Θερμόμετρο

*Παιχνίδι με τη Madame de la Luna

Πάνω – Κάτω. Κάτω – Πάνω απότομα.

#35 βαθμοί :

12/4/2002 πάλι! Μια γαμημένη μέρα σαν όλες τις άλλες μόνο που εκείνο το πρωί σταμάτησαν να μετράνε. Για κάποιους ήταν βολικό. Ας πούμε για παράδειγμα, τους τύπους που φτιάχνουν εκείνα τα παλιά ημερολόγια με την παροιμία στον πισινό, βολεύτηκαν με μια : «Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα φτάνει η καμηλοπάρδαλη!» . Δε γαμιέται;! Όλα βολικά είναι. Άλλωστε οι μέρες είχαν αρχίσει να μοιάζουν τόσο η μια με την άλλη που δεν είχε νόημα. Εκτός του ότι ήταν ανήθικο –όπως αποφασίστηκε – να βασίζονται κάποιοι στην ελάχιστη προοπτική μιας νέας μέρας, αναλώσιμης τόσο – όσο κι ο ορεκτικός μεζές στο πιάτο ενός απελπισμένου πεινάλα που φυλούσε τα όνειρα του τσαλακωμένα στην κωλότσεπη. Ένα μάτσο prospectus από fast food.

Αφού διαπίστωσε, λοιπόν, γι’ ακόμη μια φορά πως είναι αλεπού ανάμεσα σε καμηλοπαρδάλεις τσαλάκωσε την παροιμία και την πέταξε. Η εξέγερση ξεκίνησε στην ώρα της, λες κι ένα μάτσο συνεπείς Άγγλοι αποφάσιζαν να διαμαρτύρονται στο ξεροκέφαλό του.

#36 βαθμοί :

Όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί δημοσίως, είχε αρχίσει να νιώθει μια εξάρτηση γι’ αυτές τις ημικρανίες. Ήταν μια απόδειξη ότι το μισό κεφάλι του λειτουργούσε, αν και ανησυχούσε πως το σκουλήκι που είχε μπει εκεί μέσα θα μασούλαγε κάθε νευρώνα που υπήρχε μέχρι να βγει απ’ το μάτι του 5 φορές πιο χοντρό.

Το φανάρι της Ιεράς Οδού και Θηβών είναι για τον πούτσο! Όποιος το έμπηξε στο τσιμέντο δύο πράγματα μπορεί να είναι: ή μαλάκας ή ταγμένος οπαδός του Fellini που εμπνευσμένος από την πρώτη σκηνή του “8 ½” θέλησε να την αναβιώνει καθημερινά στο δρόμο, σαν καλλιτεχνικό δρώμενο ώστε να το απολαμβάνουν όλοι, χωρίς διαχωρισμούς.

Η διασταύρωση είχε μπλοκάρει. Ένα αμάξι από την μια ένα από την άλλη. Το φανάρι αδιάλλακτο. Σα βιαστικός θερμοστάτης γινόταν από πράσινο για λίγο πορτοκαλί και μετά κόκκινο για ώρα. Κόρνες, βωμολοχίες και παραδοσιακές χειρονομίες ενορχήστρωναν τη συμφωνία της αθέμιτης ανταγωνιστικότητας με μαέστρο το κόκκινο του φαναριού που τους έδινε το σήμα σα σημαία ταυρομάχου.

Προσπάθησε να ανοίξει το ραδιόφωνο. Τζίφος. Ήταν χαλασμένο. Όπως τα ραδιόφωνα όλων των αμαξιών γύρω του.

(Το θερμόμετρο ανεβαίνει κι άλλο στο link "Διαβάστε περισσότερα" από κάτω)
..............................................................................................................................

#36.6 βαθμοί

Έριξε μια ματιά στα δίπλα αμάξια. Ένας τριχωτός κάφρος έπαιζε το πουλί του, ένα ζευγάρι τσαλακωμένων γέρων τρόμαζαν ο ένας τον άλλο. Έπαιζαν το παιχνίδι: «ποιος θα πάθει πρώτος έμφραγμα». Ένα μικρό κοριτσάκι άχνιζε με την ανάσα του το τζάμι και σχεδίαζε μικρά καυλιά σε συννεφάκια κι ένας γιάπης προσπαθούσε μάταια να χαλαρώσει τη γραβάτα του που εδώ και καιρό προσπαθούσε να τον πνίξει. Άρχισε να ιδρώνει.
Η ώρα περνούσε. Σιγά – σιγά όλοι έβαλαν στο αμάξι τους από μια μπλε σειρήνα. Βιάζονταν και ήταν επείγον για διάφορους λόγους. Έβαλε κι αυτός τη δικιά του. Είχε δεν είχε προχωρήσει τρία μέτρα την τελευταία ώρα.

#37 βαθμοί:

Ξαφνικά κάτι άρχισε να κινείται. Μια κόκκινη σειρήνα! Κοίταξε τον πλαϊνό καθρέφτη. Μια μοτοσικλέτα πλησίαζε. Το πρόσωπο της οδηγού δε φαινόταν. Φορούσε μια μαύρη, δερμάτινη στολή που διέγραφε τις καμπύλες της. Σταμάτησε λίγο πιο μπροστά από τ’ αμάξι του. Στη θέα του πισινού της που πεταγόταν τουρλωτός όπως καθόταν καβάλα στη μηχανή οι κεραίες των αυτοκινήτων άρχισαν να ανατριχιάζουν. Τα ραδιόφωνα αφού έφτυσαν σα φλέγματα μερικά παράσιτα άρχισαν να τραγουδούν:

“Never know how much I love you

Never know how much I care

When you put your arms around me

I give you fever that’s so hard to bare”

#38 βαθμοί:

Έβγαλε το κράνος της αργά. Τίναξε τις κόκκινες μπούκλες της σε slow motion κι άρχισε να μαρσάρει.


#39 βαθμοί:

Άρχισε να μυρίζει καμένο λάστιχο. Στα τζάμια των αυτοκινήτων είχαν κολλήσει όλες οι φάτσες σα βεντούζες με το στόμα ανοιχτό. Όλα είχαν αρχίσει να θολώνουν από τους υδρατμούς. Εκείνος είχε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Πατούσε το κουμπί που πετά νερό στο παρ μπριζ και προσπαθούσε να βάλει το κεφάλι του να το δροσίσει αλλά μάταια. Είχε μπλοκάρει η ζώνη. Δε μπορούσε να βγει. Οι υαλοκαθαριστήρες χόρευαν στο ρυθμό :

“You give me fever

When you kiss me

Fever when you hold me tight…

FEVER!”

#40 βαθμοί:

Πάτησε το γκάζι της μοτοσiκλέτας της. Εκτοξεύτηκε μπροστά με τεράστια ταχύτητα. Ο δρόμος τσαλάκωσε σαν τσόχα αναποδογυρίζοντας τ’ αμάξια. Το φανάρι τρελάθηκε στο πέρασμά της και σα slot machine όλα τα λαμπάκια σταμάτησαν στο "Follow her asshole!". Εκείνος πρόλαβε να πατήσει το γκάζι. Δεν κατάφερε να μείνει κοντά της. Ιχνηλατούσε στα τυφλά μούσκεμα από ιδρώτα. Μυρωδιά από καμένο λάστιχο κι ένα ανεπαίσθητο κόκκινο σήμα που αναβόσβηνε στον αέρα του έδειχναν τη διαδρομή. Τη βρήκε! Είχε σταματήσει στην άκρη ενός γκρεμού.

#41 βαθμοί:

Χαμογέλασε μόλις τον είδε. Τράβηξε το φερμουάρ της κι η ολόσωμη δερμάτινη στολή της άνοιξε σα μπανανόφλουδα ενώ υπήρξε και μια μικρή κατολίσθηση από το «Χρατς». Εκείνος προσπάθησε να βγει αλλά η ζώνη ήταν μπλοκαρισμένη. Έφτασε κοντά του. Με τα δόντια της έσκισε τη ζώνη. Περπατούσε προς το γκρεμό. Εκείνος άνοιξε βιαστικά την πόρτα και την ακολούθησε. Στέκονταν στην άκρη του γκρεμού. Τον αρπάζει. Τον φιλά. Του κρατά τα χέρια να μη μπορεί να την αγγίξει. Του δαγκώνει το κάτω χείλος. Με το γόνατό της χαϊδεύει το καυλί του που άρχισε να παίρνει θάρρετο.


#42 βαθμοί:

Ακουμπά το χέρι του στον πισινό της. Εκείνος βράζει.
-Θέλεις; Του λέει χαμογελαστά
Αμέσως ανεβοκατεβάζει το κεφάλι του καταφατικά, σαν αδέσποτο μπροστά σε μπισκότο με σχήμα κόκαλο. Τρώει μια κλωτσιά στ’ αρχίδια κι ένα σπρωξίδι. Δεν πόνεσε όταν έσκασε κάτω. Μόνο που οι ημικρανίες σταμάτησαν. Ο πόνος διαχύθηκε ανακουφιστικά σε όλο το κεφάλι κι αυτό όπως και να το κάνεις ήταν μια βελτίωση. Την κοίταξε. Του έστειλε ένα φιλί καθώς έβαζε τη στολή της και πάλι. Την άκουσε να του τραγουδά καθώς απομακρυνόταν μα όχι καθαρά.

Σπλατς! Κουκίδες υδράργυρου παντού.

Ο ήχος της ηλεκτρικής σκούπας της μάνας του τα πρωινά της Κυριακής ήταν ένας άθλιος τρόπος να ξυπνήσει κανείς. Ξυπνάς λες και σε ρούφηξαν από τη χώρα των ονείρων και σε πέταξαν σ’ ένα βρώμικο κάδο. Την είδε που έψαχνε με τη ρουφήχτρα της σκούπας όλο το πάτωμα για μικρές κουκκίδες υδράργυρου.Εκείνος ήταν παπί από τον ιδρώτα. Το θερμόμετρο ήταν σπασμένο στο τραπεζάκι. Δύσκολο να είσαι θερμόμετρο σκέφτηκε. Αυτή η αεροβική πριν τη δουλειά είναι ζαλούρα. Πάνω – Κάτω συνέχεια ώσπου να πέσουν τα σωθικά στον πάτο. Άσε οι χώροι εργασίας. Στην καλύτερη να ‘σαι στο στόμα αλλά κι εκεί γεμίζεις σάλια. Η μασχάλη δε, που συνηθίζεται βρωμά και ζέχνει και κολλάς ιδρωτίλα. Τέλος ο κώλος είναι το χειρότερο. Ευτυχώς αποφεύγεται από τους εργοδότες  λόγω σοβαροφανών προκαταλήψεων και επιστημονικών αμφιβολιών παρ’ όλο που κατά βάθος (ουσιαστικά ανάλογα με το βάθος) η διαδικασία είναι απολαυστική. Ο πρωκτός ανάβει εύκολα αν χωθεί κάτι μέσα του και πιθανόν να παραπλανήσει την επιστημονική εγκυρότητα της μέτρησης. Το μόνο καλό είναι ότι δε μένεις άνεργος. Ασθένειες υπάρχουν πολλές και δουλεύεις συνέχεια. Ας πούμε σε εκείνη την ανεμοβλογιά του 1994 θα είχε πέσει πήξιμο αλλά και μπόλικη δουλειά. Εξαιρετική ανεμοβλογιά όμως. Τρεις νεκροί από σαρκοβόρα σπυριά, γευστικότατο απόσταγμα από πύον και σουβλερή φαγούρα. Ο ήχος της σκούπας σταμάτησε. Τα κομμάτια υδράργυρου άρχισαν να ενώνονται στον κάδο μα κάποιο έπρεπε να ‘χε ξεφύγει γιατί ακόμα κάτι έλλειπε. Δε μπορούσε να θυμηθεί τα λόγια του τραγουδιού της. Πήγε στο παλιό ημερολόγιο και κάτι είχε αλλάξει. Το χαρτάκι έγραφε: «13/4/2002».
«Λες?» Σκέφτηκε… Το τράβηξε και κοίταξε κατευθείαν από πίσω:

“Now you listened to my story

Here’s the point I have made

Chicks were born to give you fever

Be it fair and have a sense of game

They give you fever

When you kiss them

Fever if you really learned

Fever

Till you sizzlen

But what a lovely way to burn…”