Ταυτίζω τις φορές
-μάτια γάτας πίσω απο μεταλλική πόρτα-
της απουσίας σου
με φλέβες θάλασσας , διάσπαρτες στην πυκνότητα
εκείνες τις νύχτες
με το άσπρο σκοτάδι
που γνωρίζω
τη χημική διεργασία του σώματος
κατευνάζω και θάβω το προσωπό σου
Είσαι το -απόλυτα- ανατομικό παιχνίδι μου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου