είναι ότι αυτή δεν πέρασε ακόμη.
Ίσως και ο ήλιος
να φωτίζει περισσότερο τώρα...
δεν θυμάμαι,
δεν θυμάσαι,
δεν θυμάται,
πνίγηκε πάλι μες την ιδιοτέλεια της η μνήμη.
Αυτή τη φορά όμως θα την θυμηθώ,
θα την γράψω,
θα την αποτυπώσω κάπου (εδώ).
Κυριακή
ημέρα των γιορτών και των καταλήψεων,
των αγρίων διαθέσεων και των αφορμών,
των πειρασμών
και των στιγμών που βρίσκεις την ουσία στο πιο αφελές και ήσυχο μεσημέρι.
Ακόμα κι αν σου την γδέρνει πίσω το μουντό της απόγευμα,
την κράτησες για κάτι λεπτά λίγα!
Μα άρχισε να βραδιάζει πάλι...
φιμώνει σχολαστικά τις εμπνεύσεις το σκοτάδι.
Μένω με πολύ μελάνι,αρκετό χαρτί
κι ένα σαραβαλιασμένο Κυριακάτικο δειλινό στο χώμα.
κι ένα σαραβαλιασμένο Κυριακάτικο δειλινό στο χώμα.
Πάντα στο χωμα δύει αυτό.
Μας έμοιασε φαίνεται.
Καληνύχτα.
3 σχόλια:
Η Κυριακή νομίζω ξεκινά σαν μια χαρούμενη ημέρα και καταλήγει με προβληματισμό γιατί για τον περισσότερο κόσμο στην Ελλάδα ακολουθεί η νέα εβδομάδα.
Ημέρα που για πολλούς η οικογένεια ή μια παρέα φίλων μαζεύεται γύρω από το τραπέζι για φαγητό…
Ξέρεις για κάποιους άλλους η Κυριακή είναι η αρχή της εβδομάδας και όχι η Δευτέρα. Αυτή η μέρα λες και σου απορροφά την ενέργεια, όπως η Τετάρτη…
Μου θύμισες κάπως το ποίημα του Καβάφη ‘’ Μονοτονία’’
‘’ Τη μια μονότονη ημέρα
άλλη μονότονη, απαράλλαχτη ακολουθεί
Θα γίνουν τα ίδια πράγματα,…’’
Καλησπέρα...
Ωραία η αποτύπωση της κυριακάτικης απελπισίας.
Το γεγονός πως βρεθήκαμε εκείνη την Κυριακή και την είχες ήδη αποτυπώσει με καθησυχάζει. Μ' αρέσει ο κυνισμός στην αρχή. Στο είπα κιόλας. Τώρα που το σκέφτομαι όλη αυτή η αποτύπωση αποκτά μια ιδιαίτερη αξία αν σκεφτούμε ποια Κυριακή γράφτηκε. Την Κυριακή της μιζέριας. Την Κυριακή που το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού έτρεχε πίσω από μπάλες και χειροκροτούσε αισιόδοξους ηγέτες και ηττημένους.
Δημοσίευση σχολίου