Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Αντάρτες



Ξαφνικά, οι πατημασιές των αλόγων

Σκεπάζουν τις ενοχικές ρυτίδες του ορίζοντα.

Το παντζούρι ακούει.

Καθηλωτικός, ο φράχτης ξεγυμνώνεται

Μια καρέκλα θριαμβολογεί, περήφανη που ένιωσε βάρκα.

Το παντζούρι κοιτάζει.

Η μουσμουλιά ξεπουλάει το χρυσάφι του κήπου

Για μια βόλτα πάνω στην άμαξα του απογεύματος.

Το δάχτυλο του αμαξά σχεδιάζει την ανάμνηση.

Το παντζούρι σωπαίνει.

Πέρα από τις στέγες, μια έρημος φτερουγίζει ακόμα.

6 σχόλια:

Πηνελόπη είπε...

Όμορφο όλο, εκτός απ'τις "ενοχικές ρυτίδες του ορίζοντα".
:)

"Το δάχτυλο του αμαξά σχεδιάζει την ανάμνηση"
Υπέροχο.

Nina είπε...

νινα εδώ :). τελικά σε διαβάζω αρκετό καιρό και τώρα που γνωριζόμαστε ντρέπομαι να σχολιάσω :P

μου αρέσει που η έρημος φτερουγίζει ακόμα.

Θοδωρής Π. είπε...

Αφού φτερουγίζει, τι ντρέπεσαι!

maya είπε...

ζωή παντού .
συμφωνώ !

καλημέρα μας
χχχχχχχχχχχχ

Δημοσθένης είπε...

ναι,θυμάμαι να χάνομαι σ'αυτό το κλίμα κι ας ήμασταν σε μια στενούλα καφετέρια στην Ομήρου!

Ανώνυμος είπε...

''Μια καρέκλα θριαμβολογεί, περήφανη που ένιωσε βάρκα.''

:)))