρα. Αφήνεται στο τραγούδι. Ακούει το κλαρίνο. Το ανασαίνει. Το ακουμπά στα χείλη της. Την τσουρουφλίζει σα ρεύμα. Υψηλή τάση. Ανατριχίλες. Ρήγη. Σκίζει τα ρούχα της. Είναι γυμνή. Χτυπιέται. Λυσομανάει. Χορεύει. Χοροπηδά. Τα βυζιά της πάνε πάνω- κάτω. Ιδρώνει. Καυλώνει. Ταρακουνιέται πέρα- δώθε χωρίς ρυθμό. Λούζεται με κρασί. Τινάζει τα μαλλια της. Κυλιέται στο πάτωμα. Χορεύει. Αγκαλιάζει το κλαρίνο. Τρίβεται στο πάτωμα. Στέλνει φιλιά σε όλους. Κάνει νάζια. Τσαχπινιές. Κλείνει τα μάτια. Τυλίγεται στις βλεφαρίδες τις και σβουρίζει!
"Κι όλοι χυ- μωρέ κι όλοι χυ- , όλοι χύναν το κρασί
κι όλοι χύναν το κρασί, στου αρχιδιάκου την αυλή"

Το τραγούδι τελειώνει. Δε το καταλαβαίνει αμέσως. Σταματά. Σηκώνει το πρόσωπό της. Ξεσκεπάζεται απ' τις βλεφαρίδες της. Τρέμει. Ανοίγει τα μάτια της. Είναι γυμνή. Στέκεται μπροστά σε 60 περίπου ζευγάρια καθρέφτες. Κοιτάζει την περιφέρεια της. «Πως στο γαμημένο διάολο βρέθηκα εδώ μέσα;». Χαϊδεύει τις καμπύλες της απαλά. Με τα δάχτυλά της χαρτογραφεί τις ραγάδες στους γλουτούς της, γι’ άλλη μια φορά. Φτάνει σε νέους ανεξερεύνητους προορισμούς. Οι ραγάδες εξαπλώνονται. Αγκαλιάζουν πόδια,μέση και κοιλιά. Όλοι είναι αμήχανοι. Την κοιτούν. Μπήγουν τα γέλια. Φωνές: "Κοίτα το μπάζο! Χαχα Μέθυσε η χοντρή!"#"Δεν μας τα πες αυτά Δόοομνα..."#"Τέρας!"
Οι ραγάδες προχωρούν. Φτάνουν στις γάμπες και στο στήθος. Της πετούν πλαστικά ποτήρια με κρασί και κόκκαλα από παϊδάκια. Η κυριά Γεωργίου τρέχει. Ανεβαίνει κοντά της. Την πλησιάζει. Τη σκεπάζει με μια κουβέρτα. Την παίρνει κάτω μαζι της. Την πάει στην τουαλέτα.
"Τι κάνεις κοπέλα μου; Είσαι καλά;" Τη ρωτά σοκαρισμένη.
"Μια χαρά είμαι!" Απαντά νευρικά. Σκάει στα γέλια. Γελά σαν τρελή. Νευρικό γέλιο.
"Τι γελάς κοπέλα μου; Έχεις μεθύσει; Είσαι σοβαρή; Τι εικόνα είναι αυτή;" Απορεί η κυρία Γεωργίου.
Οι ραγάδες τυλίγουν ολόκληρο το κορμί της. Η Δόμνα σηκώνεται. Πετά την κουβέρτα. Κορμί ραγισμένο. Τρέμει. Έτοιμη να σπάσει. Γελά.
"Ναι κυρία Γεωργίου, είμαι μεθυσμένη! Γελάω! Επιτέλους γελάω! Ξέρετε, σας πάει αυτό το μουστάκι! Γελάω. Το πρωί σας είπα ψέματα. Κάθε μέρα λέω ψέματα. Δεν είναι καλή η μέρα ούτε εγώ είμαι καλά. Εσείς;" Σταματά να γελά. Ακουμπά το μικρό δάχτυλο στο κάτω χείλος της.
"Λες ασυναρτησίες. Όλοι τα λέμε αυτά κι ας μην τα εννοούμε απαραίτητα. Έλα να σε πάει κάποιος σπίτι." Απαντά απορημένη, η κυρία Γεωργίου.
Η Δόμνα κοιτά την κυρία Γεωργίου. Την αρπάζει. Τη φιλά στο στόμα απαλά.
Η κυρία Γεωργίου τη χαστουκίζει.Σκουπίζει το στόμα της. Φτύνει κάτω και μετά φτύνει τη Δόμνα. "Α χάσου!" Λέει έτοιμη να τσιρίξει.
"Είμαι ερωτευμένη μαζί σας."Σιωπή.
"Μη σε ξαναδώ. Εξαφανίσου." Λέει και φεύγει έτοιμη να δακρύσει, τρέμοντας.
Η Δόμνα μένει εκεί, στα πλακάκια του μπάνιου. Γελά και κλαίει μαζί. Η μάσκαρα αρχίζει να τρέχει. Τρέχει απ' τα μάτια της. Σχηματίζει μικρά, μαύρα ρυάκια. Διασχίζει το κορμί της, πέφτει στα πλακάκια του μπάνιου και μετά χάνεται στο σιφώνι. Η Δόμνα μένει εκεί. Κουρνιάζει. Ολόγυμνη.


12 σχόλια:

Y. K. είπε...

ποτε δε συμπαθουσα τα πρωτοκολλα και τους ανθρωπους που τοσο ευλαβικα τα τηρουν.η δομνα ειναι η μονη αυθεντικη και γι αυτο εισπραττει χλευασμους και αηδια. αν ηταν μια γυναικα στα κυβικα της μονρο ολοι θα χειροκροτουσαν και θα καυλωναν.ειμαστε λιγοι οι ανθρωποι κατι φορες και δε βλεπουμε περα απο τη μυτη μας.
φοβερες περιγραφες και νοηματα eraserhead.

kariatida62 είπε...

Τι ιστορία κι'αυτή που μας διηγήθηκες!!! Η μοναξιά μας όλη, μέσα στην Δόμνα σου!
Ώρες,ώρες αναρωτιέμαι αν είσαι άνδρας ή γυναίκα! Και μετά η χαζή πρόσεξα ότι είστε πολλοί οι μουτζούρηδες! Δεν υπάρχει άλλη παρέα σαν την δική σας!!!

Syderia είπε...

No mercy for fat people.
Ε ναι ρε φιλο, αμα κουβαλας 100kg κρυψωνα, γιατι εχεις την απαιτηση να σε δουν κ να σου χαϊδεψουν κ το μαγουλακι;
Η μοναξια και η βαρεμαρα των γραφειων ειναι αλλωστε το ελαχιστο τιμημα, that we love to hate.

Πηνελόπη είπε...

Η σκηνή με τη μάσκαρα που τρέχει μου θύμισε το φιλμ "Θάνατος στη Βενετία" αλλά δεν θα σου πω γιατί. Να το δεις.

ωραίο κείμενο. Ωραία η επινόηση με τη μάσκαρα-λύτρωση.

Madame de la Luna είπε...

Αυτό που μ' αρέσει, είναι που δεν ξέρω τι να περιμένω απ' τα κείμενα σου..


Φοβερή, η κυρία Δομνα Σαμίου. Respect.

annanas είπε...

πολύ καλό το κείμενο, πολύ ωραίο το μπλογκ σας, πολύ ταξιδιάρικες μουσικές! Καλώς σας βρήκα :)

Ανώνυμος είπε...

μου αρεσε πολυ. πολυ ομως. να πιανεις εναν ανθρωπο ραγισμενο ραγαδιασμενο που δεν αγαπιεται και πιανεται απο ο,τι μπορει και να τον μεταχειριζεσαι τρυφερα. αναρωτιεμαι τι σκεφτοταν η δομνα την επομενη μερα. αν θα ντρεποταν η αν θα ηταν αλλιως. μεσα της. παντα με γοητευαν τα εκτος πραγματικων διαστασεων και πλαισιων ξεσπασματα. νομιζω ειναι καλα.
φιλι

Nina είπε...

το έχω διαβάσει πολλές φορές αλλα δεν ξέρω τι σχόλιο να αφήσω..αφενος μου έχουν διηγηθεί παρόμοιο περιστατικό και το είχα βρει πολύ στενάχωρο..αλλα δεν είχα σκεφτεί τα πιθανά κίνητρα...Εκτός αυτού, δεν ξέρω πότε τελικά είναι κανείς ειναι ευτυχισμένος με την εμφανιση του..και σίγουρα δεν έχει να κάνει με τα κιλά στους γοφούς ή τους τόνους μάσκαρα στα βλέφαρα...πάντως με μαγνητίζουν οι συνειρμοί σου.

Νικόλας K. είπε...

είναι χειρότερο να νιώθεις μοναξιά (ανά)μέσα σε άλλους ανθρώπους. Η μοναξιά που σου επιβάλλουν οι γύρω σου...
Η καταπίεση στο μεγαλείο της...
εμείς βάζουμε στο περιθώριο τους ανθρώπους και αν δεν έχουν εκείνοι ισχυρό χαρακτήρα γίνονται κομμάτια!
Είναι και αυτό δείγμα ρατσισμού...
Οι ανάγκες των ανθρώπων υπάρχουν όσα κιλά και αν είναι, όση εξωτερική ομορφιά και αν έχουν ή δεν έχουν...
Ωραία πλοκή...
Η κυρία Δόμνα Σαμίου μορφή...
Καλό βράδυ!

Eraserhead είπε...

@άλις:
Χάλια τα πρωτόκολλα! Το κακό είναι πως όσο περ/ροι τα τηρούν τόσο δυναμώνουν και θεωρούνται φυσιολογική συμπεριφορά έναντι της φυσιολογικής που καταπιέζεται!
Ευχαριστώ πολύ που πέρασες!
Μ'άρεσε ο τρόπος που το διάβασες.
Να είσαι καλά :)

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

@kariatida62:
Χιχι!! ελπίζω να μην έπαθες κάνα σοκ όταν κατάλαβες πως είμαστε παραπάνω! ;)
Να είσαι καλά!Ευχαριστώ που περνάς και μας λες τη γνώμη σου!

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

@deleted:
Καλώς όρισες!
Θα συμφωνήσω για τη βαρεμάρα των γραφείων.

Eraserhead είπε...

@Πηνελόπη:
Χμμ.. Έχω διαβάσει το βιβλίο του Τόμας Μαν αλλά αν και έχω την ταινία στη συλλογή μου, δεν την έχω δει ακόμα. Μου έδωσες ένα πολύ καλό λόγο να τη δω άμεσα! Ευχαριστώ πολύ! Καλώς Όρισες :)

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

@Madame de la Luna:
Σάμπως ξέρω εγώ!? :Ρ
Ευχαριστώ πολύ αγαπημένη Madame! H κυρία Δόμνα Σαμίου θα συμφωνήσω πως είναι εξαιρετική. Να είσαι καλά και να περνάς καλά ;)

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

@annanas:
Καλώς Όρισες. Ευχαριστούμε πολύ. Και το μαύρο μπλογκ σας πολύ καλό(δεν έχει σχόλια νομίζω και πήρα την ευκαιρία να το αναφέρω) Να είσαι καλά!

Eraserhead είπε...

@deadend mind:
Καλώς Όρισες. Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια. Μου έδωσες όμορφη παρακίνηση να συνεχίσω την ιστορία και να τη δουλέψω κι άλλο μόνος ξεκινώντας από την επόμενη μέρα. Ευχαριστώ πολύ! :):):):):):):):)

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

@Nina:
Είναι μεγάλο θέμα αυτό. Νομίζω το αίτιο δεν είναι ποτέ κάτι εξωτερικό. Έρχεται από μέσα κι ενοχοποιεί κάτι εξωτερικό σε εμάς. Είναι πολύ δύσκολο να συμφιλιωθεί κανείς με την εμφάνισή του. Ευχαριστώ πολύ που διάβασες την ιστορία μου! Να είσαι καλά :)

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

@Νικόλας Κ.:
Welcome Back!
Συμφωνώ νομίζω σε όλα όσα είπες! Η Δόμνα Σαμίου Μεγάλη Μορφή και το δημοτικό μας τραγούδι νομίζω έχει κρυμμένους θησαυρούς. Το συγκεκριμένο δε είναι πανέξυπνο. Είναι ένα μεταμφιεσμένο τραγούδι,συνεχές λογοπαίγνιο!
Να είσαι καλά :)
Χαιρετισμούς!