Αφηγήθηκα - στα παιδιά μου - χνάρια
Τα έθαβες στο χιόνι , άσπρες κιμωλίες ξέβαφαν το δέρμα σου
Προφήτευες μέρες , παράδρομοι σε νωπή άσφαλτο
Μπερδεμένη σε κλαδιά , σε κρανία-γλάστρες
Τα λουλούδια ξεραμένα τύλιγαν σώματα
Μπλεγένα μέλη κλώνων
Έγινες γιατρός
Έμαθες απο τι πάσχω
ήσουν ήδη νεκρός
Η σιγή :
''Υπάρχω''
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
σου αφήνει πολύ έντονες και δυνατές εικόνες...εξαιρετικό!
δεν υπάρχεις
"δεν υπάρχεις" ως μια απλή υπέρβαση του μέτρου σε μορφή αργκό. έτσι εκδηλώνω συνήθως το θαυμασμό μου
:) και έφαγε τσάμπα delete το σχολιο μου. Σε ευχαριστώ
:) σε πρόλαβα
Δημοσίευση σχολίου