Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

ΠΟΙΗΣΗ ΚΕΝΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΑ


Έκσταση και χορός, θάνατος και κατάνυξη για την κοκαλιάρα Αφροδίτη του πεζοδρομίου, την έφηβη αστραπή που φανέρωσε την καταγωγή της συγκίνησης.
Στο ανερμήνευτο των ματιών της, κάποιο σμαραγδένιο δάσος λέει την οδύνη του.
Ωστόσο, θα μείνω απτόητος, χειρούργος λεκτικών σχημάτων, πλοηγός άναρχου πινέλου,
Ποθητός μιας έμπνευσης χυμώδους που τα δίνει όλα για να γίνεται αυτοσκοπός μου.
Μοχθηρό τιτίβισμα, εξομολόγηση μύχιου αυθορμητισμού, σημειολογία του θείου – Μουσική!
Ως κληρονόμος μακραίωνης κάπνας,
Ως ερωμένη ιερών ερειπίων,
Κάποιες φορές, πρέπει να τ’ ομολογείς, πως είναι φθορά το κορίτσι που ψάχνει στον κήπο τ’ απομνημονεύματα ουράνιου τόξου.

1 σχόλιο:

Anima spera είπε...

Κάποιες φορές όμως ανάμεσα στα σκόρπια λόγια των ξεχασμένων ανθρώπων μπορεί να βρεί εκείνο το κορίτσι κάποια σελίδα κάποιου βιβλίου που είχε γράψει ή φανταστεί.. ποίηση σήμανση της ζωής.

όλα οσα βιώθηκαν είναι φθορά
θόρυβώδης φορά..