Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Αφηγήθηκα - στα παιδιά μου - χνάρια
Τα έθαβες στο χιόνι , άσπρες κιμωλίες ξέβαφαν το δέρμα σου

Προφήτευες μέρες , παράδρομοι σε νωπή άσφαλτο
Μπερδεμένη σε κλαδιά , σε κρανία-γλάστρες
Τα λουλούδια ξεραμένα τύλιγαν σώματα
Μπλεγένα μέλη κλώνων

Έγινες γιατρός
Έμαθες απο τι πάσχω
ήσουν ήδη νεκρός
Η σιγή :
''Υπάρχω''

5 σχόλια:

Marianne είπε...

σου αφήνει πολύ έντονες και δυνατές εικόνες...εξαιρετικό!

Unknown είπε...

δεν υπάρχεις

Ανώνυμος είπε...

"δεν υπάρχεις" ως μια απλή υπέρβαση του μέτρου σε μορφή αργκό. έτσι εκδηλώνω συνήθως το θαυμασμό μου

Liasef είπε...

:) και έφαγε τσάμπα delete το σχολιο μου. Σε ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

:) σε πρόλαβα